Dat is of was een muziekband. Maar ik doel uiteraard op mijn ellenlange echtscheidingsprocedure. Nieuws onder de zon? Nou niet echt. Een beetje. Misschien. Wederom ben ik in afwachting van….. X. In een vlaag van verstandsverbijstering (eerlijk gezegd omdat ik het gewoon zo ontzettend zat ben en we nog maanden moeten wachten op een zittingsdatum) besloot ik hem een mailtje te sturen met de vraag of hij nu misschien wel open stond voor een verkennend gesprek.
Doel? Kijken of we dit vreselijke slopende en kostbare traject samen alsnog tot een goed en respectvol einde konden brengen. Tja, ik weet het. Ik spoor niet helemaal. Voor de zoveelste keer probeer ik door die opgetrokken betonnen muur te komen, de wand bekleed met teflon te beslechten. Ik ben onverbeterlijk.
Maar ik wil gewoon echt graag verder met mijn leven en ook al doe ik mijn uiterste best, zolang die bodemprocedure nog boven mijn hoofd hangt lukt me dit onvoldoende. Natuurlijk, X wijst al ruim een jaar iedere vorm van overleg af dus de kans dat het nu ‘opeens’ wel lukt, is vrijwel nihil. Maar wie niet waagt… toch? Ook hij zal balen van de oplopende advocaatkosten. Ook hij weet niet wat een rechter straks gaat beslissen, ook hij wil afronden en verder met zijn leven. Lijkt me.
Zo gezegd zo gedaan en mijn aannames over zijn ‘state of mind’ waren in dit geval correct. Althans, ten dele. Want ja inderdaad, hij vond het ook geen wenselijke situatie en nee, dit was voor niemand goed en ja ook hij wilde proberen om al die jaren zo respectvol mogelijk af te ronden en natuurlijk hij baalde ook van de torenhoge advocaatkosten, maar aan het eind van de rit, of liever gezegd mail, kwam de aap uit de mouw. Omdat onze uitganspunten inmiddels zover uit elkaar lagen (hoe zou dat nou komen?) leek een gesprek hem toch niet zinvol. Nog een paar zinnen ter onderbouwing van dit standpunt om vervolgens af te sluiten met dat hij het nog wel zou laten bezinken.
Ok. Hij wil dus wel maar ook weer niet. Zoiets? Geen idee. Vreemd hoe iemand op allerlei manieren onderschrijft dat hij er vanaf wil, het liefst zo snel en netjes mogelijk maar vervolgens niets wil doen om dat te realiseren. In een notendop wat er al jaren aan de gang is eigenlijk. Nee, ik was niet verdrietig, teleurgesteld of boos. Gek genoeg ben ik dat punt echt voorbij. De rollen lijken inmiddels omgedraaid. Daar waar ik die hele scheiding slechts nog zie als een vrij lastig praktisch / financieel probleem lijkt het wel of zijn frustratie hem op allerlei manieren in de weg zit. Hij verschanst zich met de hakken in het zand in de loopgraven en is niet bereid om maar 1 millimeter te bewegen. Mijn kortstondige oprisping deed me aan een ander liedje denken: ‘You can’t always get what you want’.
Olivia, is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG