Tot slot, de laatste blog van Thera

Allereerst excuses voor het lange gat tussen deze blog en mijn vorige. Maar er kwam even een ziekte tussen. Of een aandoening. Ik weet niet hoe je het noemt.

Vermoeid

Ik was al een hele tijd vermoeid. Er gebeurde heel veel in mijn leven, met mijn kinderen en hun vader. Mijn baan kwam wellicht te vervallen. De kinderen gingen naar de middelbare. Stress dacht ik daarom. Geen wonder dat ik zo moe was. Stress en vermoeidheid en ik kwam ook wat kilo’s aan (behoorlijk wat),  mijn oplossing was meer bewegen. En hoe fijn ik dat ook vond, ik ging me niet beter voelen. Ik bleef vermoeid. Zo erg zelfs dat ik, zonder dat ik het in de gaten had, steeds minder ging doen. Ik vermeed sociale gebeurtenissen, ik was gebroken als ik thuis kwam van een dag werken (en dan natuurlijk niet kon rusten). Na maanden sukkelen, misschien zelfs na jaren, ging ik eindelijk naar de huisarts. Ik bleek een te trage schildklier te hebben. Een héél trage. Gelukkig helpen hormonen mij weer op weg. Toen die hormonen door een fabrieksfoutje niet meer leverbaar waren, kon ik opnieuw het circuit in van bloedprikken en dosis aanpassen. In dat stadium zit ik nu. Met mijn energie gaat het zeker de goede kant in. Ik moet nu wel écht goed voor mezelf zorgen. Mijn schildklier zorgt ervoor dat ik even een heel grote pas op de plaats moest maken.

Zelfde gevoelens, zelfde angsten

Een nieuwe blog heeft ook lang op zich laten wachten, omdat ik merk dat ik klaar ben met vertellen. Er is van alles te zeggen over scheiden. En ik heb op mijn allerbest geprobeerd, mijn gevoel en gedachten met jullie te delen. Hopend dat iedereen eruit kan halen wat hij wil. Of juist niet. Soms lees je iets, waarbij je zo geraakt wordt,  dat je besluit om dat zelf juist anders gaat doen. En dat is prima. Ik heb er bewust voor gekozen om deze blogs onder mijn eigen naam te schrijven. En aangezien ik een niet alledaagse naam heb, ben ik wat dat betreft zo te achterhalen. Een pseudoniem had ervoor gezorgd dat ik veel blogs anders had kunnen schrijven. Maar ik ben heel blij dat ik het zo heb aangepakt. Het was voor mij juist belangrijk dat ik mezelf was. Open en bloot. Ik vond het prettig om voor deze site te schrijven. Maar ik lees ook mee en ik zie dat mijn verhaal inmiddels door anderen wordt verteld. Het zijn en blijven dezelfde gevoelens, dezelfde angsten die bij ons allemaal spelen. En daarom is dit zo’n mooie site. Voor de herkenning en de verwerking. Wat ik zelf heel prettig vind, is dat er inmiddels een aantal mannen hun verhaal vertellen. Die verhalen worden wat mij betreft veel te weinig verteld.

Je blijft de rest van je leven gescheiden

Ik ben klaar met schrijven over mijn scheiding. Althans voor dit moment, ik ben klaar om mijn verhaal te delen op deze site. Als blogger moet ik hier afsluiten, lezen blijf ik zeker doen. Hier afsluiten betekent niet dat de scheiding hiermee afgesloten is. Want, geloof me, dat is nooit. Je blijf de rest van je leven gescheiden. Tot de dood je scheidt, zeg maar. Ik denk dat het goed is, om je daarvan bewust te zijn. Als je kinderen hebt, blijf je verbonden. Zelfs als je kinderen hun andere ouder niet meer zien. De helft van hun Zijn is tot stand gekomen door je ex-partner. En dat moet je je blijven realiseren.

Ik vond het heel fijn om voor jullie te mogen schrijven. Ik vond het fijn om jullie kritiek (positief of negatief) te horen en te lezen. Ik wens iedereen het beste bij het verwerken van zijn of haar scheiding. Bij de doorstart naar een nieuw leven. Het gaat jullie lukken.

 

You just keep living, until you are alive again

 

Lieve Thera, heel erg bedankt voor het delen van je verhaal de afgelopen jaren. Zorg goed voor jezelf!

Elske en Annelies