Een van de eerste dingen die vroudin en ik ooit samen hebben georganiseerd was een oudejaarsavond bij ons vrijwilligerswerk. We kenden elkaar toen een paar maanden en er was nog geen sprake van dat wij ooit iets zouden krijgen. We hadden de avond goed voorbereid maar ik had al laten weten dat ik het ging uitzitten bij vrienden. Ik zou ergens na middernacht wel komen om te helpen. Toen ik pas rond half twee ’s nachts kwam aankakken, was vroudin ‘not amused’. Het is jarenlang iets geweest wat me liefdevol voor de voeten werd gegooid…
Zo’n vier maanden daarna hadden we dikke verkering en woonden we samen. We hebben geen enkele van de decemberfeestdagen apart doorgebracht. Jaar in jaar uit bouwden we rituelen en herinneringen op, mooi voor later. Die DVD met de Kerst, die op oudejaarsavond, op nieuwjaarsdag eten bij dat ene Chinese restaurant (jarenlang de enige tent die open was op die dag). Dat ‘later’ zou eindigen in een scheiding, wisten we toen natuurlijk nog niet.
Dit is het eerste jaar dat de dingen anders gaan lopen. De Kerstdagen hebben we geregeld, ook in ons convenant. De tweede van alle dubbele feestdagen doen we iets met het gezin. Of het nu familiebezoek is of een uitstapje, we doen iets samen. We moeten het nog gaan plannen maar de principe-afspraak ligt er. Oud en Nieuw hebben we omschreven als ‘bij de ouder waar de kinderen dan zijn’.
Ik heb onlangs de agenda voor de komende jaren bekeken en kwam tot de conclusie dat nog zeker een paar jaar Kerst wel maar oudejaarsavond niet in mijn week valt. Het idee dat ik onze kinderen nog een paar jaar niet kan knuffelen om middernacht maakt me wel verdrietig. We roepen al jaren dat oud en nieuw niets bijzonders is en dat we alleen maar even bij de jaarwisseling uit het slaapkamerraam zouden gaan hangen om de buren een voorspoedig nieuwjaar te wensen. Maar toch…
In november was onze jongste zoon jarig. Dit was in mijn week maar toen vroudin aangaf het toch moeilijk te vinden dat ze hem die dag niet zou zien, hebben we er snel een mouw aangepast. We hebben samen gegeten en zodoende toch een beetje als gezin iets kunnen vieren. Het moet al gek lopen als we ook voor oud en nieuw niet iets kunnen regelen. Ik gooi het maar gewoon eens in de groep…
Na bijna 20 jaar samen, waarvan 17 jaar huwelijk, en drie kinderen werd ik verrast door de mededeling dat de gevoelens van mijn vrouw voor mij veranderd waren. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan, in zeer goede harmonie. Ik noem mijn ex-vrouw mijn ‘vroudin’ maar we doorlopen natuurlijk ook alle stadia van het rouwproces. In mijn blogs schrijf ik daarover.
Lees ook onze andere blog over: Door het ouderschapsplan hebben we spanning rond Kerst. Wat nu?
Marieke - 22 dec 2022
Hi Nico, Wat een prachtig pad na een moeilijke beslissing bewandelen jullie samen. Zelf zit ik ook net in een (door mij niet gewenste) scheiding, na ruim 20 jr en twee jonge kinderen (5 en 9 jaar). Ik worstel met het idee van heuse vriendschap na de breuk. Ik merk dat het mij onrealistische hoop geeft: 'als we weer leuke dingen samen doen, krabt hij zich nog wel achter zijn oren over zijn beslissing' - terwijl ik rationeel weet dat dit niet gaat gebeuren en zelfs ik de relatie die we hadden niet zo terug zou willen. Maar ik vroeg me wel af: als ik dat al voel, wat voelen de kinderen dan? Geef ik hen ook hoop dat papa en mama weer samenkomen, terwijl dat absoluut niet gaat gebeuren? Is het helder verwoorden voldoende om valse hoop te voorkomen? Of is deze hoop van de kinderen juist een mooi copingmechanisme voor hen om door deze periode heen te komen? Ik ben heel benieuwd naar jouw gedachten en ervaringen hierbij.