WIJ bestaat niet meer…, gescheiden moeder Astrid blogt

Wij als gezin

Er was een tijd dat ‘wij’ ex, dochter en ik  betekende. Puur als gezelschap van drie personen; van een gevoelsmatige ‘wij-band’ was geen sprake. Ex en ik zijn vanaf het moment dat dochter B. op nogal turbulente manier ter wereld kwam, respectievelijk links- en rechtsaf gegaan. Het heeft lang geduurd voordat ik alle perikelen rondom haar geboorte een plek had gegeven. Zeker de eerste jaren van haar leven was ik er gevoelsmatig niet altijd bij. Ook het feit dat de volledige verzorging en het huishouden op mij terecht kwamen, zorgde ervoor dat ik aan het overleven was in plaats van een echt diepe band op te bouwen.

Wij als ouders

Vanaf het moment dat de administratieve ‘wij’ stopte middels mijn scheiding, ontstond er steeds meer een gevoelsmatige ‘wij’ tussen dochter B. en mij. En het leek er het eerste jaar op dat ex en ik ook een ‘wij’ vormden. Wij als ouders van. Wij die als volwassenen overleg konden plegen over alles wat er speelt in het leven van een (toen) 5-jarige. Wij die samen optrokken in hoe we over dingen denken. Waarbij we consequent hetzelfde bedtijd-, weekend- en schermtijdregime hanteerden. Zodat het voor B. -ongeacht de twee huizen- duidelijk zou zijn wat wel en niet kon.

Wij als in; ex en zij

Inmiddels zijn we een paar jaar verder. Van ‘wij’ als ouders is niks meer over. De knuffelscheiding is vooralsnog in een vechtscheiding geëindigd. Sinds enige tijd is er voor ex wel een nieuwe ‘wij’ ontstaan. Wij als in hij en z’n vriendin. Met wie hij samenwoont. Die dus zeker wat te vertellen heeft over mijn dochter als het gaat om regels in huis. Over haar bedtijd. Over troep die een inmiddels 9-jarige nou eenmaal achter d’r bips laat slingeren. Die ‘wij’ begrijp ik. Dat is een praktische ‘wij’.

Die wij accepteer ik niet

Maar ‘wij vinden haar nog te jong voor een smartphone’ resulteert bij mij per direct in vlekken in m’n nek. ‘Wij willen stimuleren dat ze zich op vaardigheid X verder ontwikkelt’ idem dito. Die ‘wij’ accepteer ik niet. Er is namelijk geen ‘wij’ op heel veel opvoedkundige gebieden. Geen wij als vader en vriendin. Om dat zij er simpelweg niks over te zeggen heeft. Aan die wij zal ik nooit wennen. Ga ik ook nooit wennen. Ex en ik beslissen wanneer ze oud genoeg is voor een smartphone en op welke gebieden ze zich verder ontwikkelt. Ex en ik en niemand anders. Zal er toch weer een ‘wij’ moeten groeien? Lastig maar ik doe m’n best. Een andere keuze is er niet.

Mijn naam is Astrid, ik ben 47 jaar en supertrotse moeder van een dochter van bijna 9. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in meer dan goede harmonie. Maar sinds ruim twee jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland. Hoewel ik niet begrijp waarom we het als volwassen mensen zover hebben laten komen, denk ik te weten waar het aan ligt. Sinds een tijdje ben ik super gelukkig met een nieuwe partner. Ook hij is (vanaf het begin af aan) verwikkeld in een vechtscheiding. Voldoende inspiratiebron voor blogs dus, hoewel ik vurig hoop dat die ooit opdroogt.

Lees ook de andere blogs van Astrid.

Dit is een repost.