Mees en Ties zijn 5 en 3 jaar als ze van ons moeten horen dat papa en mama gaan scheiden. Iets wat we, omwille van hun geluk, met man en macht hebben proberen te voorkomen maar iets dat onvermijdelijk bleek.
Hoe gaan zij met de echtscheiding om
Maar wat gebeurt er na zo’n boodschap dan in hun hoofdje? Hoe gaan zij met de echtscheiding om? Met enige regelmaat breng ik het onderwerp ter sprake en vraag ik hun hoe het met hun gaat. Meestal krijg ik “goed” als antwoord, maar wat denken en voelen ze nu eigenlijk echt?
Gevoelig kind
Onze oudste, Mees, is een gevoelige jongen. Voor de scheiding was hij vaak opstandig, nukkig, huilerig. Hij heeft denk ik echt geleden onder mijn ongelukkig zijn en de daaruit voortvloeiende boze buien die ik had. Er kwam rust…. in mijn hoofd, in huis en daardoor waarschijnlijk ook in zijn hoofd. Hij komt namelijk al vrij snel in een positievere, vrolijkere en minder opstandige fase. Ook nu, enkele maanden later, is hij nog steeds positiever, rustiger en ook zelfverzekerder. Het zal vast wel het geval zijn maar vooralsnog lijkt hij niet echt te lijden onder deze grootse verandering.
Samen
Voor onze jongste, Ties, komt het besef eigenlijk pas als we na 3 maanden ook écht, lijfelijk, uit elkaar gaan. In de periode daarna geeft hij geregeld aan dat hij weer “samen” wil zijn. Vooral als papa en mama even samen zijn geweest, om iets te bespreken, na het vieren van hun verjaardag of als we samen naar een ouderavond gaan. Dat is telkens verwarrend voor hem. Als het gescheiden leven enkele maanden aan de gang is heeft hij een moeilijke periode. Hij is huileriger en heeft ineens weer moeite met afscheidsmomenten. Op de peuterspeelzaal, met leidsters die hij al bijna 2 jaar kent, is hij ineens weer overstuur als mama of papa afscheid neemt. Hij klampt zich aan ons vast en huilt hartverscheurend. Zo heftig voor hem. Ook op wisselmomenten heeft hij het moeilijk. “Ik wil niet naar papa” of “ik wil bij papa zijn” zijn regelmatig gesproken zinnen, en ineens gaat weer vaker rond kinderbedtijd mijn telefoon en hoor ik een bibberig kinderstemmetje zeggen “ik mis je”. Tijdens die telefoontjes houd ik me sterk en houd ik het luchtig maar daarna breekt m’n hart.
Als ouder blijft hun welbevinden zo belangrijk en daarom denk ik:
Lieve Mees, mijn grote kleine manneke, gaat het echt zo goed met je?
Lieve Ties, mijn kleine muis, kon ik je pijn maar wegnemen….
Ik ben Marieke, ik ben 38 jaar, moeder van twee zoontjes van 4 en 6 jaar en gescheiden sinds begin 2015. Sinds de scheiding sta ik weer in mijn kracht, het is zó fijn om me na jaren weer zo te voelen!
REAGEER OP DEZE BLOG