Het gaat gelukkig iets beter met zoon Bob, Eline blogt

Ik ben doodmoe. Al maanden durf ik het huis nauwelijks uit, hooguit een paar uurtjes, tussen twee maaltijden in.

Maar het gaat langzaam, heel langzaam beter. We hebben de therapiesessies wat verder uiteen gepland, eens in de twee weken in plaats van elke week. Nu heeft Bob wat meer tijd om tussendoor op de been te komen. En heel af en toe heeft hij een goede dag, een dag waarop hij zijn bed uitkomt, even naar buiten gaat, zijn best doet met eten. Hij is zelfs al wat aangekomen, al is het maar 2 kilo. Zijn ogen staan minder hol, zijn huid is minder dof.

We praten geregeld, over de therapie, over hoe hij zich voelt. Maar ook over leuke dingen. Grappige youtube-filmpjes, flauwe films, muziek. En over Erik. Ik vertel hem dat papa zich zorgen maakt, dat hij hem mist en graag wil zien. Toen ik dat een paar weken geleden zei, haalde Bob zijn schouders op en mompelde: ‘Meent ie toch niks van’. Nu zegt hij niets, maar dat zie ik wel als vooruitgang.

Hij heeft er inmiddels zes therapie-sessies opzitten, het is tijd voor een evaluatie. En tot mijn grote verbazing zegt Bob tegen Karina dat hij bij zijn vader op bezoek wil, terug naar zijn oude huis. Hij heeft er zo te zien goed over nagedacht, het is geen opwelling.

Als we weer thuis zijn, bel ik Erik. Die is dolblij als ik hem vertel wat Bob van plan is.

‘Hij mist het huis,’ zeg ik. ‘Hij wil bij je komen eten’.

Een paar avonden later is het zover. Als Bob weer terugkomt, schenk ik er niet al te veel aandacht aan. ‘Fijn dat je er weer bent’. Bob geeft me een knuffel, en gaat gelijk naar bed.

De weken erna gaat het met sprongen vooruit. Het voorjaar begint, de dagen lengen, dat scheelt ook vast. Ik zit steeds vaker ’s avonds met twee jongens aan tafel in plaats van één. En dan wordt er steeds vaker meer gegeten dan een paar hapjes.

Natuurlijk gaat het niet in een rechte lijn omhoog, er zijn nog regelmatig dagen waarop het echt niet gaat. Dan is hij zo moe… of gewoon nog erg somber. Maar de balans begint om te slaan, de goede dagen komen steeds vaker. Tot het moment komt waarop we samen voor het laatst naar therapie gaan.

Wat een verschil met die intake, een paar maanden geleden. Daar zat toen een broodmagere jongen, met holle ogen, een matte stem. Nu kijkt hij Karina recht aan, verwoordt helder zijn gedachten, klinkt beslist en weloverwogen. Wat is hij groot geworden, mijn jongste kuiken.

Zijn gewicht begint weer richting gezond BMI te gaan, hij wil weer gaan sporten. Via de huisarts regel ik een plek bij een fysiotherapeut die hem begeleidt in het weer opbouwen van zijn kracht.

Bob heeft Erik niet langer geblokkeerd op de app. ‘Ik doe maar gewoon tegen papa,’ zegt hij. ‘Maar ik hou me wel in, hoor’.  Ik zeg dat hij het prima doet. Dat het al voldoende is als ze gewoon beleefd tegen elkaar kunnen doen. Hij vertelt wat hij van Karina heeft geleerd. ‘Als ik me ergens aan erger bij papa, dan bedenk ik of hij misschien overdrijft, of ik niet overdrijf. Dan vlieg ik er als een helikopter boven en bekijk de situatie. Dat helpt heel goed.’

Wat ben ik trots op hem. En wat heeft hij een belangrijke lessen geleerd, die hem een heel leven nog van pas zullen komen.