Van je schoonfamilie moet je het niet hebben, blog van Eline

Ik loop met Bob naar zijn zoveelste therapiesessie. We kletsen wat, meestal over luchtige zaken. Ineens zegt Bob: ‘Hé, opa!’ Het is Eriks vader. Die kijkt verrast maar ook ongemakkelijk, en hij maakt aanstalten om door te lopen. Maar zover laat ik het niet komen.

Eriks ouders hebben me nooit echt geaccepteerd in de 26 jaar dat we bij elkaar zijn geweest. De eerste twee jaar waren ze hartelijk en warm, maar toen ik een blijvertje bleek te zijn, werd de sfeer heel anders. Niets dan verwijten, over de opvoeding van de kinderen, de inrichting van ons huis, mijn familie, mijn werk, mijn studie. Het was allemaal niet goed genoeg. Het heeft voor veel wrijving tussen mij en Erik gezorgd, maar hij koos altijd mijn kant. Ook na onze scheiding heeft hij me verzekerd dat hij het niet zou accepteren dat ze een lelijk woord over mij zouden zeggen. Dat waardeerde ik uiteraard heel erg.

Maar vanaf het moment dat Erik vertelde dat we gingen scheiden, heb ik geen woord meer gehoord van mijn schoonfamilie. Van geen enkele oom, tante, neef, nicht, zwager of schoonzus. Alsof ik niet bestaan heb. Ik heb nog kerstkaartjes verstuurd, verjaardagsfelicitaties uitgedeeld, maar daar werd nooit op gereageerd. Na een poosje ben ik daarmee opgehouden. Dan niet.

En nu staan we tegenover elkaar. Eriks vader aan de ene kant, Bob en ik aan de andere. Ik voel zijn onzekerheid, de onwil om te praten. Zelfs een gewoon kletspraatje kost hem moeite. Ik laat hem niet zo makkelijk wegkomen, zo vaak heeft hij zijn kleinzoon niet gezien. Maar na twee zinnen valt het gesprek stil, groet hij ons en loopt door.

Ik vind het heel, heel vreemd. En onbeschoft. Geen enkele blijk van belangstelling naar zijn zieke kleinzoon, geen spoor van interesse. Nu liepen Eriks ouders al niet over van de goede bedoelingen, maar naar eigen zeggen waren ze dol op hun kleinkinderen. Daar was altijd al bijzonder weinig van te merken, maar nu helemaal niets meer.

Ik zou het er natuurlijk bij moeten laten zitten, maar het steekt me heel erg. Dat ik word doodgezwegen is tot daar aan toe, maar dat mijn kind zo behandeld wordt, gaat me veel te ver. Ik schrijf een mail dat ik het erg teleurstellend vind dat er geen interesse is in het welzijn van Bob. Dat ik het geen punt vind dat ik word genegeerd, maar dat mijn kind dat nergens aan verdiend heeft. Dat het van goed fatsoen getuigt als je informeert naar de gezondheid van iemand die al 1,5 jaar worstelt met een hardnekkige depressie.

Ik twijfel nog even of ik het wel zal versturen, maar de frustratie wint het. Ik hoef nu geen lieve vrede meer met mijn schoonfamilie te bewaren, tenslotte.

Maar natuurlijk komt er geen enkele reactie. Het sterkt me in mijn voornemen om het als oma later dubbel en dwars in te halen. Want kleinkinderen… daar kun je maar één keer van genieten. Zo zonde om dat door je vingers te laten glippen.

Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.