En dan op een dag, 3 jaar na onze scheiding, vertelt mijn puberzoon (13) dat hij bij zijn vader en vriendin wil gaan wonen.
Ik sta even stil en mijn hart lijkt te stoppen.
Heeft hij het over dezelfde vader als waar hij tot 3 maanden geleden maar minimaal contact mee wilde?
Mijn ex die inmiddels alweer een ruime tijd samenwoont met zijn “grote liefde”, die zich lang geleden mijn beste vriendin noemde?
Deze storm zag ik niet aankomen maar ik probeer mezelf overeind te houden en zonder de echte emotie te tonen mijn oudste kind te woord te staan. Het lijkt hem beter, bij papa heeft hij meer vrijheid en mijn regels vallen hem zwaar. (Een ideaalbeeld en gouden bergen zijn hem beloofd) Hij vertrekt de volgende dag. Zijn zusje en ik brengen hem op de fiets naar zijn nieuwe “thuis”, nadat mijn ex zonder woorden alle tassen bij ons heeft opgehaald die puber daar nodig heeft.
Ik en mijn 9 jarige dochter huilen samen op de terugweg naar huis.
Verdriet, onmacht en een beetje woede maken zich meester over mijn normaal zo stabiele persoontje…
Komt mijn eerste kind misschien weer terug in mijn warme nestje? In elk geval eens in de 14 dagen een weekend.
En verder zal ik me neer moeten leggen met hoop in mijn achterhoofd, bij het feit dat een 13 jarige eigen keuzes maakt.
Hij is altijd welkom! Voor een kort bezoek, of om ons nestje weer voor altijd te vullen met zijn lekkere puber streken!
Ik voel me onvolledig zonder hem en mijn gezin is gehalveerd.
Met mijn lieve blonde meisje op schoot probeer ik de tranen even weg te sturen en aan haar dubbel te laten voelen dat dit echte liefde is!
Dag superpuber… Kom maar snel terug!
Ik ben een 39 jarige moeder van een zoon (13) en dochter (9) die na een relatie van 21 jaar is gescheiden nadat mijn man een nieuw leven wilde beginnen met mijn toenmalige vriendin. Inmiddels is er in mijn leven ook een nieuwe liefde, waar ik niet mee samen woon.
REAGEER OP DEZE BLOG