De kleine apen en ik zitten in een bungalow. Je weet wel, op zo’n park met stationwagens met complete gezinnen. Vier keer moest ik van boven naar beneden lopen met spullen naar mijn te gekke kleine auto. We pasten met z’n drieën nog net in de auto. De mannetjes kijken hun ogen uit, een zwembad, een ballenbak en een echt eigen huisje met een bad! We eten chips, ik drink wijn en…we genieten.
Ik zie tegen deze voorjaarsvakantie op
Ik zag er een beetje tegenop. Alles altijd alleen neerzetten voor je kinderen valt niet mee. Als ze me tot wanhoop drijven, als ze huilen, als ze ruzie maken, als ze in en in schattig zijn.
We gaan naar het zwembad. Ze rennen voor me uit, enthousiast en lief. We proppen ons met elkaar in 1 kleedhokje waar zij uiteraard hun onderbroeken in de nattigheid gooien. Choose your battles, dit is er niet één. Ik hoor om me heen stellen met 2 kinderen tegen elkaar zeggen: “Kleed jij die aan, neem ik deze.” Bandjes opgeblazen, zwembroeken aan, we zijn klaar. De mannetjes gillen het uit van plezier, gaan 100 keer van de glijbaan en liggen dubbel om elkaar.
Alleen maar stellen
Ik zwem mee, knuffel ze en ga eens even zitten. En kijk eens goed om me heen. Ja, ik zie alleen maar stellen. Ja, ik zie dat ik de uitzondering ben. Maar ik weet inmiddels ook; je kunt er nooit in kijken. Je kunt niet aan de buitenkant bepalen of mensen gelukkig met elkaar zijn. Ik hoop het wel voor ze maar je weet het niet.
Kalm in mijn hoofd
Ik realiseer me dat het één van de eerste vakanties is, waarin ik niet volledig onderuit ga van gemis en pijn. Ik voel me rustiger, ben dichtbij mezelf. En ook niet verkeerd, ik voel geen jaloezie. Want daar wordt een mens toch lelijk van. Ik voel me gezegend dat ik dit geboekt heb.
Als ik, veel te laat, de jongens in bed heb gelegd en zelf nog een tijdschrift lees, ben ik trots. Op mezelf, op de jongens. Tijd heelt echt wonden. De slechte dagen worden schaarser, de betere periodes langer. Alles wat ik nodig heb, heb ik bij me in een kleine auto en een bungalow.
In bed hoor ik dat het stormt. Maar ik ga rustig slapen want het is kalm in mijn hoofd. En dat heb ik zelf neergezet. Zo simpel kan het soms zijn.
Nanouk is 32 jaar, werk 36 uur op een school als leidinggevende. Ik heb samen met mijn ex-grote liefde, 2 dappere zoontjes van 3 en 5. Na een tweejarig twijfelproces zijn wij echt gescheiden.
Ben jij geïnspireerd door Nanouk en durf jij de stap ook te zetten om samen met de kinderen op vakantie te gaan, dan hebben wij hier wat suggesties.
REAGEER OP DEZE BLOG