Op Facebook zie ik heel vaak de prachtige foto’s voorbij komen van Patrick, die hier ook blogt. Hoe hij zijn dochters opvoedt, leuke dingen met ze doet, fijne herinneringen met ze maakt. Geweldig om te zien. Maar vaak ook heel moeilijk.
Mijn eigen vader bakte er al niets van. Oké, het was een andere tijd dan nu, de rolverdeling thuis zat zo ingebakken in de samenleving als maar kan. Mijn moeder ‘deed’ de kinderen en het huishouden, mijn vader werkte. Van opvoeden had hij nog nooit gehoord. Als vanzelf namen we afstand naarmate we ouder werden. Een echte band heb ik nooit met hem gehad.
En Erik… die begrijpt er ook niets van. Misschien is het mij ook wel aan te rekenen dat ik alle opvoedtaken naar me toetrok. Ik werkte vanuit huis (nu nog steeds), dus dan sluipt dat er gemakkelijk in. Maar ook nu de kinderen groot worden, is hij er niet voor ze. Ze kunnen niet bij hem terecht met hun interesses, hun grappen, hun muziek, hun alledaagse dingen. En dus gaan ze ook niet naar hem toe met de grotere, belangrijkere vragen.
Na de hatelijke mails van Renée, Eriks vriendin, ben ik dagenlang kwaad op allebei. Doordat Renée me vanaf het begin gemeden heeft, is haar beeldvorming over mij volledig afkomstig van Eriks woorden over mij. Haar valse opmerkingen zeggen me genoeg over hoe er over mij gedacht wordt door hen beide. Erik begrijpt niets van mijn boosheid, hij vindt dat ik me eroverheen moet zetten en dat we op de oude voet verder moeten gaan. Ik kan dat niet. Dit staat er zo huizenhoog tussen, ik kan niet over koetjes en kalfjes praten als ik eerst voor psychopaat ben uitgemaakt. Ik geef hem een lijstje met zaken die ik van hem verwacht. Het komt allemaal neer op erkenning. Iets waar hij duidelijk heel veel moeite me heeft. Maar het feit dat geen van zijn kinderen nog bij hem wil blijven wonen, zegt al genoeg. Dit ligt niet aan mij.
Ik vind het heel moeilijk om onze ruzie voor de kinderen verborgen te houden. Het is bijna Sinterklaas, en ik help de jongens met hun surprise. Jens heeft Renée getrokken… Pia, mijn vriendin, stelt voor om haar een zak pepernoten cadeau te doen gedrenkt in laxeermiddel. Ik schiet in de lach als ze het zegt.
Na een paar dagen zakt mijn boosheid af, maar blijf ik bij mijn standpunt. Erik zal eerst over de brug moeten komen met excuses voor er normaal gecommuniceerd kan worden. En zo niet, dan praten we voortaan alleen in het bijzijn van een onafhankelijke derde partij. Het moet maar. Blijkbaar is hij niet te vertrouwen. En weer vraag ik me af hoe het in godsnaam zover heeft kunnen komen… Mijn zus raadt me aan om niet te mailen met hem, maar om te bellen of met hem af te spreken. Maar ik ben dat stadium al lang en breed gepasseerd. De rek is uit mijn elastiekje. Tot hier en niet verder.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
B - 28 jul 2017
Hallo Eline, Ik snap je zo goed. iedere post weer....In mijn elastiek heeft ook zeer regelmatig ook geen rek meer gezeten. Is zelfs geknakt...Toch, iedere keer weer vind ik nog ergens de kracht om er weer beweging in te krijgen. Vaak op momenten als mijn boosheid en frustratie weer gezakt zijn en ik de onmacht bij mijn zoon zie. Onze jongens (hoe oud ze ook zijn) kunnen hier niets maar dan ook niets aan veranderen. Ik blijf hopen van wel... Wederom sterkte!
christien - 5 aug 2017
hoi Eline, als ik lees dat jij ook geen band hebt gehad met je vader. althans niet wat je zou willen. je kinderen ondergaan dit nu hetzelfde. ook ik had geen band met mijn vader. hij heeft ons ook in de steek gelaten voor zijn eigen behoeftes, verlangens. niet wetend wat hij aanricht met zijn kinderen. nu ben ik dankbaar dat ik weet wat mijn kinderen ervaren. het doet mijn verdriet dat hun vader zijn eigen kinderen niet ziet of hoort. dat hij zijn vriendin op de eerste plaats zet. je voelt je machteloos en boos en verdrietig. als mijn kinderen een incident hebben gehad met hun vader, praat ik daar met de kinderen over. en probeer ze mee te geven dat hun vader het ook niet beter weet, en beter kan. het is allemaal terug te halen in de opvoeding. [lees mijn blog] dit geld voor iedereen [althans voor vele] Een voordeel vind ik wel met de scheiding, ik kan mijn kinderen nu dingen over het leven meegeven wat ik niet had gekunnen als ik nog getrouwd was.Op de eerste plaats ik kan het nu op mijn manier doen, en ik heb heel veel geleerd als het over het leven gaat met alles wat er bij komt kijken. zie het positief, en zolang dat mijn ex zich niet open stelt voor zijn kinderen daarmee duwt hij zijn kinderen van zich af. en dan komt weer even de bitch van mijn naar boven. En dan voel ik genoegdoening .
Eline - 6 aug 2017
Ha Christien, ik lees jouw blog ook mee. Ik heb heel lang geprobeerd mijn ex in te laten zien wat het gevolg van zijn handelen is, dat de kinderen van hem zullen vervreemden. Uiteindelijk heb ik het opgegeven, het is zijn keuze en zijn manier van omgaan met de kinderen. Inmiddels zijn ze alle drie groot genoeg om daar ook zelf hun weg in te vinden. Ik vind er geen genoegdoening in, ik ben er wel heel erg verdrietig en gefrustreerd door geweest. Maar de laatste tijd kan ik het loslaten. Ik praat er wel geregeld over met de kinderen, dat hun vader het op zijn manier goed bedoelt. Dat zien ze ook wel, hoewel ze wel veel dingen missen die ze graag bij hem hadden gevonden. Ik vind het mooi om te zien hoe ze hier volwassen mee omgaan, dat ze hun contact met hun vader toch weten te behouden en te koesteren. Als je er een wedstrijd van maakt, zijn er louter verliezers.
Eline - 6 aug 2017
B. dank je voor je reactie! Ik hoop ook van harte dat bij jou de rust weer zal keren.
Gescheiden Papa - 7 aug 2017
Beste Eline, Ik lees je blogs met veel interesse. Dit omdat mijn situatie , van de papa kant, er ongeveer hetzelfde uit ziet. Ik praat niet over goed of slecht, dat heeft helemaal geen toegevoegde waarde. Maar ik herken je gevoel van verdriet en onmacht heel erg goed als er weer eens een mail (of juist geen mail/reactie) komt. In mijn ogen schiet je er echt niets mee op om zo nu en dan die bitch te zijn zoals hierboven beschreven wordt, maar nogmaals er is geen goed of fout en alle reacties zijn begrijpelijk, het is nl. menselijk! In mijn optiek is het zo dat we ooit gelukkig waren, bewust trouwden en bewust voor kinderen hebben gekozen. Nu is er geen liefde meer, maar wel een gedeelde zorg voor onze kinderen. Daar houdt ik me aan vast en ik zal ook nooit een onvertogen woord spreken over mijn ex-vrouw (maar geloof me, die boosheid heb ik ook zo nu en dan!). Al communicerend wil ik er met haar uitkomen m.b.t. de vraagstukken die we op dat moment dienen te behandelen. Soms geven, soms nemen. Het hoort er allemaal bij... Dat is iets wat ik heel belangrijk vind en ook uit wil stralen en meegeven aan onze kinderen. Maar ik heb respect hoe jij het oppakt en op (de voor jouw) juiste manier doet. Groeten, een gescheiden papa
Eline - 7 aug 2017
Gescheiden Papa, dank je wel! Ik ben me ervan bewust dat er altijd twee kanten aan een verhaal zijn, en dan nog is het lastig om niet te veel voor een ander in te vullen. Het probleem is natuurlijk dat je elkaar door en door kent, en daarom denkt te weten hoe een ander over de situatie denkt. Maar intussen ontwikkel je je allebei afzonderlijk van de ander. Ik ben erg veranderd na mijn therapie, en ook na de scheiding. Dat geldt voor Erik (mijn ex) net zo, ook hij is los van mij een ander mens geworden, meer zichzelf. Dat de kinderen daarbij centraal horen te staan, staat boven water. Ik zal ook onhandige keuzes hebben gemaakt, had dingen anders aan kunnen pakken. We doen het elk vanuit ons eigen optiek, vanuit ons eigen denkraam. Het is een illusie om te denken dat je elkaar daarin nog kunt beïnvloeden, en dat idee heb ik langzaam los moeten laten. Heel goed dus dat je blijft communiceren, hoe moeilijk dat ook is. Dat is de sleutel van elk relatieprobleem, of je nu samen bent of gescheiden. We doen allemaal ons best!