Het stormt in mij. Er gebeurt zoveel tegelijk. Net toen ik dacht dat alles rustiger zou worden, nu ik mijn eigen plek heb.
Het gesprek met Erik komt eraan. Ik heb een lijstje gemaakt met dingen die ik wil bespreken, ook al weet ik vrijwel zeker dat er na het gesprek niets gaat veranderen. Maar ik moet het kwijt, dit suddert zo erg in me, ik lig er elke avond wakker van. Ook Bob heeft aangegeven weer met zijn vader te willen gaan praten. Ook hij moet dingen kwijt, ongeacht of het iets op gaat leveren. Het is nu eenmaal beter dingen uit te spreken dan ze in je te laten sudderen en schimmelen. Hopelijk geeft het ons straks beiden wat rust. Dat is hard nodig.
Intussen ben ik bezig met Jens om een kamer te vinden in Maastricht, de stad waar hij gaat studeren, en maken we plannen om samen naar de open dag te gaan. Ik heb er zin in, ik wil wel zien waar hij straks terecht komt. Ik vind het nogal wat, een kind dat zo’n ontieglijk eind ver weg gaat wonen. Ik ben blij voor hem, ik zie dat hij eraan toe is, maar de knop moet bij mij nog even om. Want nu zal het hard gaan. Jens het huis uit, Bob wil ook zodra hij weer in een schoolritme zit. En Frank heeft ook plannen in die richting zodra hij een baan als vrachtwagenchauffeur heeft gevonden. Wie weet is iedereen over een jaar of twee vertrokken… Dat zal wennen worden.
En dan heb ik ook nog een afspraak bij de psycholoog om over mijn eigen onverwerkte sores te praten. Alsof ik nog niet genoeg te doen heb…
Maar wat me nu nog wel het meest bezig houdt is een gesprek van gisteravond. Een paar weken geleden kreeg ik ineens een vriendschapsverzoek via Facebook. Een naam waar ik blij verrast van opkeek, wat leuk! Mijn allereerste vriendje. Dertig jaar hebben we elkaar niet gesproken. Hij was mijn eerste grote liefde, met hem zag ik mezelf kinderen krijgen, oud worden, gelukkig worden. Maar het liep anders, en na anderhalf jaar namen we afscheid van elkaar. We kletsen even via de chat als hij me heeft opgezocht, en hij vertelt me dat hij sinds een paar maanden gescheiden is, nu net een week op zichzelf woont. Het gaat goed met hem, en dat is fijn om te horen.
Ik vraag me een paar weken af wat hij met het contact wil. Door mijn date-ervaringen ben ik wel wijzer geworden, en ik heb weinig trek een rebound-liefde te zijn. Ach wat, misschien trek ik wel veel te snel conclusies en wil hij gewoon alleen vriendschap. Zo af en toe hebben we contact, koetjes en kalfjes, leuke gesprekjes. Maar gisteravond hebben we elkaar gebeld, en het klonk zo vertrouwd. Alsof er geen 30 jaar tussen heeft gezeten. Voor we het weten zijn we twee uur verder.
De dag erna ben ik in de war. Ik heb zo’n zin hem te zien, in zijn ogen te kijken. Zal ik hetzelfde zien als toen? Hetzelfde voelen? En hij, wat wil hij nu eigenlijk?
In gedachten zie ik ons tegenover elkaar staan, voor het eerst in 30 jaar tijd. Het enige dat ik wil is in zijn armen kruipen en hem nooit meer loslaten.
Maar mijn verstand zegt me dat ik eerst mijn andere hobbels moet overwinnen. Dat dit geen goed moment is om mijn hart open te stellen, het is te zeer beschadigd en te veel bezig met herstellen van andere zaken. Toch laat dat plaatje me dagenlang niet los. Goed dat hij zo’n onmogelijk eind ver weg woont, en dat het buiten ijzelt en sneeuwt. Ik kan die ontmoeting nog even uitstellen.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
christien - 13 sep 2017
een hele mooie blog Eline. en inderdaad laat je boerenverstand gebruiken. goed bezig!! harte groet Christien
Jan Willem (gastheer) - 14 sep 2017
Eline, Ik kan me heel goed vinden in jou gevoel. Ook ik heb meerdere malen gesprekken gehad met mijn ex over punten waar ik mijn twijfels over had. En hoewel ze er uiteindelijk verdacht weinig mee heeft gedaan. Heb ik het wel gezegd. En ik denk dat dat op dit punt ook voor jou het belangrijkste is. Vertel het om vervolgens voor je gevoel in ieder geval aangekaart te hebben hoe of wat. Wat betrefd je gevoel met je oude vriendje (kan ik het zo noemen? haha), ik begrijp je gevoel. Ik denk dat er een punt komt waarop je kunt zeggen: En nu ben ik er wel klaar voor. Ik zit daar op dit moment precies tussenin, aan de ene kant wil ik graag een nieuwe relatie.. Een maatje, iemand om mee te knuffelen, te kletsen etc. En aan de andere kant heb ik het gevoel dat het nog niet kan omdat ik nog gewoon niet zover ben. Geef het even tijd, en dan denk ik dat er echt wel een punt komt. Hopelijk is je gesprek goed gegaan (gezien het ijzel etc. denk ik dat het al een tijdje geleden was dat je dit schreef).
Eline - 16 sep 2017
Jan Willem, dat moment waarop ik er klaar voor ben, dat blijft lastig. Ik ben te snel begonnen met daten, dacht dat ik er toen aan toe was. Een jaar geleden dacht ik: nu ben ik er klaar voor. Maar achteraf gezien was er ook toen nog te veel aan de hand, en heb ik de datekraan weer dichtgedraaid. Ook al denk ik op dit moment dat dat punt gekomen is, dat de boel weer aardig in evenwicht is, het blijft lastig. Op mijn leeftijd (50+) heeft iedereen wel issues, je bent niet voor niets alleenstaand. En elke vorm van single zijn brengt pijn met zich mee: je hebt een scheiding achter de rug, bent iemand verloren of hebt nog nooit een langdurige relatie gehad. Het onbezorgde van vroeger is eraf, en dan blijft het rommelen: is dit nu wel of niet het juiste moment? Ik ga uit van mijn eigen intuïtie. Als het goed voelt, is het goed. En zo niet, dan moet ik eerlijk zijn tegenover mezelf en de ander en het afbreken. Ik wil niet te zeer vooruitlopen op de blogs die komen (dit is inderdaad een maand of acht geleden gebeurd), maar ook nu heb ik een punt: zal ik...? of zal ik niet? Tot ik de juiste tegen het lijf loopt waarbij ik mezelf die vraag niet hoef te stellen.
Jan Willem (gastheer) - 18 sep 2017
Mooie beschrijving en ik ben het volledig met je eens. Je eigen gevoel volgen is ontzettend belangrijk. Ikzelf probeer zelfs ook enigzins rekening te houden met mijn kinderen hierin. Niet dat zij mijn liefdesleven bepalen maar het is wel voor mij belangrijk dat mn kids enigzins rust hebben gevonden. En als dat aan de andere kant in hun leven weinig gebeurd wil ik dat van mijn kan in ieder geval bieden. Ik kijk uit naar je volgende blogs :)