Op een zaterdagmiddag heb ik afgesproken met Leon, mijn liefde van ooit. Voor mijn werk moet ik in het midden van het land zijn, voor hem is het dan nog maar een half uurtje treinen. En dus staan we ineens tegenover elkaar in de hal van Utrecht Centraal.
Natuurlijk herken ik hem meteen, en hij mij. Geen spat veranderd, gescheiden en toch 30 jaar ouder. Dezelfde pretogen, dezelfde stem, dezelfde lach. Wat rimpels erbij, maar de armen om me heen voelen vertrouwd. We kijken elkaar een paar tellen aan, bestuderen elkaars gezicht. Het is bijzonder en erg leuk om hem weer terug te zien. We gaan op zoek naar een theetentje en kletsen vervolgens met gemak drie uur weg. Bij het afscheid volgt een bescheiden kus en weer een warme knuffel.
De dagen en weken erna spookt hij meer dan goed voor me is door mijn hoofd. Vlinders zijn het niet, meer een vertrouwd, warm gevoel. Iemand bij wie ik me thuis voel komen. Maar het is geen goed idee. Drie uur treinen zit er tussen ons in, maar de grootste barrière is zijn zeer recente scheiding. ‘Ik wil eerst rust,’ heeft hij gezegd, en ik geef hem groot gelijk. Verkeerde plaats, verkeerde moment. We spreken elkaar bijna dagelijks via de app, en dat maakt het niet minder verwarrend. Mijn hoofd moet mijn hart regelmatig terugfluiten.
Erik heeft helemaal niets meer laten horen nadat ik hem heb gezegd dat ik geen contact meer wil, en ik voel vrijwel meteen een last van mijn schouders vallen. Kennelijk hield het me toch enorm bezig, hoe het nu verder moest met Renée, Erik en mij. Het is duidelijk een zorg minder.
Natuurlijk krijg ik daar weer een nieuwe zorg voor terug. Bob is steeds minder vaak in de sportschool te vinden. En als hij gaat, gebeurt dat steeds op een middag of avond dat ik weg ben. Ik vind het wel heel toevallig, zeker als ik merk dat zijn sportkleren, die keurig in de wasmand zijn gedeponeerd, schoon en fris ruiken. En als hij een tijd noemt waarop hij zou zijn gaan sporten waarvan ik weet dat dat gewoon niet waar is, is het me wel duidelijk. Bob liegt.
Ik ben er aardig ondersteboven van. Het drukt me opnieuw met mijn neus op de feiten dat ik kan doen wat ik wil: ik kan hoog of laag springen, op mijn kop gaan staan of de horlepiep dansen, Bob bepaalt nog altijd zelf hoe en of hij uit die depressie raakt. Ondanks al mijn geredder, alles wat ik voor hem regel en doe, hij trekt zijn eigen plan.
Bob zelf is op dat moment zo diep in slaap dat een gesprek erover niet mogelijk is. De dag erna vertrek ik met een vriendin een paar dagen naar Berlijn, even ertussenuit. Ik sta in tweestrijd. Ik wil het niet negeren, maar er is domweg geen tijd om het te bespreken voordat ik vertrek. Ik schrijf Bob een berichtje dat ik weet dat hij liegt over zijn sportschoolbezoek. Van mij hoeft hij heus niet vier keer per week te sporten, maar hij legt de lat te hoog voor zichzelf. Dat is en blijft zijn valkuil, en hij zal beter naar zijn lijf moeten luisteren. Maar liegen is een brug te ver. Ik vraag hem eerlijk te zijn tegen mij, maar vooral tegen zichzelf. Ik moet hem kunnen vertrouwen.
De ochtend van mijn vertrek breng ik hem zijn medicijnen en een ontbijtje. Ik zeg er niets over, maar neem gewoon afscheid. De dag erna zie ik dat hij het gelezen heeft, en hij doet vervolgens ontzettend zijn best mij te overtuigen dat hij het prima redt met Jens alleen. Ik krijg foto’s en berichtjes dat ze samen koken, de hond uitlaten, de was doen.
Ik weet dat hij het kan. Hij moet alleen zichzelf nog overtuigen, en niet tien stappen tegelijk willen zetten waar er één ook goed is.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG