Ik ga het dit keer eens niet over iedereen om mij heen te hebben, maar over mezelf.
Ik laat jullie als lezers naar mijn gevoel kijken maar vooral naar waar ik sta in mijn leven, nu 4 jaar na de scheiding.
De afgelopen tijd was ik vooral bezig met vertellen aan iedereen hoe trots ik op mezelf ben. Dat het zo knap is hoe sterk ik ben geworden en hoe ik alle dingen eindelijk op een rijtje heb als “alleenstaande” mama.
Toen mijn ex-lief besloot om weg te gaan, had ik nooit gedacht dat ik dit allemaal zonder hem zou kunnen!!
Het tegendeel is bewezen! Soms is het met m’n lippen net boven water dat geef ik eerlijk toe. Het gevoel om te verzuipen in alles wat voor mijn gevoel moet gebeuren en iedereen tevreden houden. Maar ik doe het, en ik sta er!!
Behalve een gevoel van trots zijn en zeker weten dat ik nooit meer het leven wil wat ik met ex-lief had, bleef voorheen de rest van mijn gevoel voor mezelf een beetje verborgen.
Anderen zagen het misschien wel, maar niemand drukte me met m’n neus op de feiten. Tot nu dus! En dat zette me aan het denken….
Ik kwam erachter dat ik vrij makkelijk mijn eigen emoties een plekje kan geven. Ook benoemen naar anderen gaat me moeiteloos af. Maar er was toch een bepaalde emotie die ik lange tijd heb weg gestopt. Voor mezelf. Zo diep verstopt dat ik hem kwijt was, misschien een soort overlevings modus in mijn onderbewuste??
Tijdens en na een scheiding, of overlijden van een dierbare, gaan we door bepaalde fasen van verwerking heen.
Ik heb de scheiding verwerkt met hulp van een psycholoog en alle stappen doorlopen…. Tenminste dat vond ik!
Maar waar was dat stukje vergeving na de scheiding? Vergeten zal nooit lukken, en hoeft ook niet.
Maar hoe kan je echt, echt door gaan met wie je bent en je volledig geven aan anderen, als je niet vergeeft?
Ja, ik ben nog steeds boos! Om hoe, met wie en waarom mijn ex-lief zomaar voor een nieuw leven koos.
En nee, ik had hem tot voor kort echt niet vergeven!
Maar na dat ene gesprek werd ik geconfronteerd… Ineens was er dat soort van begripvolle gevoel voor ex-lief. En dat komt omdat ik nu een leven heb waarin ik niet meer bezig ben met wat anderen van mij vinden. Ik heb geen bevestiging nodig en ben onafhankelijk van anderen in mijn geluk. Ik ga mijn eigen weg om gelukkig te zijn!
En dat is nou precies wat hij deed!!
Hij ging zijn eigen weg, naar nieuw geluk… En hoe hard het ook voor mij was, hij deed wat hij dacht dat hem gelukkig maakte.
Als je misschien al jaren benauwd wordt in je relatie, onzeker bent over hoe gelukkig je eigenlijk bent en nog erg op zoek naar wie je zelf bent enz.
Waarom zou je dan die ene vrouw het geluk in de weg laten staan?
Die ene vrouw was ik… En nu besef ik, dat er ook voor mij niemand zal zijn die m’n geluk in de weg kan staan! Ik ga voor mijn eigen geluk, net als hij toen deed.
Ik hou van mijn leven hoe het er nu uit ziet en daar ben ik trots op!
De mensen om mij heen maken me gelukkig. Mijn twee prachtige kinderen, of nee, onze twee prachtige kinderen, die delen we samen.
Maar we hebben verder ieder ons eigen leven.
En dat van mij is op dit moment heel gelukkig!
Denise is een 40 jarige moeder van een zoon (15) (die tot haar grote verdriet bij zijn vader woont) en dochter (10) die na een relatie van 21 jaar is gescheiden nadat haar man een nieuw leven wilde beginnen met haar toenmalige vriendin. Inmiddels is er in haar leven ook een nieuwe liefde, waar ze niet mee samen woont.
Joyce - 23 okt 2017
Ik ben nog geen jaar geleden gescheiden al wel een jaar al alleen, heb het er nog steeds erg moeilijk mee dat hij koos voor een ander en nieuw leven. Ik snap het wel dat je als je je niet goed voelt in een relatie dat je dan kiest voor wat nieuws, ik begrijp alleen niet waarom met leugens en zonder communicatie in een keer een relatie wordt afgebroken na bijna 30 jaar. Maar goed ik denk dat ik pas echt kan loslaten en vergeven als ik mezelf weer lief kan hebben en misschien wel pas als ik weer een nieuwe liefde vindt. Zoals ik ook lees in je blog. Tijd en geduld zal ik moeten hebben, tijd heelt alle wonden, toch?
Xz - 24 okt 2017
Het toppunt van angst is vasthouden Daar hoort bij de boosheid...jaloezie.. het in de steek gelaten voelen ..de strijd...het onbegrip en het overleven ...het niet gehoord voelen en al dat dat met zich mee brengt Als de liefde van je leven weggaat...voel je je alleen ..je ego is beschadigd...wat van jou was en zo gewoon leek...is er niet meer... de angst voor het onbekende... de angst het alleen te moeten gaan doen ..de wil samen te zijn wordt ruw verstoord Maar het geluk zit in je zelf ..niet bij een ander. Dus als het toppunt van liefde nu loslaten is...met haar begrip en luisterend oor ...de acceptatie en het leven in het nu ...het plezier en het geluk voortbrengende.... dan is het toch vreemd dat het eigen ego het wint van de liefde ? Dan hoort er bij het uiteen gaan toch gezegd te worden ... gefeliciteerd met je nieuwe liefde.. ik hoop dat je gelukkig wordt ? Ik was er voor jou Om jou gelukkig te maken Het is mij helaas niet gelukt Wel hoop ik dat wij vrienden kunnen blijven Mooi daarom dat vergeving = liefde en begrip zijn gekomen Heel veel plezier en geluk wens ik je toe.
Eline Stap - 24 okt 2017
Mooi gezegd, Xz. Het geluk zit in jezelf. Ik heb zelf nogal moeite met de term 'vergeving', maar dat komt misschien door mijn katholieke opvoeding. Ik noem het liever loslaten, je niet meer laten beheersen door angst, boosheid, jaloezie of andere negatieve emoties. Begrip vind ik vaak moeilijk op te brengen als iemand keuzes maakt die anderen duidelijk pijn doen of schaden. Dan kun je ervoor kiezen je niet meer te verdiepen in het waarom, maar het te laten voor wat het is, het accepteren en zelf je eigen weg in te slaan. Zonder je te laten leiden door angst, boosheid, of jaloezie.
Infinity and eternity - 29 okt 2017
Vergiffenis schenken is voorkomen dat je jezelf blijft vergiftigen met negatieve gedachten. Is dus inderdaad los laten en met een positieve blik vooruit kijken creëren waar je wel (of terug) gelukkig van wordt. Met zelfliefde en zelfvertrouwen leven in het nu. Stap voor stap je mooiste leven "LEVEN".
E - 20 nov 2021
Ik wil hem zo graag vergeven, mijn lief van 25 jaar, lang, mijn lief, mijn leed gedeeld, met hem, en hoe makkelijk stapte hij er overheen toen ik zei dat ik behoefte had aan meer intimiteit en verbinding en hij dat niet kon en ik er dus daarom een punt achter moest zetten…, terwijl ik nog wel van hem hield.. Drie maanden later al, had hij een nieuwe lief. Met wie hij nu nog steeds is, al 7 jaar lang, nee, het was geen reboundrelatie en nee, hij kende haar niet al eerder. Het geluk straalt van heb beide af, hij, heeft alle schepen achter zich verbrand en lijkt echt intens gelukkig., zo veel gelukkiger dan met mij, dat het pijn doet.. dat ik me afvraag, of hij ooit gelukkig is geweest met mij, of dat ik een grote fout was voor hem, want spreken doen we elkaar niet meer. We zijn geen vrienden gebleven, ook niet voor de kinderen, daarvoor is er teveel gebeurd en, moet ik hem misschien vergeten: dat hij zoveel gelukkiger lijkt en is dan ik, zo veel blijer is of lijkt dan ik, succesvoller is, dan ik. Hij meer eruit haalt, dan ik , op het moment. Ik moet mezelf maar vergeven, dat ik het heb laten gebeuren, dat ik de foute partij was, de verliezer, daar mee dealen. Een vriend zij laatste tegen mij, over mijn ex-man; je weet toch dat hij dan winnen houdt? En dat weet ik eigenlijk ook wel, maar dit lijkt niet op winnen van een wedstrijd maar op intens geluk, wat hij oprecht beleefd. Meer nog, dan ooit met mij en de kinderen/of ons gezin. Hij lijkt gelukkiger dan met mij/ons ooit. En dat moet ik hem vergeven. Want dan kan ik denk ik ook door, met mijn mislukte leventje :( naam bekend bij de redactie …