Erik reageert boos op mijn berichtje en mijn conclusie dat zijn vrienden Renée niks met mij te maken wil hebben. Ze heeft toch hoi tegen me gezegd? Wat zeur ik nou dat ze haar best niet doet? Hij vindt het heel jammer dat het niet botert tussen haar en mij en hij zou dat graag anders zien.
Ik zucht maar eens diep, en zeg dat ik er verder niet op in wil gaan. Het enige dat ik erop wil zeggen is dat hij me wellicht niet goed begrepen heeft, maar ik heb mijn grens wel bereikt wat Renée betreft. Ik wil haar niet meer zien of spreken.
Bob vond het fijn zijn vader weer te zien, bij dat onverwachte bezoek. Hij beseft ineens hoezeer hij eraan toe is om contact te leggen, en stuurt hem een appje. Ze kletsen even met elkaar via de app, en spreken een avond af dat hij met Jens bij Erik gaat eten. Ik stuur Erik een berichtje dat ik oprecht blij ben dat het contact weer van de grond lijkt te komen. Dat was en blijft mijn missie. Hij reageert verrast. Ik hoop dat hij beseft dat het contact tussen hem en mij nog steeds kan bestaan, ook al wil ik de naam Renée niet meer horen of zien, en de bijbehorende persoon al helemaal niet. Tenslotte blijven wij de ouders van onze kinderen.
In de maanden erna spreken ze elkaar mondjesmaat. Eriks belangstelling verwatert weer snel, waar hij eerst zei dat hij eens per maand wilde bijpraten, laat hij al gauw vrijwel niets meer horen. Als hij Bob een berichtje stuurt, zegt die dat het goed gaat. En Erik vraagt niet door. Samen met Jens regel ik zijn verhuizing naar Maastricht. De grote dingen verhuis ik met Jens, Bob en Frank. Bob is vooral aanwezig, niet in staat om echt mee te helpen, maar het is fijn dat hij erbij is.
Frank sjouwt zich haast een breuk, maar het is ongelooflijk prachtig om te zien hoe de drie broers met elkaar omgaan. Met respect voor elkaars beperkingen, rekening houdend met wat de een wel kan en de ander niet. We hebben een geweldige dag met z’n vieren, die we afsluiten met een terrasje.
De week erop zal Jens met zijn vader en de allerlaatste spullen echt verhuizen. En mijn ballonnetje is ineens leeg. Er moeten nog wat dingen gedaan worden, maar ik kan het niet meer opbrengen. Ik bericht Erik dat hij het maar moet regelen, dat bij mij de bodem is bereikt. Na wat geharrewar gaat hij akkoord. Tot nu toe heeft hij geen vinger uitgestoken om Jens te helpen, dus het is wel goed zo.
Het is bijna september, ook voor Bob komt school weer in zicht. En dat benauwt hem erger dan hij toe wil geven. We zitten soms tot diep in de nacht te praten, ik hoor hem soms ’s nachts het huis uit gaan. Ik weet dat hij het prettig vindt om in het donker door de stad te lopen, maar eraan wennen zal ik wel nooit.
Hij heeft me op het hart gedrukt dat hij geen drastische stappen meer wil zetten, maar elke keer lig ik met wijdopen ogen in bed tot ik de voordeur weer dicht hoor slaan. We moeten ons allebei door deze laatste weken heen slepen. En dan is het nog maar de vraag hoe het daarna zal gaan.
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG