Mijn grootste angst was het alleen zijn na de scheiding, blog van Christine

Ik heb het leven nooit begrepen, ik heb mezelf nooit begrepen. Tot dat ik in een depressie kwam, omdat mijn ex mij verliet voor een andere vrouw. Dat ik niet oud zou worden met hem, ja, maar dat hij vreemd zou gaan, nee.

Ik had nooit kunnen bedenken dat het mij zou overkomen. Nu na 4 jaar heb ik nog weleens van die momenten dat ik het niet kan geloven. Dat ik in een slechte film zit.

In die 4 jaar heb ik hard gewerkt om mijn scheiding te verwerken.  Het is  het ingrijpendste wat een mens kan meemaken, op het verlies van je eigen kind na.

Wat mij vooral tegen hield om te scheiden waren de kinderen. Ik ben zelf ook een kind van gescheiden ouders. Ik wilde dat mijn kinderen besparen. Ik wilde daar mijn eigen geluk voor opzij zetten.

En ik wilde mijn financiële welvaart ook niet voor opgeven, want wij hadden het heel goed.

Maar wat het meeste en zwaarste woog om niet gaan te scheiden, het alleen zijn. Dat was mijn grootste angst.

Alleen al van die gedachte kreeg ik angstgevoelens, gevoelens van onzekerheid, gedachtes als: ik kan het niet, hoe moet ik dat doen??

Nee, dan maar ongelukkig, maar  alleen zijn, dat nooit.

Maar ja, je bent natuurlijk niet alleen getrouwd en de tegenpartij maakte een andere keus. Hij wilde scheiden.

Ik had dus geen andere keus.  Maar toen ik in een depressie zat had ik voor mij gevoel wel degelijk een keus. Ik heb dan ook vaak zelfmoordgedachtes gehad, omdat ik geen uitweg meer zag. Ik had zo’n pijn, ik dacht, dat gaat nooit meer over. En ook de gedachte om het alleen te moeten verwerken. Wat een eenzaamheid, wat een verlatenheid, en boosheid.

Ik koos er  toch voor om die pijn en verdriet te gaan helen en om al die angsten en leegte aan te gaan. Om zeker uit dat diepe dal te komen.  Ik ben niet van plan om het te bagatelliseren. Het was zwaar, heel zwaar. En het was kut, heel kut. Voor mij was het vaak alsof ik dood ging. En dood gaan moet je ook alleen doen. Wat een eenzaamheid en verlatenheid. Precies zoals mijn angst was voor het alleen zijn.

Ik ben nu nog steeds alleen. Bewust. Soms heb ik periodes dat ik voor mijn gevoel weer dood ga. Kom ik weer in de angst, eenzaamheid en verlatenheid. En dan is het weer kut, heel kut. Ik leer nu wel om beter met die moeilijke gevoelens om te gaan. Ik durf er nu beter naar te kijken. Kan er ook beter naar kijken. Dat is mijn uitdaging om naar die rot-gevoelens te blijven kijken. En dat ze er mogen zijn.

Dat ik voor mijn eigen geluk ga. Dat ik steeds beter met mezelf gelukkig kan zijn.  Dat ik het steeds leuker met mezelf heb. Het blijft wel iedere dag een uitdaging. Ik ben nu wel zover dat ik kan zeggen, als ik niet was gescheiden had ik nooit het geluk in mezelf ontdekt en had ik mezelf nooit zo goed leren kennen. Dat betekent niet dat ik nooit kutgevoelens meer zal hebben of dat ik mezelf nooit meer eenzaam zal voelen.

Nu weet ik wel dat ik het kan, het alleen zijn. Het geeft me zelfvertrouwen en trots. Maar het leven is en blijft een uitdaging. Alleen of met zijn tweeën.

Christine is moeder van 3 kinderen van 23 jaar, 21 jaar en 19 jaar waarvan één niet meer huis woont. Ze is 54 jaar en nu twee jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen. 

Deze blog werd eerder geplaatst. Lees ook de andere blogs van Christine.