Hoe verlatingsangst en bindingsangst Christine dwars zitten

Ik was om de verkeerde redenen met mijn ex getrouwd, daar kwam weinig tot geen liefde bij kijken. Natuurlijk wel in het begin. Maar na een paar jaar, vooral toen er kinderen kwamen, zag ik hoe het verleden mij had gevormd. Wat ik had meegnomen van mijn jeugd in mijn huwelijk.

In mijn jeugd speelde die verlatingsangst en bindingsangst al. Het woord zegt het al angst om verlaten te worden, jezelf afhankelijk maken van je partner, je ouders, “het” in de buitenwereld zoeken.

Mijn vader heeft ons ons gezin verlaten  voor een andere vrouw, hij was niet “aanwezig”. Weinig tot geen liefde.

Mijn moeder, ook niet “aanwezig”. Dit alles maakte een onveilige hechting in mijn jonge kinderjaren. Gevoelens waren niet bespreekbaar in ons gezin.

Bindingsangst en verlatingsangst hebben te maken met vertrouwen hebben in je ouders. Dat je niet in de steek gelaten wordt. Dat je de liefde krijgt die je nodig hebt. Dat je niet aan je lot wordt overgelaten en dat er geen sprake is van misbruik. Als er dat alles niet is in je jonge levensjaren kan je vertrouwen een flinke deuk oplopen en zal het niet snel te herstellen zijn.

In mijn huwelijk speelde dat ook een rol. Angst om verlaten te worden. En het paradoxale [karma] is gebeurd. Ook mijn ex heeft zijn gezin verlaten voor een andere vrouw.

Kan ik mijn ex de ‘schuld” geven terwijl ik zelf er ook onbewust naar toe heb gewerkt? Want ik ben slachtoffer maar ook de dader. Het is allemaal terug te herleiden naar mijn verleden. Toen was er sprake van overleven. Nu is dat als volwassenen vrouw niet meer nodig. maar de patronen, overtuigingen zijn nog zeker aanwezig. Dus de bindingsangst is ook aanwezig.

Ik MOET natuurlijk geen relatie aangaan. Nu gaat het goed, ik voel me goed alleen. Ik heb fijne mensen om me heen. Ik begin steeds meer te wennen aan mijn nieuwe status [alleenstaand]. Ik voel me gelukkig. Maar…ik voel me niet volmaakt gelukkig. Ik voel nog de oude overtuigingen, ik voel nog de oude patronen. Ik voel dat ik mannen niet toelaat. Ik voel dat ik erg cynisch ben naar mannen. Mannen kunnen het bij mij niet goed doen. Ik weet dat dit mijn gedachtes/gevoelens zijn. mijn beperkingen. En door die beperkingen kan ik [nog] niet volmaakt gelukkig zijn. Kan de levensenergie, levensvreugde [nog] niet voluit stromen. En ik weet als ik hier diep in mezelf naar ga kijken dat het dan geheeld kan worden. En dan weet ik dat ik volmaakt gelukkig kan zijn, ik voel mijn levensvreugde en levensenergie en mijn zelfvertrouwen. En daar is het mij om te doen. Mijn eigenliefde. En zoals ze het dan mooi kunnen zeggen. Dan komt de liefde vanzelf op mijn pad. Nu ik dit zo schrijf voel ik weer enig cynisme opkomen. Ik ga maar eens flink aan het werk met oud zeer opruimen.

Christine is moeder van 3 kinderen van 23 jaar, 21 jaar en 19 jaar waarvan één niet meer huis woont. Ze is 54 jaar en nu twee jaar alleen. Ze is nog steeds met het helingsproces bezig, samen met een paranormale therapeut, het gaat goed. Je hoeft het niet alleen te doen, maar je moet het wel zelf doen. 

Vind je deze blog waardevol? Doe ons een plezier en deel hem op social media!