Buiten de emotionele aspecten van scheiden worden, na een tijdje, de praktische langzaamaan belangrijker. De eerste periode is heel zwaar, maar gaat wel vanzelf voorbij. Er speelt veel en dat vult de tijd prima. Plannen worden gemaakt en in mijn geval in goed overleg. Het scheidingsproces gaat langzaam en gestaag, door dit gebrek aan strijd. Maar het proces gaat door en wordt op een gegeven moment fysieker. Sommige dingen zijn klein, zoals het gedeeltelijk uitruimen van een kast. Andere zijn groot, als de zoektocht naar een woning of het aanvragen van een eigen bankrekening. Ik heb er nooit bij nagedacht en als, van oorsprong, IT-er was de wereld duidelijk. Je bent getrouwd of niet. Het rijtje is simpel. Burgerlijke staat: Ongehuwd, gehuwd, gescheiden of weduwe/weduwnaar. Het lijstje is in de afgelopen jaren wel groter geworden, maar in basis ben je alleen of samen. Er is geen status voor de overgang wat een scheiding (of uit elkaar gaan in het algemeen) is.
Het gebrek aan een status als scheidende is ergens heel vervelend. Bij het proberen in te richten van beider nieuwe levens, begin je er steeds meer tegen aan te lopen. Je krijgt op een gegeven moment steeds meer behoefte om verder te gaan met je leven. Dat lukt in feite heel moeizaam. Maar heel weinig commerciële instanties kunnen hier mee om gaan. Formeel ben je als scheidende nog getrouwd en dat dien je nog in te vullen. Dus je partner dient nog mee te tekenen bij het aangaan van verplichtingen. Zaken als elektronisch bankieren wordt automatisch gekoppeld, dus de ander dient naar een andere bank te gaan om dit te vermijden. Hypotheek en verzekeringen zijn pas om te zetten na de scheiding. Het vervalt in de meeste gevallen aan de één en de ander zal vaak nieuwe verzekeringen moeten afsluiten. In feite is de boodschap: jammer dat je gaat scheiden, maar zolang de scheiding niet is uitgesproken en zolang je nog op hetzelfde adres ingeschreven staat, verandert er niet veel.
En dan heeft de overheid nog iets bedacht. Zorgplicht. Begrijp me niet verkeerd. Uiteraard heb je zorgplicht naar elkaar, maar dat is niet wat de overheid bedoelt. De overheid bedoelt dat de meestverdienende (vaak de man) voor langere tijd op blijft draaien voor de welvaart voor de ander. De welvaart van de meestverdienende zakt hierbij in elkaar tot ver onder – zeg maar – het gemiddelde welvaartsniveau. Echtelieden blijven ook aansprakelijk voor elkaar. Lagere overheden en afgeleiden daarvan volgen dat beleid. Alleen extreme gevallen kunnen rekenen op hulp. Het bedoelde effect is dat de overheid alleen in extreme gevallen er iets aan wil spenderen. Voor de rest is het overal achteraan aansluiten. Of in feite verder dan achteraan. In ons geval hebben we een koophuis. Dus mijn ex-to-be wordt niet geholpen met woonruimte, krijgt geen woontoeslag en ondanks dat ik het huis en restschuld op me neem, geen urgentie. Mijn ex-to be wordt hiermee in feite gestraft voor het feit dat ik het zo goed mogelijk voor beide probeer te regelen. Als ik haar een paar keer in elkaar zou slaan of een kind molesteer, verzin zelf maar wat, dan komt men wel in actie. Mijn ex-to-be is niet zielig genoeg om geholpen te worden en ik ben niet onaardig genoeg om het niet op af te schuiven. Als het huis volledig op mijn naam staat, kijken ze verder. In ons geval is dat niet mogelijk op korte termijn.
Het vervelende hierin is dat mijn ex-to-be wil scheiden, maar deze eerste periode bij bijna alles te horen krijgt dat ze bij mij moet aankloppen. Iets wat door de scheiding juist onhandig is. Om hulp te moeten vragen voor de komende jaren aan die persoon waar je juist van af wilt (tot op zekere hoogte). Ook wordt er steeds gemeld dat als we letterlijk slaande ruzie hebben, er dan wel wat gedaan wordt. Wederom een oproep tot oorlog tussen ons. Mijn vrouw heeft al een tijdje een baan en verdient genoeg om zelfstandig te kunnen wonen. Als ze geholpen wordt met dat ene punt, dan ontrafelen we ons huwelijk verder zelf. Nu bijt deze slang zich in zijn eigen staart. Zolang we bij elkaar wonen, wordt ze niet geholpen en moet ze maar bij mij blijven wonen. In een maatschappij waar driekwart van de huwelijken op een scheiding uitloopt en na 5000 jaar beschaving zou je verwachten dat er meer structuur in zou zitten.
En zo hebben we de eerste echte beer te pakken.
REAGEER OP DEZE BLOG