Roze zomerjas, blog van verstoten vader I-Pat

Ik was gisterenmiddag even buiten mezelf.
Ik liep in de stad en ik hoorde je stem.
‘Papa, Papa’. 
Ik kijk om me heen en daar loop jij aan de hand van een man die op mij lijkt.
Hij heeft mijn jas aan, je lacht naar hem en ik hoor hoe je hem papa noemt. 
Je draagt je roze zomerjas.

Even stond ik stil, midden op het plein, als een man tegen mij aanloopt omdat ik de doorgang blokkeer.
Hij heeft haast en verontschuldigd zich.
Ik kijk nog eens om me heen en heel in de verte zie je weer lopen.
Nu zie ik het pas. Je bent het niet.
Ik ben net een beetje opgekrabbeld uit de hel en heel in de verte heb ik zelfs alweer een heel klein beetje licht gezien. Dat licht ben jij.

Ik had al een tijdje even niet gedacht aan je roze zomerjas die je droeg toen je wegging.
Als ik langs de speeltuin tegenover mijn huis loop zie ik je in gedachte omhoog klimmen op de glijbaan.
Ik speel de hele film weer af, van je geboorte tot de laatste dag dat ik je zag.
Ik tel tot tien.
1.. 2…3…4…5…6…7…8…9…10.

Ik zie in mijn huis de lege plekken in je kamer. 
Waar je kastje vol met knuffels stond, is nu alleen een witte muur te zien. 
In de woonkamer stond een grote ton met Playmobile. 
Er liggen nu alleen wat restjes van een oude helikopter die je hebt moeten meenemen.

Het is niet simpel om te leren leven zonder dat je dagelijks om mij heen bent. Maar als het vandaag niet lukt, probeer ik het morgen weer opnieuw.
En als het dan niet lukt, probeer ik het overmorgen weer. 
Net zolang tot ik je weer in mijn armen kan sluiten.
En in het toilet staat een zeepflesje die Baby Shark speelt elke keer als jij je handen ging wassen.
Ik heb het sinds jij weg bent nooit meer gebruikt.
Regelmatig speel ik de film weer af maar sinds kort loopt de film niet meer tot het einde.
Maar het stopt bij jouw lieve lach.

Al het donkere verdwijnt door het licht wat jij mij steeds weer geeft.
Ik focus mij steeds minder op de pijn en steeds meer op wat ik heb.
Vorige week was daar ineens jouw allereerste brief aan mij.
Als ik na thuiskomst een grote envelop vind op de mat.
Daarop stond het mooiste geschreven wat er bestaat: ‘ papa’ 

Ik open de envelop en ik zie daar fonetisch de volgende tekst staan:
Livu papa.
Ik mis jaw, Hoopluk sin wu okar wel wir.
Kus en knuvol van.. en dan je naam.

Regelmatig tel ik even tot tien en begroet dan de pijn die ik voel als een vriend.
Want heel binnenkort zul je weer geregeld mijn huis komen vullen en zal ik struikelen over je speelgoed.

Trek je dan weer je roze zomerjas aan?

I-Pat: Vader van twee kinderen, regio Rotterdam, analoge man in een digitale wereld, beland in vechtscheiding, blogt recht uit het Rotterdamse hart.

Lees ook de andere blogs van I-Pat.