De opname
Je knippert even met je ogen en dan staat ineens je hele wereld op z’n kop: mijn dochters in paniek omdat hun lieve papa opeens foetsie is, mijn vriendin in paniek omdat ze nu alles alleen moest gaan doen en papa in paniek omdat mijn vriendin nu alles alleen moest gaan doen (mezelf was ik gemakshalve vergeten…)
Na een verblijf van drie weken op de gesloten afdeling was ik stabiel genoeg om te worden gepromoveerd naar de open afdeling, en hier zouden alle behandelingen en onderzoeken gaan plaatsvinden. Dus toen ik eindelijk klaar was om terug naar huis te gaan had ik een strikt rust-rooster, een half a4-tje aan medicatie (alle apothekersassistentes kennen mijn naam en geboortedatum inmiddels uit het hoofd) en een handje vol diagnoses mee waaronder … autisme.
Autisme in je relatie
Autisme, ik had het eigenlijk wel zien aankomen, want het was de enige logische conclusie, maar om het dan van een specialist te horen, dat komt wel even hard binnen. Toen ik het vervolgens aan mijn vriendin vertelde zag ik een fractie van een seconde teleurstelling in haar blik, die daarna snel over ging in algehele bezorgdheid. Het verklaarde al die irritaties, frustraties en problemen die we binnen de relatie hadden en al die talloze problemen daar buiten. Maar wat zou dit betekenen voor onze relatie? ons gezin? onze meiden??
Maar veel tijd om er over te peinzen was er niet, want ik mocht eindelijk naar huis en was dus dolblij net als de drie dames die op mij zaten te wachten. Mijn vriendin werd door mijn dochter direct tot persona-non-grata verklaard waardoor het papa voor, tijdens en na was. Het lukte daardoor dus slecht om het strikte rust-rooster op te blijven volgen. Maar dat bleek niet eens het grootste probleem.
Spanning
Op de een of andere manier hing thuis er een constante spanning in de lucht, die ik niet kon verklaren, waardoor ik het maar zo goed als ik kon negeerde.
Ik was weer thuis en heer en meester over de huishouding en had altijd het eten klaar staan als mijn vriendin uit werk thuis kwam. Dan was het regelmatig weer ouderwets gezellig aan tafel. Maar ik hoefde maar iets kleins verkeerd te doen of te zeggen en dan brak de derde-wereldoorlog uit. Frustratie alom dus omdat ik totaal niet begreep wat er aan de hand was!
Maar ik ging er van uit dat mijn vriendin en ik met genoeg tijd en moeite alles zouden kunnen overkomen. Dan zou alles goed komen, eind goed al goed, en ze leefden nog lang en gelukkig. Punt. Daarom zag ik ook heel erg uit naar de gesprekken met de systeemtherapeute, want, oplossing!!!
Toen kwam de boodschap
Maar mijn vriendin gebruikte het om te vertellen dat ze tijdelijk een jaar uit elkaar wilde. Nadat de boodschap ingedaald was slaakte ik een zucht van opluchting, want mijn autistische brein had alleen maar ‘tijdelijk’ en ‘één jaar’ gehoord! Ik zag mij bij wijze van spreken na dat ene jaar al weer terug verhuizen. Later in het gesprek viel ineens het kwartje: ze wil definitief uit elkaar!! Maar hoe moet het dan met mijn droom van een gelukkig gezinnetje en leuke vriendin??? En onze geplande bruiloft dan? Het sprookje van ze leefden nog lang en gelukkig?
Dan staat je wereld ineens alweer op z’n kop, alles veranderde weer, en daar was ik als professioneel autist niet heel erg blij mee…
Johannes: Allereerst natuurlijk trotse papa van twee prachtige dochters van 4 en 7 jaar. Mijn partner heeft ruim twee jaar geleden besloten een punt te zetten achter de relatie. De reden van de relatiebreuk lag bij mijn psychische kwetsbaarheden, zoals dat netjes heet. Ik was daardoor op dat moment huisvader en de impact op mij was het grootst. Gelukkig heb ik een zeer goede relatie met mijn ex-partner waardoor we alles voor de kinderen goed kunnen regelen. In mijn blogs deel ik mijn ervaringen en schrijf ik over de impact van psychische problemen op een relatie, in de hoop dat mensen er iets aan hebben.
REAGEER OP DEZE BLOG