Zoals ik al eerder blogde heb ik zesentwintig jaar geen contact gehad met mijn vader. Toen ik een jaar of zes was, was ik dusdanig van hem vervreemd dat een normale omgang niet meer mogelijk was. Wat hierop volgde was een gelukkige jeugd. Ik kwam niets tekort. Dat is een bekend fenomeen bij ouderverstoting. De kinderen lijkt het alleen maar goed te doen, waar de ouders zichtbaar beschadigd achterblijven. De vragen vanuit de kinderen komen, als ze al komen, vaak pas later opzetten, met alle beschadigingen van dien.
Waar kwam hij vandaan
Door die zesentwintig verloren jaren heb ik bijna niets meegekregen van mijn vader. Ik wist niet hoe zijn jeugd eruit had gezien, wat hem in het dagelijks leven bewoog en ik kende zijn gezin niet. Toch was er op een gegeven moment die interesse. Waar kwam hij vandaan? Waar kwamen zijn ouders vandaan?
In 2013 wist ik waar hij was geboren. Dit stond immers in mijn GBA-gegevens. Een pittoresk klein dorpje. Echt ons kent ons. Een tegenstelling tot de omgeving waar ik ben opgegroeid. Toen ik dat wist ben ik een keer in het dorp gaan kijken. Puur uit nieuwsgierigheid. Ik had van mijn moeder gehoord dat ook mijn opa en oma daar waren geboren en zelfs mijn overgrootouders. Die zouden er ook begraven zijn. Een huisje werd snel geboekt en ik ging met mijn vriendin naar het dorp.
Ongemakkelijk en confronterend
Het gevoel dat me daar bekroop was ongemakkelijk. Alhoewel het een uur rijden was bekroop me toch het gevoel dat ik daar wel eens op kon vallen. Wat als mijn vader me daar zou zien? Hij mocht niet denken dat ik interesse in hem had. Hij was namelijk de slechte kant van mij. Enigszins ongemakkelijk liep ik door het dorp.
Mijn moeder had me het huisnummer gegeven waar mijn overgrootouders gewoond hadden. Deze overgrootouders zijn de enige personen van wie de foto’s niet waren weggegooid in mijn jeugd, omdat dit wel lieve mensen waren. Eenmaal op het adres aangekomen bleek het huisnummer niet meer te bestaan. Er stond een bedrijfspand. Enigszins teleurgesteld liep ik verder.
Bij de begraafplaats aangekomen heb ik gezocht naar iemand met de achternaam die ik ook bij mijn geboorte droeg, en warempel, ik vond het graf van mijn overgrootouders. Dit vond ik aan de ene kant mooi en ook confronterend. Daar lagen de personen waar ik als enige nog een foto van had, met mij als baby op schoot. Je zou kunnen zeggen, mijn enige tastbare herinnering met die kant van mijn familie.
Weer contact met mijn vader
Toen ik zes jaar na dat moment weer contact met mijn vader kreeg zijn we samen naar dat dorp gegaan. Het was ons eerste dagje weg sinds mijn zesde. Alleen het eerste gesprek, toen ik weer contact zocht, hadden we achter de rug. Eenmaal aangekomen kreeg ik context bij het dorp. Daar was hij geboren, daar woonden zijn ouders en grootouders etcetera. In de auto kreeg ik ook verschillende foto’s van hem. Van hemzelf, mijn grootouders en van mij.
Al met al een intensieve dag met veel indrukken en ik kwam thuis met hoofdpijn. We zijn ook nog op bezoek geweest bij mijn oudtante en oudoom, die tegenwoordig in het huisje van mijn overgrootouders wonen. Het bestond dus toch. Ik had alleen het verkeerde adres.
Dit maakt mijn identiteit compleet
Gisteren, inmiddels twee jaar verder, was de laatste werkdag van mijn vrouw en haar werkgever houdt kantoor in de buurt van dit dorpje. Na het retourneren van haar werkspullen zijn we nog even naar het dorp gereden. In tegenstelling tot 2013 liep ik daar nu met een ander gevoel rond. Ik was niet bang om gezien te worden. In tegenstelling, ik voel me er prettig bij om daar even te zitten. Ook zonder iets te doen. Alhoewel ik geen enkele persoonlijke band met het dorp en haar huidige inwoners heb, voel ik er me fijn. Fijn om langs het huis van mijn overgrootouders te lopen. In de tuin staat nog hetzelfde kippenhok als op de foto van mijn overgrootvader waar hij naast dit hol staat. Met de foto in de hand vergelijk ik de tuin met de tuin op de foto en herken dingen.
Op een andere foto staat mijn oma naast de deur. Ik houd hem tegen de achtergrond en herken de bakstenen. De tijd heeft er echt stilgestaan. Ik loop langs het raam en zie iemand die officieel gezien mijn oudoom is. We kennen elkaar niet, maar toch vind in het leuk even langs te lopen.
Verderop is het kerkhof en ik sta een paar minuten te kijken naar het graf van mijn overgrootouders. Mijn vrouw is afgeleid door andere graven terwijl mijn gedachten afdwalen. Na het kerkhof eten we nog iets in het kleine centrum en rijden we naar huis. Ik met een voldaan gevoel, denkend over wanneer ik weer eens in de buurt zal zijn en er weer een rondje kan lopen.
Thuis sla ik wat oude boeken open. Ik bekijk de foto’s die mijn vader me tijdens onze eerste afspraak gaf. Ook blader ik mijn babyboek door, waar de helft is uitgescheurd. Tot slot bekijk ik het boek met al mijn geboortekaartjes. Ik lees de wensen van mijn grootouders, tantes, ooms en ook overgrootouders. Helaas ben ik niet met ze opgegroeid. Die tijd is verloren gegaan. Confronterend zijn de woorden die ze schrijven. “We wensen Felix een gelukkig leven zonder verdriet”. Als ze toen hadden geweten dat ik zonder ze zou opgroeien na de eerste paar jaar.
Verdrietig, maar als ik op de vraag terug kom of het belangrijk is je identiteit compleet te hebben zeg ik voor mezelf volmondig ja. Ik ben blij dat ik weet waar mijn familie vandaan komt en waar ze nu wonen. Het geeft een zekere rust om daar te zijn, al stelt het voor de buitenstaander helemaal niets voor.
Liefs Felix
In mijn boek “Ouderverstoting, door de ogen van een kind”, beschrijf ik hoe de scheiding van mijn ouders mijn leven heeft beïnvloed. Na meer dan twintig jaar geen contact te hebben gehad met mijn vader, besloot ik twee jaar geleden weer contact op te nemen en bleek er sprake geweest te zijn van het ouderverstotingssyndroom.
Hier ben ik zelf achter gekomen, niemand heeft mij hierbij kunnen helpen of ondersteunen. Het was een grote zoektocht waar ik als completer mens uit ben gekomen.
Lees ook de andere blogs van Felix.
REAGEER OP DEZE BLOG