Ik stam nog van de generatie dat je de vuile was niet buiten hangt. Voor het geval je denkt dat ik bijna bejaard ben, integendeel. Ik ben een vrouw van 43, moeder van drie praktisch volwassen kinderen en sinds ruim drie jaar gescheiden van hun vader. Althans, in fysieke zin dan. Want formeel zijn we tot op de dag van vandaag nog steeds getrouwd. Het is en blijft een bizarre gedachte dat we dit jaar, mits de scheiding dan nog niet geformaliseerd is, maar liefst 24 jaar getrouwd zijn.
Maar goed, de vuile was dus. Naast het moederschap ben ik ook in het bezit van een redelijk drukke baan, een leuk stel vrienden en een bijzonder lieve familie. Van huis uit heb ik meegekregen dat je problemen niet aan de grote klok hangt, het binnenskamers oplost en er niet met anderen over praat. Althans, niet tot op detailniveau. Dat doe ik dus ook niet. Mijn kinderen weten, ondanks hun leeftijd, maar een fractie van wat er allemaal speelt en alleen mijn dierbaarste vrienden zijn op de hoogte van alle ins en outs.
Het idee om mijn ervaringen, gevoelens, gedachten op te schrijven is niet nieuw. Dagboeken heb ik vol gepend. Ellelange epistels in schriften, op losse blaadjes of de laptop. De woordenstroom vloeit soms onophoudelijk. Om op andere momenten volkomen stil te vallen. Stil in mij, stil op papier en ook het toetsenbord wordt soms dagen, weken niet aangeraakt. Dan schieten woorden zelfs te kort om mijn verbijstering te beschrijven.
Bloggen voor Nieuwe Stap is een serieuze uitdaging. Niet omdat ik denk dat ik niks te melden heb, maar vooral om de wirwar van gebeurtenissen en emoties die mijn leven teisteren beknopt en in hapklare brokken aan de lezer voor te schotelen. Lekker leesbaar, begrijpelijk, onderhoudend, prikkelend, intrigerend of misschien zelfs grappig, maar vooral met een hoge dosis herkenbaarheid.
Herkenbaarheid voor de lezer welteverstaan. Niet voor mij. Want ik ben en blijf een product van mijn opvoeding. De vuile was buiten hangen, dat doe je nu eenmaal niet. Gelukkig leven we inmiddels in andere, nieuwe tijden. Kan ik anoniem en zichtbaar zijn op hetzelfde moment. Anderen een kijkje geven in mijn hoofd, mijn leven, zonder de mensen die me dierbaar zijn te kwetsen of te belasten. Dus ik ga ervoor.
Keep you posted, Oliva
Olivia, is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG