Inmiddels ben ik nog niet gescheiden maar woon ik wel alweer vier jaar in mijn eigen stulpje. Soms alleen, soms met mijn kids en soms is mijn LAT vriend er. Dat was in het begin wel anders! Ik weet niet hoe het anderen is vergaan maar ik vond het in het begin echt vreselijk om alleen thuis te zijn. Een soort lege nest syndroom maar dan te vroeg. Het was augustus toen ik verhuisde en niet lang daarna vertrokken mijn kinderen met hun vader op vakantie. Ik zie mezelf nog staan. Voor het raam terwijl ze hun spulletjes in de kofferbak mikten en de straat uitreden. Tot over drie weken. Tranen met tuiten heb ik gehuild.
Waar ik jaren en jaren deel had uitgemaakt van een voltallig gezin stond ik na 18 jaar ineens all by myself en home alone in mijn nieuwe huis. Ik wist van gekkigheid niet wat ik moest doen. Niemand om voor te zorgen, iets lekkers voor klaar te maken, tegen aan te praten, alleen maar leegte en stilte. Net na een scheiding ben je toch al niet de meest stabiele persoon op aarde, maar als je kroost dan ook nog eens letterlijk en figuurlijk voor weken uit beeld verdwijnt dan voel je je serieus zielig.
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik niet meer zo goed weet hoe ik die tijd ben doorgekomen. Gewerkt, geprobeerd met vrienden af te spreken en de tijd maar gewoon voorbij laten glijden denk ik. Het is als een waas aan me voorbij gegaan. Wat een contrast met hoe ik me nu voel als ik alleen thuis ben. In die vier jaar heb ik heel wat bijgeleerd. Vooral over mezelf. Terwijl de muren toch met enige regelmaat op me afkwamen heb ik met vallen en opstaan geleerd om alleen te zijn, te wonen, te leven en zelfs te genieten van de dagen dat mijn kinderen niet bij me zijn.
Nooit gedacht dat ik nog eens zou zeggen dat ik het ronduit zalig vind wanneer ik alle tijd heb voor mezelf. Even met niemand rekening hoef te houden, tegen niemand aan hoef te praten er even niemand is die iets van me wil of verwacht. Lekker keihard de muziek opzetten die ik leuk vind, uren in een boek verzonken met een zak chips op de bank of lekker met een vriendin de stad in zonder dat ik met regelmaat moet checken hoe het thuis gaat. Maar hoezeer ik er nu van kan genieten, ik ben nog altijd zo blij als een kind als ze weer binnen komen vallen en roepen: Ha Mam!
REAGEER OP DEZE BLOG