Na maanden van radiostilte tussen mij en mijn advocate en in de hoop dat de zittingsdatum nabij was, besloot ik eens een mailtje te sturen met de stand van zaken. Een paar uur later rinkelde de telefoon en kreeg ik te horen dat ‘onze scheiding’ als sinds juli op de rol staat maar dat er voor andere zaken al data voorbij komen in het eerste kwartaal van 2015. Met andere woorden… ik vrees het ergste. Dat ik dit jaar nog officieel gescheiden ben zou een miraculeus wonder heten. En aangezien ik niet in wonderen geloof bereid ik me dus maar voor op nog wat maandjes wachten.
Intussen voltrekt zich een geheel ander soort drama. En wel die van de kinderen. Ik vind het echt moeilijk om te zien dat de relatie met hun vader steeds moeizamer verloopt. De jongste twee gaan nog altijd netjes naar hem toe wanneer het “zijn dagen zijn” en ook onze oudste die al een paar jaar op zichzelf woont onderhoudt keurig maar minimaal contact. Het is niet zo dat mijn ex het niet weet, want de kinderen hebben stuk voor stuk en met enige regelmaat bij hem aangegeven dat ze niet blij zijn met zijn manier van communiceren, geregelde afwezigheid, andere prioriteiten en het soort aandacht dat ze krijgen (puur praktisch) maar het gaat het ene oor in en het andere weer uit. Er verandert niets.
Inmiddels moest ik alle zeilen bijzetten om de jongste na een conflict met zijn vader en het huis uitgebonjourd weer te bewegen terug te gaan en het uit te praten. Zit ik een uur met X aan de telefoon (dat gebeurt alleen als hij ‘iets’ van mij nodig heeft, in dit geval conflict met jongste oplossen) om hem te kalmeren en ook te overtuigen dat ze het moeten uitpraten en tot een compromis moeten komen. Waarom? Omdat X het type is ‘It’s my way or the highway’ en als ik me daar niet voor inzet het nog verder escaleert. Jammer dat er niemand is die voor mij bemiddelt bij hem denk ik weleens.
Het is me uiteindelijk, na behoorlijk wat moeite, gelukt de boel te sussen, de jongste bleef een nachtje bij mij maar ik kreeg hem de volgende dag toch zover om weer terug naar zijn vader te gaan. Uitgepraat werd er niets. Hij legde eenzijdig zijn oplossing bij hem op en ze gingen verder hun eigen gang. Het eerst volgende weekend dat ze bij hem kwamen vertelde hij doodleuk de avond van te voren dat hij het hele weekend weg zou zijn met zijn vriendin. Oja, het mooiste komt nog. Zodra de scheiding eindelijk definitief zou zijn, dan zou hij wel weer een ander contact met zijn kinderen gaan opbouwen.
Veel plezier dit weekend!
Olivia blogt over haar leven tijdens haar echtscheiding. Ze is 43 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt. Ze blogt tweewekelijks voor ons.
REAGEER OP DEZE BLOG