“Het voelt gewoon niet goed”.
Vol ongeloof, woede, verdriet en uiteindelijk bevestiging van waar ik al bang voor was, kijk ik ex aan. Hij zegt hier nu toch echt dat ik zijn auto niet mag lenen voor de wintersport die ik samen met dochter B. ga doen. Omdat het niet meer goed voelt. Hij vertelt dit op een dermate last minute moment dat ik een groot probleem heb. We hadden een afspraak. Als ‘wisselgeld’ voor een gunst die hij van mij vroeg (en gekregen heeft), mocht ik zijn auto lenen. Mijn auto is een koekblik wat absoluut niet geschikt is voor de Duitse autobahn. Maar het mag niet meer.
Ik wil gillen, wil hem slaan, huilen. Allemaal verkeerde emoties op dat moment. Maar deze emoties zijn een optelsom van alles wat er gebeurd is het afgelopen half jaar (de afgelopen 8 jaar). Een half jaar waarin de goede verstandhouding die we hadden, vakkundig afgebroken is door ex. Voor de zoveelste keer komt hij z’n afspraak niet na. Schendt hij afspraken uit het ouderschapsplan. Stelt hij niet alleen mij maar ook z’n dochter teleur. Vanaf nu is het klaar en hou ik op met de gaten dichtlopen die hij laat vallen. Twee jaar na dato is de vechtscheiding alsnog een feit.
Mijn hart huilt. Voor dochter B., die de emoties van haar moeder niet begrijpt. Emoties die ik niet kan toelichten omdat ik niet kwaad wil spreken over haar vader. Omdat ik me nooit tot dat niveau zal verlagen. Maar wellicht dat de lezers van dit blog zich afvragen waarom ik zo afgeef op m’n ex. Of dat wel fair is. Enerzijds niet, hij kan zich immers niet verdedigen. Maar anderzijds…. Ik kan niet meer. Ben op. Moet manieren zoeken om mijn woede en verdriet te uiten. Ik heb vaker m’n emoties aan het ‘papier’ toevertrouwd. Niet alle blogs heb ik verstuurd. Omdat me dat te ver ging en uit respect voor ex. Respect wat ik van hem niet meer krijg. Of eigenlijk nooit heb gehad. Het is klaar. Als je wil weten waarom we uit elkaar zijn gegaan, lees dan het gelijknamige blog. Wat volledig de lading dekt van zijn gedrag jegens mij in onze relatie. En de enige die ik iets kan verwijten, ben ik zelf. Dat ik alles heb laten gebeuren zoals het gebeurd is.
Mijn naam is Astrid, ik ben 44 jaar en supertrotse moeder van een dochter van 6. Sinds mei 2015 gescheiden met co-ouderschap. Hoewel de scheiding soepel ging, ex en ik prima met elkaar over weg kunnen en ook de jongedame haar draai lijkt te hebben gevonden, is het voor alle drie toch ‘zoeken’ naar het hoe nu verder. Als individu maar ook samen.
Eline - 3 mrt 2017
Lieve Astrid, wat een herkenning. Ex en ik gingen ook uit elkaar met de stellige overtuiging dat we altijd vrienden zouden blijven. En nu hebben we zo min mogelijk contact, hooguit twee regeltjes in een mail als het echt niet anders kan. Het lijkt zo mooi, een scheiding op basis van vriendschap. Maar je ontwikkelt je elk een eigen kant op. Je schreef het al eerder: jullie zijn allebei einzelgängers, dus heel verrassend is dat niet. Het is alleen wel heel zuur te moeten constateren dat die richtingen zo'n beetje tegenovergesteld aan elkaar zijn. Al die frustraties... het vreet je op. Tot het tot een ontploffing komt, zoals je in je vorige blog schreef. Wees verstandig, kies voor jezelf. Laat hem je niet meer kwetsen, laat het los. Je ex kun je niet meer veranderen, je kunt zelfs niemand veranderen die nog wel in je leven is. Het enige dat je wel kunt veranderen, is je eigen gedrag, je eigen gedachtenpatroon. En dan nog zul je gekwetst worden doordat je stiekem tóch dingen van hem verwacht en die hij natuurlijk niet waar gaat maken. Maar laat het los, je geknok om een goede verstandhouding, je gevecht om een gezellige bubbel voor jullie drieën. Want die is er niet meer. En die komt ook niet meer. Het zal je veel rust geven, ook al is het niet makkelijk. Veel sterkte!
Dick - 3 mrt 2017
Wat herkenbaar en wens je oprecht succes. Er komt een moment dat alles bezinkt, Helaas moet je wel door de emoties heen en dat begrijp ik. Net geen 25 jaar huwelijk gehaald en zelf vertrokken, geen kinderen en hebben het eigen huis nog. Wat een ellende en een advocaat die ons bewust aan elkaar gekoppeld houdt en zelfs liegt in de rechtbank. De rechter floot hem een jaar geleden terug. De enige remedie is...zorg dat je met liefde en geluk weer kunt omringen, maar misschien duurt dat echt nog even. Er komt van alles op je af, ik vond het energie slurpend en vier zittingen voor nonsens. Mijn ex mocht haar eigen proceskosten betalen en vond de advocaat dat ik het moest betalen omdat ik mevrouw dwars zat en het procesrecht misbruikte. Nooit feiten, maar werd alleen al van de vele leugens in zittingen al moe. Ik geloof niet in vriendschappelijk uit elkaar, ik wilde dat ook maar als de andere partij andere belangen heeft...forget it! Je raakt vervreemd van elkaar en hebt ook niets meer met elkaar. Ik zou haar nimmer terug willen...wellicht wederzijds. Inmiddels ontzettend gelukkig en levert een huwelijk heel veel ervaringen op en die neem je mee en ben ik ineens totaal een andere man als haar ex man en zij anders als mijn ex-vrouw. Dat ik daar zolang mee getrouwd was hoor je wederzijds, maar relativeren is het beste wat je dan kunt doen. Ik wens je heel veel sterkte, maar vooral succes,
Miep - 10 mrt 2018
Hai Astrid, goh, wat een verhaal. Ik ben zelf getuige van een vechtscheiding als familielid. Ik herken je worsteling, je verlangen en je zo-doe-best-doen, ook al sta ik aan de zijlijn van de scheiding. Dank voorje openhartigheid en kwetsbaarheid. Want het is nogal wat, he. Wat mijn familielid enorm geholpen heeft op weg naar de 'betere' is sessie bij scheidingscoach, van succesvol scheiden nederland. Wat ik begrepen heb, is dat zij meer heeft begrepen hoe je dit soort dingen toch het hoofd kan bieden, zélf, los van wat je ex voor acties uithaalt. De momenten mbt kind blijven, maar lopen voor familielid dan wel soort van makkelijker dan eerst. De emoties in, en na, het moment beter behapbaar. En ik zie het ook aan mijn familielid. En wat ik vooral zie, dat als het met haar goed gaat, dat dat ook zeker doorwerkt op haar dochter. Want ook al doe je je zo ontzettend je best er echt als neutrale ouder voor je kind te zijn in de scheiding, je kind is niet gek, het merkt echt dat er nog wat anders speelt. En dát is pas verwarrend voor het kind. Ik gun je een andere ervaring, waardoor het op alle fronten gewoon makkelijker wordt voor jou, en dus ook je kind. Heel veel sterkte, Astrid. Hold on! Stay on line (met je mooie roerende blogs, like them! )