Mijn achtste blog alweer voor Nieuwe Stap. Het gaat best wel snel. De tijd lijkt eigenlijk ook wel te vliegen. Twee weken geleden schreef ik mijn vorige blog, precies op mijn vijftigste verjaardag, snel even tussen de bedrijven door. Welnu, voor diegenen die het helemaal niet zien zitten om vijftig te worden: natuurlijk voelt dat precies zo alsof je nog 49 bent… Ook ben ik nog niet belaagd met mailings over rollators, seniorenwoningen, incontinentiemateriaal en omroepen voor ouderen. Een hele geruststelling, toch? Verder is het wel grappig om te ervaren dat je vooraf wel een beetje wordt geplaagd dat je vijftig wordt maar nu ik eenmaal echt vijftig ben, je er bijna niemand meer over hoort. Ja, mijn vriendin grapt er wel eens over maar van haar kan ik het natuurlijk ook wel hebben.
Nu zit ik wel voor een uitdaging, want er is de afgelopen weken eigenlijk niets bijzonders gebeurd waar ik iets over zou kunnen schrijven. Oef, mijn allereerste writer’s block…Laat ik dan maar eens iets aanhalen wat al een jaartje loopt maar wat nu toch heel mooi uit lijkt te komen.
Mijn zoon, die net 15 is geworden, is namelijk degene die het meeste te lijden heeft gehad van onze echtscheiding. Dat heeft zijn weerslag gehad op zijn gezondheid, nachtrust en natuurlijk ook zijn schoolresultaten. Hij heeft sowieso al last van chronische maagklachten die niet direct kunnen worden genezen, maar die door stress soms nog vele malen erger worden. Samen met zijn (gelukkig relatief lichte) ADHD is dat absoluut geen ideale combinatie.
En zo waren we een jaar geleden in een stadium beland dat hij dagelijks flink last van zijn maag had, daardoor niet altijd naar school kon, veel te veel lessen miste waar zijn resultaten weer onder te lijden hadden, dat gaf weer stress en dat sloeg dus weer op zijn maag. Een rondje dat je natuurlijk niet zo maar doorbreekt en iedereen de nodige slapeloze nachten bezorgde.
Nadat hij zo een paar weken school had gemist ging het balletje natuurlijk rollen op school en werd er hulp ingeschakeld. Nu hebben we in Zutphen een zogenaamd Onderwijs Zorg Centrum (OZC), dat is een gezamenlijk project van de middelbare scholen en Bureau Jeugdzorg om leerlingen die om de één of andere reden op hun normale school niet kunnen functioneren. In eerste instantie wordt er een ambulant medewerker van het OZC ingeschakeld die gaat kijken wat het beste voor de leerling is. In het geval van mijn zoon werd er, in overleg met enkele andere hulpverleners, besloten dat het goed voor hem zou zijn als hij een paar maanden lang aangepaste lessen bij het OZC zou gaan volgen. Dat gaat in kleine klassen van hooguit 8 leerlingen waar wordt gekeken wat de capaciteiten en struikelpunten van de individuele leerlingen zijn. Omdat het op dat moment al vast stond dat hij 3 VWO opnieuw zou moeten doen is hij daar opnieuw begonnen met het lesmateriaal van 2 VWO. Zo kon hij makkelijk de draad weer oppakken om na de zomervakantie weer in 3 VWO in te stromen.
Nu is mijn zoon, omdat hij zo slim is én natuurlijk lekker pubert, heel moeilijk aan te sturen. Maar tegen alle verwachtingen in is hij daar elke dag braaf naar toe gegaan, heeft hij daar echt zijn best gedaan en is hij zo met een aardig positieve inslag en hernieuwd zelfvertrouwen het nieuwe schooljaar ingegaan. Natuurlijk ging het in het begin nog een beetje met horten en stoten maar dat werd door de nodige aandacht en wat huiswerkbegeleiding heel aardig recht getrokken.
En zo zitten we een jaar later in een heel ander stadium. Hij heeft geen enkele onvoldoende meer, bijna geen les meer gemist en de drie zessen die hij als laagste cijfers heeft staan wil hij bovendien ophalen tot een zeven. En reken maar dat hij dat gaat doen. Ook is hij al aardig bezig met de nodige toekomstplannen en heeft hij meer dan genoeg ambities.
Hier zit nu dus een hele trotse pappie, want het is niet te geloven wat een vooruitgang mijn zoon heeft geboekt. En je kunt over hulpverleners zeggen wat je wilt, maar in dit geval hebben ze echt knap werk afgeleverd waar ik ze eeuwig dankbaar voor ben. Natuurlijk hebben zijn moeder en ik er ook flink aan getrokken maar het OZC heeft iets bereikt wat wij nooit hadden kunnen doen en waar wij eigenlijk te kort schoten. Mijn zoon, die vorig jaar een ware drop-out leek te worden, is nu weer een ijverige, vrolijke jongen met ambities die een prima toekomst in het verschiet heeft.
Bas, gescheiden in voorjaar 2012, is behalve content manager, professioneel blogger en online uitgever ook de trotse vader van 3 pubers die sinds kort weer allemaal bij hem wonen. Hij woont in Zutphen en vertelt over zijn nieuwe leven na zijn best wel bewogen huwelijk van ruim 20 jaar.
REAGEER OP DEZE BLOG