Een belangrijke reden voor mij om mijn scheiding door te zetten was het besef dat er eigenlijk niks meer echt van mij alleen was. We deden alles samen, hielden van hetzelfde en dachten over erg veel onderwerpen hetzelfde. Mijn vrienden werden de zijne en andersom.
Deze vrienden zeiden ook collectief dat we zo goed bij elkaar pasten. Maar beetje bij beetje ben ik mezelf gewoon kwijt geraakt.
In het jaar en zes maanden dat ik nu zelfstandig ben heb ik veel moeite gedaan om mijn “nieuwe ik” te vinden. En dat lukt aardig. Ik heb een nieuwe muziekstroom ontdekt die ik erg leuk vind, ik heb me gestort op het hardlopen en ik ben sinds een jaar ronduit verliefd op mijn tuin-in-ontwikkeling. Ik ga veel vaker uit en ik heb het erg druk met het veranderen van mijn huis door de fysieke leegte op te vullen met oude en bijzondere meubeltjes, het liefst van de kringloopwinkel.
Nu, na ruim een jaar zelfstandigheid, dreigt hetzelfde gevaar. De nieuwe muziek, de nieuwe meubels en de tuin… mijn nieuwe interesses…alles vindt mijn ex ook erg leuk. Het is net alsof we weer samen zijn maar dan in verschillende huizen.
Kortom: ik erger me rot.
Nu zijn deze muziek, hardlopen, tuinieren en alle andere dingen ook erg leuk. Soms denk ik dat heel Nederland ze leuk vindt. Ik kan het hem dus ook niet kwalijk nemen dat hij ze leuk vindt. Maar ik heb wel het gevoel dat hij er met mijn zwaarbevochten zelfstandigheid vandoor gaat en het steekt dus wel. Het is nog wel van mij maar niet meer van mij alleen. En ik weet ook niet hoe ik hier verandering in moet brengen. Kan ik er eigenlijk wel verandering in brengen?
Maar ik besef ook dat ik er geen verandering in kan brengen. Dat is een keerzijde van mijn zelfstandigheid: ik heb nog maar beperkt de mogelijkheid om de factoren in mijn leven te beïnvloeden. Hij heeft natuurlijk ook zijn zelfstandigheid en mag daarmee doen wat hij wil. Dit is iets wat ik echt vrede mee moet zien te krijgen of echt moet loslaten.
Weer iets waar ik even aan moet wennen.
REAGEER OP DEZE BLOG