‘Knak!’
Auw, zegt nieuwe oude liefde M. Dat deed zeer! Ja, dat deed zeker zeer. Bij mij welteverstaan. We zijn aan het stoeien op de ‘van dik hout zaagt men planken manier’ en dat lijkt nu niet helemaal goed af te lopen. Ik verlies m’n evenwicht, corrigeer dat iets te bruut, gevolgd door een luide ‘knak’ van m’n enkel. Dusdanig hard dat ook M. het gehoord heeft. De zak ijs midden in de nacht, gevolgd door een nachtje slapen, aangevuld met een snufje ontkennen en een paar pijnstillers, missen hun uitwerking. De volgende ochtend is de radioloog onverbiddelijk; ik heb mijn enkel op twee plaatsen gebroken.
Balen dat mijn relatie over is
De afgelopen dagen heb ik voor het eerst sinds tijden gebaald dat m’n relatie over is. Niet zozeer vanwege ex, maar in dit geval om het simpele feit dat ik niks kan. En er niemand anders bij me woont dan dochter B. M’n been zit tot aan m’n knie in het gips. Gips waar ik een week lang niks mee mag anders dan ermee omhoog liggen. Misschien een luxe, die gedwongen rust maar wie kookt er eten voor B.? Wie brengt haar naar school? Hoe zorg ik ervoor dat ze bij ex komt? Van laatstgenoemde verwacht ik niks en die verwachting maakt hij ook meer dan waar. En dat maakt de situatie er niet makkelijker op.
Gelukkig is M. de reddende engel. Hij stelt voor mij en B. op te halen en het weekend in ieder geval bij hem door te brengen. Leuk, kan B. meteen kennis maken met zijn zoon. Hoe aantrekkelijk het aanbod ook is, toch zeg ik nee. Nee omdat B. de komende weken al genoeg veranderingen voor haar kiezen krijgt. Nee omdat ze enorm verdrietig is vanwege het feit dat zowel papa als mama allebei een nieuwe relatie hebben. Nee omdat ze de zoon van M. niet eerder ontmoet heeft. Dan maar alles op m’n billen schuifelend over de vloer doen, maar ik ga met haar niet naar het huis van M. Gelukkig is M. een man en dus praktisch. Dan komt hij toch gewoon met z’n zoon naar ons? Die wil toch al graag weten waar ik woon en dit is een mooie gelegenheid. De vraag of hij deze constructie wel oké vindt voor zijn zoon wordt positief beantwoord.
Samengesteld
Zaterdag om 1 uur ’s middags komen ze aan. Van de helft van de week alleen in m’n krappe arbeiderswoning naar 24 uur met z’n vieren in diezelfde krappe woning. Het ijs tussen B. en de zoon van M. is snel gebroken. Ze houden allebei van voetbal en moeten allebei dealen met de gevolgen van een scheiding. Dat schept een band die op het eerste oog wel goed zit. M. loopt z’n benen uit z’n lijf voor me en ik kan niet anders dan het me allemaal aan laten leunen. ’s Avonds spelen we met z’n vieren Uno, de kinderen kruipen bij elkaar in bed alsof ze elkaar al jaren kennen en zoals het in een gebruikelijk gezin gaat, worden M. en ik ’s nacht nog bijna betrapt.
De eerste voorzichtige schreden op het samengesteld gezinspad zijn gezet. En toch is het na bijna 24 uur samen klaar. M. en ik voelen allebei aan dat het voor de kinderen mooi geweest is. Hij gaat naar huis, ik red me verder wel. Het is oké, meer dan oké. We doen het heel rustig aan. Samengestelde acties zijn voorlopig niet meer aan de orde. Maar de vooruitzichten voor ooit zijn goed.
Mijn naam is Astrid, ik ben 46 jaar en supertrotse moeder van een dochter van bijna 8. Sinds mei 2015 gescheiden met 50/50 co-ouderschap. De scheiding en de eerste 1.5 jaar daarna verliepen in goede harmonie. Maar sinds ruim een jaar zijn we alsnog in een vechtscheiding beland en ik begrijp werkelijk niet waarom. Sinds kort ben ik wel weer gelukkig met een nieuwe partner, die helaas eveneens verwikkeld was in een vechtscheiding. Voldoende inspiratiebron voor blogs, waarvan ik hoop dat die ooit opdroogt,
REAGEER OP DEZE BLOG