Al ruim 6 jaar gescheiden maar communiceren met ex blijft moeilijk. Communicatie blijft een terugkerend probleem bij ons. Communiceren over zaken die de één heel belangrijk vindt en de ander niet.
Wanneer het onze kinderen betreft, ben ik altijd mijn “plicht” nagekomen om alles ook netjes aan hun vader door te geven. Andersom blijf ik er tegenaan lopen dat vader zich er niet zo druk om maakt en daardoor vindt dat ik het niet persé hoef te weten.
Wanneer ik bij hem aangeef dat ik over de kinderen wel graag door hem geïnformeerd blijf, dan krijg ik een kort reactie zoals; oké komt goed.
Beide kinderen vertellen zelf gelukkig regelmatig aan mij als er iets bijzonders is. Alleen ben ik van mening dat wij de volwassenen zijn en dit niet via kinderen horen te regelen.
Op het moment dat mijn super puber lichamelijk klachten heeft gemeld bij vader, dan hoor ik dit graag van mijn ex…. Dit keer vertelde mijn andere kind dat ze iets had opgevangen over haar broer die naar de dokter wil.
Steeds opnieuw laat ik middels een berichtje weten dat ik het fijn vind als ex mij op de hoogte brengt. Maar het blijft een terugkerend issue. Daardoor voel ik me letterlijk de zeurende ex! Die vrouw die altijd commentaar heeft en maar blijft hangen in het verleden. ( zo benoemd ex het naar super puber)
Ben ik dan werkelijk een plat gezegde azijnzeikerd? Of TE betrokken moeder? Of is het simpelweg mijn recht om over mijn kinderen op de hoogte te zijn?
Ik wil niet dat de kinderen hier tussen staan, dus verwijt ik het hen nooit als ik dingen niet weet. Ik breng mijn ex via een sms bericht op de hoogte van mijn teleurstelling… keer op keer opnieuw.
Misschien moet ik daarmee stoppen? Of zal ik ook “vergeten” dat ik hem op de hoogte moet brengen? Gaat dit ooit nog lukken?
Dit alles neemt niet weg, dat ik zelf ook liever totaal geen contact met mijn ex zou willen. Ik zie en hoor hem liever nooit meer!! Maar wanneer het nodig is en belangrijk voor mijn kinderen, dan ben ik een top actrice en doe alsof ik hem nog steeds aardig vind.
Omdat ik weet hoe rot het voelt, let ik ook misschien te erg op de communicatie van mijn vriend en zijn ex. Ik wijs hem er regelmatig op dat het handig is om de moeder van zijn zoon even te informeren. Of om bijvoorbeeld ruim op tijd overleg te hebben over vakantie verdeling. Mijn vriend vindt mij soms een bemoeial en dat zorgt voor discussie.
Ik bedoel het goed, juist omdat ik begrijp dat een moeder graag wil weten als er iets is. En ik ben van mening dat kinderen baat hebben bij ouders die op een fijne manier communiceren.
Ben ik de enige hierin?
Denise is een 40 jarige moeder van een zoon (15) (die tot haar grote verdriet bij zijn vader woont) en dochter (10) die na een relatie van 21 jaar is gescheiden nadat haar man een nieuw leven wilde beginnen met haar toenmalige vriendin. Inmiddels is er in haar leven ook een nieuwe liefde, waar ze niet mee samen woont.
Vindt je deze blog waardevol? Doe ons een plezier en deel hem op social media.
Papa - 6 apr 2019
Denise, je bent zeker niet de enige . Ook ik herken je verhaal , communicatie over de kinderen wordt door de ene ouder vaak veel serieuzer genomen dan door de andere ouder. Verdriet, pijn , machteloosheid .....allemaal emoties die jaar op jaar blijven terugkomen bij beide ex partners. Gedeelde smart is halve smart , zeggen ze.... maar ik begrijp in ieder geval goed hoe je je voelt ... wil zelf niet teveel meer in detail gaan maar hoor bijna alles via mijn kinderen , en mijn ex informeert me nog maar zeer sporadisch , zelfs over zeer belangrijke zaken zoals dokters bezoek kids etc .
Ano - 22 mrt 2021
Ik ben het volkomen met je eens. En ik voel me soms ook wel eens een zeur. Ook vanwege de manier hoe mijn ex met bepaalde informatie om gaat. We zijn geen zeur we willen alleen het beste voor de kinderen dat zit in ons. Neem van mij aan dat de communicatie waarschijnlijk altijd zo blijft... Sterkte!!
Tante - 3 jun 2021
Ik begrijp je emotie. Dat is ook de pijn vanuit je relatie, beide ouders vinden andere zaken belangrijk. Wanneer dit lijdt tot stress en ruzie en dus slechte communcatie ben ik echt van mening om hulp in te schakelen. Hulp van iemand die neutraal is en een gesprek tussen de ouders kan begeleiden. Ik zit zelf ook in deze situatie en vind de gesprekken met een mediator echt heel fijn. Zonder deze mediator zouden de gesprekken totaal kunnen excaleren en dan blijft boosheid groeien. Je zou ook een andere persoon kunnen kiezen als jullie die hebben in je omgeving.
Puck - 13 jun 2021
Ik herken het helemaal, ik ben 7 jaar gescheiden en ook mijn kinderen wonen tegen wil en dank bij hun vader. Ook in mijn geval vond mijn ex man het gras groener bij mijn ex vriendin en het contact verloopt na al die jaren stroef. Mijn kinderen vertellen mij ook zaken want van hun vader hoor ik zelden wat. Ik ben er echt jaren boos om geweest maar dat doe ik sinds 3 jaar niet meer. Natuurlijk erger ik mij nog steeds om zaken maar probeer het wel zo veel mogelijk los te laten. Mijn jongste zoon heeft ernstige hooikoorts maar mijn ex man regelt niets voor hem terwijl dat kind echt dagen doodziek er van is. Zo ook bij mijn oudste zoon waarbij een verminderde schildklier werking is constateerd. Mijn ex man overlegt niets, maakt dan wel een afspraak in het ziekenhuis en wordt kwaad op mijn zoon als die aangeeft dat hij liever met zijn moeder gaat. De jongste zoon wil bij mij wonen maar als hij dat zegt wordt zijn vader kwaad, de oudste wil al jaren co-ouderschap maar ook daar weigert vader aan mee te werken en wordt wederom kwaad. De belangen van de kinderen kan en wil hij niet voorop stellen en gaat ten koste van de kinderen. Al jaren zitten ze klem en met de belabberde hulpverlening in Nederland is het alleen maar slechter geworden ipv beter. Om mijzelf te beschermen bemoei ik mij nergens meer mee, belangrijke zaken bespreek ik direct met de kinderen zelf. School gerelateerde zaken monitoor ik op afstand zodat ik weet wat er speelt en in de weekenden help ik met huiswerk. Als er bij hun vader thuis iets gebeurt dan geef ik bij de kinderen aan dat ik het vervelend voor ze vind maar dat ik niet verantwoordelijk voor het gedrag van hun vader ben en ik probeer op mijn eigen manier de kinderen te ondersteunen. Ik luister naar ze, geef ze de tijd en de ruimte om zichzelf te ontwikkelen omdat het pubers zijn die ook hun eigen identiteit moeten kunnen ontwikkelen. Het is echt niet altijd makkelijk om met vervelende exen om te gaan maar deze manier werkt voor mij omdat het mij meer rust heeft gegeven. De kinderen hebben in ieder geval 1 neutrale ouder waar ze niet op hun tenen hoeven te lopen en 18 jaar worden ze gelukkig vanzelf en dan zijn we hopenlijk eindelijk eens van jaren gezever en getreiter af.