De eerste Vaderdag zonder vader in huis… Wat zal ik ervan zeggen?
Ik zou kunnen zeggen dat ik heerlijk tot 10.00 uur in mijn bed gelegen heb. Ik zou ook kunnen zeggen dat ik eindelijk het lange warme bad heb kunnen nemen, zonder dat ik om de 5 minuten door één van de kinderen gestoord werd. Ik zou ook nog kunnen zeggen dat ik daarna geluncht heb en allemaal dingen gegeten heb waar de kinderen van gruwelen. Of dat ik ’s middags in één ruk een boek uitgelezen heb… Maar wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat het een afschuwelijke dag was!
Een dag waarop ik allemaal dingen kon doen waar ik een paar jaar geleden van droomde, maar ook een dag waarop me weer ontzettend duidelijk werd dat ons gezin uit elkaar gevallen is. Dat ons gezin nooit meer helemaal compleet zal zijn, dat ik een gescheiden alleenstaande moeder ben… En dat ik dit ‘complete gezin’ bij tijd en wijle echt ontzettend mis! Een dag met een scherp randje dus.
Gelukkig heb ik een vriendin die precies de momenten aanvoelt dat ik in zak en as zit. Precies op die dagen staat ze bij me op de stoep om te vragen hoe het met me gaat. En dan kan ik natuurlijk mijn poker face opzetten en heel luchtig zeggen dat het prima gaat… Maar daar prikt ze feilloos doorheen! Het resulteerde dus ook in een dramatisch tranendal toen ik ’s avonds de deur voor haar opendeed. Ik had de voordeur nog niet op een kier, of de sluizen gingen open… Er was geen houden meer aan.
Als een klein kind heb ik een potje zitten grienen. Als een klein kind heb ik me even heerlijk laten gaan… En waarom?! Ik kan er echt geen zinnig woord over zeggen! Gelukkig sta ik nog steeds volledig achter de scheiding. Maar op sommige dagen zorgt deze scheiding er helaas ook voor dat ik ineens intens verdrietig ben. En dat is meestal op momenten dat ik het totaal niet verwacht!
Vaderdag 2012 gaat bij mij dus niet de boeken in als een ‘geslaagde vrije zondag’… Nee, deze Vaderdag was voor mij een harde ‘eye-opener’. Een eye-opener waar mijn perfectionistische inslag niet echt blij van wordt. Want hoe je het ook wendt of keert… Ik heb gefaald in mijn huwelijk. En als ik ergens in faal, ben ik niet bepaald trots op mezelf.
Iris is een gescheiden alleenstaande moeder van een jongen en een meisje en heeft de eerste periode na haar echtscheiding een dagboek voor ons bijgehouden. Daarin kunnen wij lezen hoe zij, met vallen en opstaan, probeert om de draad weer op te pakken. Iris is dat inmiddels gelukt. Haar belevenissen uit haar beginperiode zijn voor veel mensen herkenbaar.
REAGEER OP DEZE BLOG