Onze blogger Bas is, door drukke werkzaamheden elders, helaas gestopt met het bloggen voor ons. Wij zullen zijn tweewekelijkse verhalen missen! Bedankt Bas, voor de weken dat je ons een inkijkje in je leven hebt gegeven. We hebben vandaag voor een oude Iris blog gekozen maar zouden het natuurlijk leuk vinden als er een gescheiden vrouw zou zijn die tweewekelijks ons wil laten delen in de perikelen rond haar scheiding. Voel je je aangesproken, je kan ons bereiken via info@nieuwestap.nl. Hieronder dus de (herkenbare) blog van Iris:
Als ik iets moet noemen wat ik o.a. als vervelend ervaren heb aan mijn scheiding, dan is dat het contact met gezamenlijke vrienden. Ik blijf het moeilijk vinden om de hechte vriendschappen uit mijn ‘getrouwde periode’ net zo hecht te houden in mijn ‘gescheiden periode’…
Daar waar we voorheen met gezamenlijke vrienden elk jaar wel een vakantie samen doorbrachten, moet ik mezelf nu bijna dwingen om deze zelfde stellen met enige regelmaat te spreken! Voorheen wisten we alles van elkaar… Waren we precies op de hoogte van het reilen en zeilen van onze gezinnen, carrières en persoonlijke beslommeringen. Nu moet ik enigszins beschaamd toegeven dat ik totáál geen idee meer heb van dergelijke perikelen!
Het is absoluut geen onwil… Er is totaal geen sprake van ruzie of partijdigheid. Nee, het is meer dat de situatie ervoor gezorgd heeft dat we uit elkaar gegroeid zijn. Best raar als je er over nadenkt. Zie en spreek je elkaar eerst ieder weekend, moet je nu bijna graven naar gespreksstof als je elkaar weer eens spreekt.
Zo ook afgelopen weekend. Ik was samen met de kids op een kinderverjaardag van gezamenlijke vrienden. Mijn ex-wederhelft en zijn nieuwe liefde waren er ook… Op zich geen probleem, want aan dat beeld ben ik inmiddels wel gewend. Maar waar ik maar niet aan gewend raak, zijn de blikken vol medelijden van de omgeving. Op een of andere manier blijft iedereen zich opgelaten voelen als wij met z’n allen in één ruimte zijn.
Dan kijken ze me echt aan met een blik van; och die zielige Iris die staat daar maar alleen. Terwijl mijn ex momenteel zijn tweede jeugd beleeft met zijn zoveel jaar jongere vriendin… Kort samengevat zetten zij een beeld neer van; stralende ex en schreiende Iris! En dat wil ik helemaal niet! Ik wil niet als de zielige vrouw gezien worden die helemaal alleen achterbleef. Want dat is niet zoals ik mezelf voel. Ik blijf maar zeggen; waar twee vechten, hebben twee schuld. Dus onze scheiding is echt niet zomaar uit de lucht komen vallen. Verdrietig is het zeker, maar ik ben zeker niet zielig!
Maar dat begrijpen helaas niet al onze gezamenlijke vrienden… En dat heeft tot gevolg dat ik me na een dergelijk verjaardagsfeestje, altijd dood- en doodmoe voel. Iedereen bedoelt het zo goed, maar ik word er zó moe van. Dus wil ik het nu voor eens en altijd zeggen… Ik ben absoluut niet z i e l i g!! En nu maar hopen dat iedereen uit onze ‘gezamenlijke’ vriendenkring deze column leest! 😉
lucky luke - 3 mrt 2014
weetje, ik kom altijd op feestjes waar mijn ex en haar nieuwe vriend zijn en dan voel ik juist eerder dat iedereen me stoer vind. Jij schrijft ook dat je 'aankijken met een blik van' ....maar dat is precies het idee...het idee dat jij hebt en dat zij (je vrienden) misschien helemaal niet hebben. En als jij laat zien op zo'n feestje dat je heel normaal met iedereen (ook met je ex en zijn nieuwe liefde) om kunt gaan, en gewoon gezellig jezelf blijft, dan zul je juist een voorbeeld zijn (zo ervaar ik dat in mijn omgeving in elk geval wel....stelletjes die uit elkaar zijn en die 'jaloers' kijken (aanname) hoe wij op een 'volwassen manier' met elkaar om kunnen gaan. Ach..het is maar een idee, mijn idee. Maar ik dacht ik laat het je even weten...misschien heb je er wat aan. groetjes, Luckyluke
Lianne - 2 jan 2020
Ik heb er moeite mee dat ik door de gezamenlijke vrienden geconfronteerd blijf met mijn ex. De scheiding is nog vers, het liefst zou ik niets meer met hem te maken hebben. Dat kan niet doordat we samen jong volwassen kinderen hebben. Maar hoe doe je dat met de vrienden? Zij kiezen niet en hebben met ons beide contact. Ik begrijp dat maar heb daar wel moeite mee. Ik wil ze niet verliezen maar misschien moet ik om verder te kunnen toch afstand nemen. Ik vind dit zo moeilijk. Wie herkent dit? Groet Lianne