Als je getrouwd bent, dan heb je samen dromen over de toekomst. Als je gaat scheiden, verandert dat vaak. Het samen is er sowieso niet meer en de dromen zijn vaak ver weg en lijken niet te realiseren. Maar wat als je toch een droom uit het huwelijk wil najagen?
Alles op de rit
Mijn leven is op de rit. Mijn werk en bedrijf gaan prima en groeien zo hard dat ik het zelfs wat ga afremmen. De kinderen hebben een prima basis bij mij en naar mogelijkheden gaan de kinderen naar mijn ex of de ex van p-te-p. De onderlinge relaties worden steeds beter en in april van dit jaar ga ik opnieuw trouwen. Dat maakt mijn gezin weer wat traditioneler. Het huis staat al een tijdje op mijn naam en er is geen onderwaarde meer. We hebben (bijna) geen verdere schulden meer. Samengevat staan we er goed voor.
Met mijn ex gaat het ook steeds beter. Haar nieuwe werk pakt goed uit en de relatie met de kinderen wordt ook steeds beter. De kinderopvang regelen wij als centraal punt voor de kinderen. Dit is zo gegroeid en wel zo praktisch. Op zaterdag komen we met de kinderen en een paar computers voor de kinderen bij mijn ex. Aan de koffie volgt een openbaring van mijn ex. Ze wil verhuizen. En naar een andere plaats. En ze vertelt meer over haar droom. Ze wil de kinderen mee nemen. Er volgt nog wat meer, maar ik luister niet echt meer. Hoor ik dat echt goed. Gaan mijn kinderen uit mijn buurt wonen?
Volwaardig co-ouderschap niet opgeven
Ik hoor iets over “onze droom”. Maar dat is mijn droom niet meer. Mijn leven is hier, in deze plaats. Waar ik met veel liefde en plezier werk voor mijn kinderen zorg. Ik ben geschokt, maar blijf rustig. Mijn ratio begrijpt het wel. Waar we nu wonen kan mijn ex niet haar droomhuis betalen. En dat ze volwaardig ouder is, bestrijd ik niet. Maar afstand nemen van mijn kinderen ligt niet in mijn levenspad en droom voor de toekomst. Ik leg dit wel meteen op tafel. Ik ben niet bereid om mijn volwaardig ouderschap, mijn co-ouderschap, op te zeggen. Ik wil geen weekend ouder zijn. Het doom scenario van een strijd om de kinderen komt nu heel dichtbij. Die nachtmerrie hebben we bij de scheiding voorkomen. Maar gaat dat nu ook lukken?
Wij beslissen
We blijven rustig praten. Ik probeer mijn ex niet uit haar droom te praten. Dat zou niet eerlijk zijn. Ik heb altijd erg geprobeerd om mijn ex – tijdens haar mindere periode – een volwaardig ouder te laten zijn, dus daar stap ik nu niet ineens van af. Natalya trekt me weer naar het nu met een simpele “ik wil bij mamma blijven”. Dat zijn niet de woorden die je als vader wilt horen. Ik weet dat niemand hier mij bewust aan het kwetsen is, maar het voelt anders. Natalya is een moederskind en we hebben veel geïnvesteerd in hun relatie. Die opbouw moet doorgaan, dus wat te doen. Mijn andere dochter volgt eerst het voorbeeld van haar zus. Maar haar gedrag is dat van een vaderskind. Dus we zullen nog eens rustig moeten praten. En als ouders nemen we in dit geval zelf een beslissing, gezien de jonge leeftijd van de kinderen.
Moeilijk maar met respect
Dit gaat nog een flinke staart krijgen, dat kan iedereen zich voorstellen. Maar er is wel iets wat positiever is. We praten nog met elkaar met begrip voor elkaars situatie. En met respect voor de dromen en wensen van elkaar. Een makkelijke oplossing gaat er niet komen, ben ik bang. Kunnen we het evenwicht van ons co-ouderschap behouden? Ik denk dat dit de eerste grote test is van onze na-huwelijkse samenwerking. En daarna zal de impact op de andere kinderen en p-te-p ook de nodige zorg vergen. In ieder geval hebben de kinderen gezien dat mamma en pappa ook met dit moeilijke vraagstuk de lijn over wederzijds overleg en respect blijven volgen. Makkelijk is het niet. Maar dat zijn dit soort zaken nooit.
Daniel is enige tijd geleden gescheiden. Hij blogt twee wekelijks over zijn leven als gescheiden vader. Daniel heeft een vriendin en woont hij samen met haar en haar kinderen. In 2016 gaan ze trouwen. Het boek over het eerste jaar is 10 april 2015 verschenen en verkrijgbaar bij bij de betere boekhandel. Deel twee komt in 2016 uit.
REAGEER OP DEZE BLOG