Een maand na de ontvoering, Frances blogt over haar scheiding

Ondertussen leef ik al een maand in deze nachtmerrie. Het is mei 2016.

Waar mijn kinderen zijn is onbekend. En omdat ik zo druk ben met alle ballen de lucht in te houden, verhuizen, nieuw huis, verkoop oude woning, aanstaande rechtszaak (kort geding) ben ik echt de weg kwijt.

Ik wil het liefst in mijn eigen cocon blijven, in m’n bubbel van verdriet. Maar ik moet verder, en ik word heen en weer geslingerd tussen hoop en verdriet.

Ondertussen bemoeit school en de gemeente zich ermee. Zij vinden dat de kinderen mij moeten kunnen zien.

Wat je toch merkt is dat een school zich het liefst hiervan distantieert. Best lastig twee vechtscheidende ouders en met wie delen ze de informatie ?

Na de verjaardag van de tweeling ben ik nog één keer terug gegaan naar school. Daar zat amper 10 dagen tussen en de vervreemding was al in volle gang.

De tweeling gaf aan mij niet meer te willen zien. Zo snel gaat dat. Compleet gebrainwasht.

Ik liet me niet wegsturen en had vooraf de juf ingeseind. Ze probeerde me al lichtelijk af te remmen door te zeggen dat “ze” me echt niet wilden zien. Maar dat hoor je op dat moment niet.

Potverdorie ! Het zijn ook mijn kinderen….

Ziet niemand dat nou ?

Ik, de ijdele hoop hebbend….dat als ik bij hun klas zou staan, ze op me af zouden rennen, me in de armen zouden sluiten.

Niets is minder waar en ze staan verder van me af dan ik had verwacht. Oef…wat doet dat een pijn zeg !!

Lente verstopt zich en Rick draait zich nog even naar mij om terwijl ik door het raampje van het klaslokaal naar binnen speur.

 

Ilse, de dame van het wijkteam…die de boel weer vlot zou moeten trekken is er vaker niet dan wel.

Nou vooruit, ze is er een keer en ik krijg de opdracht te bedenken om iets met de kinderen te gaan doen.

Een uurtje, op een neutrale plek, onder begeleiding. En alleen met de tweeling.

Je gelooft het niet….maar serieus….onder begeleiding ? mijn eigen kids ? Uurtje…neutrale plek…wat is dit ?

Wat een horror.

Ik mag bij God’s gratie mijn kinderen een uurtje zien van mevrouw Ilse.

Ze legt uit : ja ik ga mee, want anders zouden de kinderen achteraf kunnen zeggen: “mijn moeder trok vieze gezichten naar me, of ze sloeg me”.

Hm…oké vooruit dan, nu snap ik het een klein beetje.

Ik bedenk dat het dan wel leuk is een drankje te doen en een spelletje in het tegenover mijn appartement gelegen restaurantje, Delifrance look a like.

Ze hebben daar een bovenverdieping en ik reserveer daar een tafeltje.

Koortsachtig bedenk ik wat te gaan doen met Rick en Lente, in dat uur. Met 2 ongemotiveerde pubers en een hoopvolle mama. En oh ja een supervisor, Ilse.

Ik neem wat spelletjes van thuis mee en opgetogen stap ik het restaurant in, ik ben eerder en installeer mezelf. Even later komen ze naar boven.

Netjes een handje geven, maar wegkijken. Pffff….geen kusje, geen knuffels.

Ik voel me echt een of andere godzilla, een demoon, iets wat geen naam mag hebben.

Ben toch echt al 13 jaar hun mama…ik slik een aankomende huilbui in en zet mijn beste gezicht op. Bestel wat hapjes en drankjes en speel een spelletje. Ik krijg bemoedigende knikjes van mevrouw Ilse, ze noteert van alles.

Het uur vliegt voorbij.

Zij gaan weg, wederom een handje….ik zie ze de trap aflopen terwijl ik de spelletjes inpak en voel me op dat moment de meest sneue moeder op aarde. Ben ik nog wel moeder ?

Ik hobbel naar beneden, met alle spelletjes en reken af.

“Gezellig, zo met uw nichtje en neefje spelen zeker” zegt de dame achter de kassa.

Mijn ogen vullen zich met tranen en ik wil van alles zeggen maar ik sta aan de grond genageld.

“Zeg ik iets verkeerds” zegt de lieve serveerster. Ik begin me een partij te janken en zij jankt vrolijk met mij mee.

Ik leg uit dat ik hun moeder ben, en wat er aan de hand is.

Spontaan komt ze me een knuffel geven en we praten nog even wat. Mijn tranen drogen en ik ga huiswaarts.

Ik had er een goed gevoel bij, maar even later belt Ilse mij op om aan te geven dat de kinderen het vreselijk vonden me te zien en liever niet meer komen. Dat vertelden ze toen ze bij papa thuis werden afgeleverd.

Dat was mijn dag, waar ik vol hoop en verwachting aan was begonnen. Ik wist het…als ze meer zouden zien zou het goed komen.

Vol ongeloof laat ik me op bed zakken om jankend de avond en nacht daar door te brengen.

Wat een kater !!!

Frances is een moeder van 3, de kids zijn 13, 13, en 11.

Op 2 april 2016 werd haar leven als donderslag bij heldere hemel bruusk omgegooid. Haar kinderen werden ontvoerd door hun vader, die zich met kinderen verschanste op diverse plekken om er zeker van te zijn dat hij zijn psychologische oorlogvoering kon voortzetten. De mindgames gingen door, maar zonder kinderen. Hij bespeelde diverse instanties, later jeugdzorg, en komt er tot op de dag van vandaag mee weg. Frances blogt om awareness te creeëren voor de Complexe Scheiding (vechtscheiding) met ouderverstoting. Zo’n ernstige vorm van ouderverstoting dat de kinderen niet meer weten wie hun echte mama is. In het Amerikaans is dit bekend onder PAS (Parental Alienation Syndrome) Kinderen zitten in een spagaat, een loyaliteitsconflict. Dit kan elke ouder overkomen. Binnen 1 dag. Net als Frances….van 5 naar 1…in 1 dag.
Frances zal vooral bloggen over ouderverstoting.