Eindelijk zit er schot in de zaak wat onze gezamenlijke woning betreft. Een lang verhaal lijkt nu een einde te krijgen.
Een paar jaar geleden bleek de woning van Erik en mij onverkoopbaar te zijn. Na heel veel juridisch gesteggel is er nu licht aan het einde van de tunnel. We krijgen medewerking van de gemeente, die de woning alsnog de juiste bestemming toewijst. Er moeten nog wat procedures worden doorlopen, maar met een beetje geluk is het binnen een paar maanden gepiept. Hoera!
Dat heeft veel positieve gevolgen voor mij. Erik kan me eindelijk uitkopen, en ik heb dan een comfortabele buffer op de bank staan. Momenteel boer ik best goed, het werk trekt weer aan en ik kan prima rondkomen. Ik ben het inmiddels gewend om zuinig aan te doen, dat scheelt ook natuurlijk. Maar door alle toestanden heb ik nu wel een dure huurwoning, en ik wil er dolgraag vanaf. Ik maak dan ook een plan voor mezelf. Over 10 maanden loopt mijn huurcontract af, en kan ik opzeggen. Tegen die tijd is Jens klaar met zijn schoolexamens. Hij weet al wat hij gaat studeren, en dat is niet naast de deur. Hij gaat dus op kamers.
Bob heeft ook plannen – meer een wens – om zelfstandig te gaan wonen. Ik juich het toe, maar vind wel dat het dan beter met hem moet gaan. Dat vindt hij zelf gelukkig ook. Zijn school staat in de Randstad, en hij gaat – wanneer hij naar school gaat – met de trein heen en weer. Hij maakt dus lange dagen. Ik vind het nu nog eng om hem helemaal te laten gaan, en ik stel daarom voor dat ik met hem mee verhuis, naar dezelfde stad. In een ander huis. Mocht het dan minder goed met hem gaan, dan heeft hij een mogelijkheid om op me terug te vallen, zonder dat hij reistijd heeft. Want dat is nu vaak net even te heftig om naar school te gaan.
Bob vindt het een prima plan, een fijne geruststelling. Ik ken de stad redelijk waar hij studeert, ik heb er wat vrienden wonen, en ik vind het er leuk. Mijn huidige woonplaats is een uithoek, ook al heb ik het er erg naar mijn zin. Voor Jens en Frank hoef ik er niet te blijven, zij gaan tegen die tijd hun eigen weg.
Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer zin ik erin heb. Langzaam maar zeker zet ik steeds meer stappen naar een leven voor mezelf, naar een eigen woning. Ook al doe ik dit deels voor Bob, ik doe het vooral voor mezelf. Ik hou van grote steden, van drukte om me heen. Stiekem snuffel ik al wat rond op Funda.
Eline is een alleenstaande moeder in scheiding, na een relatie van 25 jaar. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (16) en Bob (15), wonen bij haar. De oudste, Frank, (18) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG