Eline stort zich in het dating doolhof

Internetdaten, wat een doodvermoeiende bezigheid. Ik krijg virtuele knipoogjes van mannen van wie ik denk “Ga weg!” als ik hun foto zie, mannen die ik aanschrijf reageren nauwelijks, of haken middenin een gesprek ineens af omdat ze iemand zijn tegengekomen.

Ik word er niet moedeloos van, maar vraag me wel af of dit nu wel zo’n handige manier is. Het leek me zo leuk, iemand eerst op papier een beetje leren kennen en dan vervolgens de 3D-versie erbij krijgen. Dat die twee afgietsels soms mijlenver uiteen liggen, is me onderhand wel duidelijk.

De datingsite heeft echter ook mogelijkheden om mensen in levende lijve te ontmoeten. Er worden borrels georganiseerd, dansfeesten, cocktailworkshops… die laatste sla ik even over, na twee wijntjes kun je me al opvegen.

Op een avond stap ik in de trein op weg naar een dating borrel in een provinciestad hier in de buurt. Ondanks dat ik best lef heb, loop ik toch twee keer langs het café waar de borrel wordt gehouden, ineens onzeker over mezelf. De wetenschap me in een gezelschap te storten waar ik letterlijk niemand ken, vind ik toch een tikje enger dan ik dacht. Pas als ik bedenk dat dat voor alle aanwezigen geldt, stap ik de drempel over.

Van de gastvrouw krijg ik een tekeningetje, een doorzichtig plaatje met een doolhof erop. De heren hebben de achtergrond gekregen. Er zijn meerdere versies in omloop, en als de plaatjes op elkaar passen, krijg je een gratis drankje. Een leuke ijsbreker, en al gauw knoop ik het ene gesprekje na het andere aan.  En elke keer loopt het op niets uit, omdat de man in kwestie niet verder komt dan een ‘ja’ of ‘nee’ of ‘en jij?’. Dit is nog hopelozer dan het virtueel daten!

Ik eindig de avond met een bijzonder gezellig gesprek met een van de aanwezige dames, we hebben het reuze naar onze zin. Dat was niet geheel de bedoeling van dating, maar zo ben ik elk geval niet voor niets gekomen.

Een paar maanden later waag ik het er nog eens op, nu in een grotere stad. Gewapend met mijn tekeningetje stap ik op iemand af die me gelijk al was opgevallen. De plaatjes komen overeen, en we gaan een glaasje prosecco halen.  We kletsen en lachen, het gaat helemaal vanzelf. Als ik zeg dat ik moet vertrekken omdat mijn laatste trein zo gaat, krijg ik drie dikke zoenen.

De tramhalte is winderig en koud. Dat verandert als ik gezelschap krijg van een bekend gezicht. ‘Er was daar binnen niets meer aan toen jij wegging,’ zegt hij. Ik lach.