Frances schreef na de ontvoering van haar kinderen, de daarop volgende ouderverstoting en haar vergeefse pogingen om het contact te herstellen, de volgende brief aan haar kinderen:
Aan mijn kids,
Ik ken jullie pijn niet, de pijn die ik heb veroorzaakt. ‘Sorry’ is een te klein woord om te zeggen wat ik voel.
“Wat me nog het meest spijt, is dat ik zelf geen kind van gescheiden ouders ben. Anders had ik beter met jullie pijn kunnen omgaan. Ik weet wat het is om bijvoorbeeld uitgesloten te worden door je vrienden, of klasgenoten en bijvoorbeeld om niet uitgekozen te worden voor een team, je onzeker of eenzaam te voelen of een slechte toets te maken. Ik weet wat het is om geplaagd te worden. Ik weet wat het is om liever chocolade dan worteltjes te eten, boos te zijn op je zus of je broer en ook wat het is om een leuke dag te hebben en naar huis te rennen om dat aan je beide ouders te vertellen. Ik weet wat het is te verlangen op te groeien en zelf meer beslissingen te kunnen nemen. Ik kan jullie op al die punten begrijpen en goede raad geven.
Maar ik weet niet hoe het is om een kind van gescheiden ouders te zijn. Ik doe mijn uiterste best om mezelf in jullie situatie te verplaatsen. Ik wandel naast jullie. Maar ik ken jullie pijn niet, de pijn die ik heb veroorzaakt. ‘Sorry’ is een te klein woord om te zeggen wat ik voel”.
“Ik hoop van harte dat dit jullie enige noodlot zal zijn en dat de andere paden die jullie zullen bewandelen wel over rozen zullen gaan. We hebben allemaal problemen en in pijn schuilen veel lessen. Die zullen niet tastbaar zijn, maar ze zullen een stuk van jullie ziel worden.
Jullie zullen mededogen leren, flexibel worden en een wereldbeeld krijgen dat ruimer is dan ik had toen ik opgroeide. Al van jonge leeftijd zien jullie papa en mij als mensen, niet enkel als ouders en dat zal jullie van pas komen”.
“Mijn liefde voor jullie is groter dan mijn schuldgevoel. Hoewel ik enorm veel spijt heb van alle onprettige dingen die er gezegd en gedaan zijn en die de scheiding voor jullie meebracht, dat jullie er tussenin zaten, weet ik wat ons alternatief was (altijd ruzie) en ben ik ervan overtuigd dat dit de beste beslissing was”.
“Maar het spijt me nog altijd”.
Lang verhaal xxx lieverds, maar ik houd van jullie recht uit het hart. Dat verandert nooit. Ik blijf altijd je mams.
En ooit… ooit ga je beseffen, een verhaal heeft 2 kanten. En al zie ik jullie nooit meer. Dan is dat zo. Dan is dat een keuze. Mijn keuze is dat ik jullie de wereld schonk en altijd van jullie zal houden.
Mij kun je geen pijn doen of negeren of uitschelden. Want liefde zit in mijn hart.
Op 2 april 2016 werd haar leven als donderslag bij heldere hemel bruusk omgegooid. Haar kinderen werden ontvoerd door hun vader, die zich met kinderen verschanste op diverse plekken om er zeker van te zijn dat hij zijn psychologische oorlogvoering kon voortzetten. De mindgames gingen door, maar zonder kinderen. Hij bespeelde diverse instanties, later jeugdzorg, en komt er tot op de dag van vandaag mee weg. Frances blogt om awareness te creeëren voor de Complexe Scheiding (vechtscheiding) met ouderverstoting. Zo’n ernstige vorm van ouderverstoting dat de kinderen niet meer weten wie hun echte mama is. In het Amerikaans is dit bekend onder PAS (Parental Alienation Syndrome) Kinderen zitten in een spagaat, een loyaliteitsconflict. Dit kan elke ouder overkomen. Binnen 1 dag. Net als Frances….van 5 naar 1…in 1 dag.
Deze blog van Frances werd eerder geplaatst. Lees ook de andere blogs van Frances.
Yvonne - 21 aug 2018
Kinderen worden uit huis geplaatst door ongegronde beschuldigingen, want: “In het jeugdrecht gaat het niet om waarheidsvinding”. De Minister voor Rechtsbescherming heeft een Actieplan ingediend, opgesteld door de kinderbeschermers zelf. Ouders willen nu een Regeringscommissaris die zij vertrouwen. Teken de petitie: https://petities.nl/petitions/waarheidsvinding-en-rechtsvinding-in-de-jeugdbescherming?locale=nl
Barbara - 22 aug 2018
Ontzettend mooi geschreven... Heel verdrietig maar moedig dat je het doet... Ik denk er ook over na om mijn kinderen een brief te schrijven maar ik ben nog niet zo ver.... Jouw brief inspireert mij wel... Groetjes en veel sterkte... Barbara
marcel Kaag - 23 aug 2018
Hoi wat herken ik dit ouderschap verstoting ik ben een vader die de kinderen niet meer ziet tevens willen ze me nooit meer zien heb zelfs een klein kind die ik nooit heb gezien je kunt er tegen vechten maar daar win je echt niks mee als je iets verkeerd doet stapt me ex naar een advocaat omdat je graag je eigen vlees en bloed wil zien maar dit gevecht is niet te winnen je verliest het altijd je moet het los laten maar dat is moeilijk gr Marcel
Frances - 26 aug 2018
@marcel kaag. Hoeveel jaar mist u uw kinderen nu ? En heeft u zelf wel eens overwogen andere hulpverlening te proberen of is het al te lang en zijn de kinderen inmiddels volwassen ? Heel veel sterkte ! @barbara ...gewoon doen! Schrijven werkt ook therapeutisch. Ook al verstuur je het niet en ook al maak je steeds nieuwe brieven. Bewaar ze en misschien geef je ze ooit...en anders heb je het van je afgeschreven @yvonne Momenteel zijn er gelukkig veel journalisten, media, zelfs de politiek is er mee bezig. Een nieuwe beweging. Veel particuliere initiatieven ook als “ picknick voor het kind “ bijeenkomsten, lotgenoten contact. Veel Facebook groepen. En een aantal boeken...waarvan er 1 terug zou moeten komen op de markt ;-) Mijn boek volgt ...
Xz - 23 aug 2018
Elk verhaal kent 2 kanten ? Daarmee komt....hoewel een waarheid......eens zal ik jullie mijn verhaal vertellen...dus wordt de strijd in leven gehouden...of niet ? Hoe nu een strijd te voorkomen ? Hoe te voorkomen dat angst regeert ? Dat jaloezie...pijn...afgunst een rol gaat spelen ? Wie zegt dat kinderen pijn hebben ? Ik geloof het, ik neem het aan, maar de pijn die hier beschreven is is de pijn van de moeder zelf. Haar spijt...haar sorry en en passant ergens tussen de regels door...een stukje van de sluier over het einde van de relatie....een rationele verklaring voor de scheiding : " we zouden anders alleen maar ruzie hebben " Het kan zijn natuurlijk. Ook een stukje verleden dat geextrapoleerd wordt naar de toekomst. Angst en strijd. Vervangen door een nieuwe strijd en nieuwe pijn. Loslaten is het toppunt van liefde. De enige juiste keuze als het belang vd kinderen voorop staat. Werken aan jezelf ook als de andere ouder keuzes maakt waar je niet achter staat. Zoals bijv de kinderen niet meer kunnen zien. Onvoorwaardelijk er voor hen zijn...ook als dat niet mag en op afstand blijven de enige keuze is. Uit de strijd blijven...de keuzes van de kinderen respecteren ook als dat er toe leidt dat je zelf uit beeld bent. Keuzes laten maken is overigens niet eerlijk naar hen toe. Ouders horen die keuzes te maken. Maar als een er voor gaat dan kan de ander niet anders dan het kind de keuze te laten maken in vrijheid en te laten gaan als het kind dat vraagt. Zonder dwang uit te oefenen. Zonder strijd...zonder pijn...zonder angst. Eens komt dan het moment dat dat toppunt van liefde beloond zal worden en de kinderen zullen terug keren en blijdschap weer gedeeld kan worden. Uiteraard blijft meewerken het toverwoord...het werken aan jezelf en geduld. Kansen zullen komen op herstel , wees er op voorbereid ook als je het niet verwacht. Des te meer strijd ...des te verder je doel zal komen te liggen, jeugdzorg maakt immers gebruik van de strijd tussen de ouders om de wig nog groter te maken. Heel veel kracht..Geduld...wijsheid en sterkte in de tussentijd gewenst. Moge de liefde uit eindelijk overwinnen !
Frances - 26 aug 2018
Beste xz, bedankt voor uw mening. Ik kies niet voor strijd. Vergeet niet dat de verstotende ouder achter de voordeur gewoon doorgaat met gif in hun breintjes te planten. Hoe kan er dan ruimte ontstaan ? Het is de taak van professionals ( overheid, rechters, hulpverleners ) om dit bij de wortel aan te pakken. Geen enkel kind dient (On)bewust de andere ouder te moeten verstoten. Ouderverstoting is een complexe materie. Er zijn betere professionals dan jz. Hulpverleners hier in getraind. Omdat ouderverstoting steeds vaker voorkomt, dient dit anders aangepakt te worden. Mijn kinderen zijn ontvoerd. Ga ik ze dan los laten ? Is het ultieme liefde als ik ze los laat ? De kinderen zijn de dupe. Het is juist onze maatschappelijke verantwoording om kinderen in een benarde positie als deze te helpen. De-escalatie, systeemtherapie, kindbehartigers. Er dient gewoon echt goede hulp te komen en de wet dient nageleefd en gehandhaafd te worden. Weet u hoeveel kinderen er op jaarbasis bijkomen die in eenzelfde situatie verkeren ? Weet u ook wat dit met nog in ontwikkeling zijnde kinderbreintjes doet ? De feiten en cijfers liegen er niet om. De meeste Kinderen, jong volwassenen krijgen er last van, nu of later soms zelfs met fatale afloop. Loslaten is voor mij in dit geval het probleem ontkennen en de kinderen in de steek laten. Maar we mogen van mening verschillen. Het blijft altijd lastig als mensen dit niet zelf hebben meegemaakt.
Nicole - 28 aug 2018
Beste Frances, Als kind ben ik zelf ook ontvoerd en weg gehouden bij de andere ouder. Ik spreek dus uit ervaring, al staat elke ervaring ook weer op zichzelf. Er zit wel een kern van waarheid in wat xz zegt. Toen ik weer in contact kwam met mijn afwezige ouder (na 16 jaar, als jongvolwassene), wilde mijn ouder koste wat kost die kant van het verhaal vertellen. Dit heeft het opbouwen van een (vernieuwde) relatie enorm in de weg gezeten, want ik wilde helemaal geen onderdeel worden van de strijd van mijn ouders, waar ik toch zeker niet voor gekozen had. Na nog eens 16(!) jaar kwam bij mijn ouder pas aan dat als het doel was een relatie met mij te hebben, dat het verleden dan echt het verleden moest zijn. Dit is nu twee jaar geleden en onze relatie is in die tijd meer ontwikkeld en gegroeid dan in al die jaren daarvoor. Het is nog altijd 'work in progress', maar voor het eerst is een stuk spanning die wij beiden voelden in onze interactie weg gevallen. Wat ik dus wil zeggen, is het volgende. Als je ooit de kans weer krijgt om in contact te treden met je kinderen, richt je dan op hun: heb interesse in wie ze zijn geworden, wat ze fijn en leuk vinden, wat hun passies en talenten zijn. Laat het verleden voor wat het is en zoek een andere uitlaatklep om met je eigen verdriet en woede en gevoel van onrecht te dealen. Uiteraard kun je vragen van je kinderen beantwoorden, maar hou ook daar rekening met hun loyaliteit richting vader : hou je keuzes bij jezelf en maak hoe dan ook duidelijk dat je kinderen geen enkele blaam treffen. Het is niet hun taak jou te 'helen' of troosten. Ze hebben ook geen verplichting zich te interesseren in jouw kant van het verhaal. Blijf je bewust wie de volwassene in jullie relatie is. Keep your eye on the prize! Ik denk ook dat dat bedoeld wordt met loslaten / de strijd niet in stand houden. En dat betekent absoluut je ego en je eigen verdriet en trauma opzij zetten, in elk geval in de relatie met je kinderen. Het kan daarbij helpen om professionele psychische ondersteuning voor jezelf te regelen, want het is niet niks om hiermee te dealen, het kan je werkelijk opvreten. Nu ik zelf een kind heb, kan ik me steeds meer inleven in mijn ouder en het onvermogen dat meegespeeld heeft in de reactie nadat we elkaar terug zagen. Mijn ouder bleef steken in de woede richting de andere ouder en daardoor was er geen ruimte voor het opbouwen van een nieuwe band. Wie weet heb je iets aan deze reactie. Veel sterkte en succes! Nicole
Frances - 28 aug 2018
Wowwww Nicole ! Wat een lieve heldere mooie reactie. Ik ben er stil van. Wat ben jij sterk zeg !! Hier kan ik wat mee. Dankjewel ?? En zo fijn om te horen dat jullie nu goed ook al is t work in progress contact hebben. Ik leer hiervan en ook voor mij is het work in progress. Want zoals ik al zeg in Mn blogs en brief ..ik weet niet wat het is ... Dankjewel voor deze eye opener
Nicole - 29 aug 2018
Fijn Frances, veel sterkte!
Xz - 30 aug 2018
Beste frances Jouw reactie kan ik mij goed voorstellen op de reactie die ik eerder schreef. Het is de toon die immers de muziek kan maken. Toch is er van mijn zijde uit naar jou toe heel veel begrip. Ik ken exact het proces waar je door heen gaat. Juist omdat ik dit elke dag weer aan de lijve meemaak. Eerst in een situatie van zoon van een vader die zijn vader niet meer zag sinds zijn 5e. De moeizame relatie die er daarna ontstond tussen hen (lees die er niet meer kwam). Vervolgens de situatie van een goede kennis van mij die haar zoon verloor in een strijd tussen jeugdzorg en de vader van haar zoon. Van nabij heb ik mogen meemaken in gezinsklinieken en erna hoe die jongen helemaal gesloopt werd en de ouders uit elkaar gespeeld werden. Met als gevolg een jongen in een tehuis. Mijn eigen kinderen kwamen voor onmogelijke keuzes te staan omdat de nieuwe partner van hun moeder dat zo wilde. Beide kinderen hebben daar nog altyd heel veel verdriet van...net als ik en naar mijn stellige overtuiging ook hun moeder en haar familie. Helaas is door het stellen van de keuzevraag er een gedwongen keuze gekomen. Waar de moeder rn haar partner vervolgens zo boos over geworden is dat mijn beide kinderen werden geacht in een tehuis geplaatst te gaan worden. Jeugdzorg had er een goede aan zeg maar en alles werd op strijd tussen de systemen gegooid. Het heeft mij 3 jaar gekost en vele hoofdbrekens om totaal van onder toezichtstellingen...niet werkende instellingen etc af te komen. Al die tijd zijn de kinderen echter bij mij gebleven (op 9 maanden (onterecht) gesloten plaatsing van een van hen na) tot frustratie van hun moeder en haar partner. Voor de duidelijk dus niet omdat ik dat wilde. Maar omdat zij zelf inzette op plaatsingen in tehuizen voor de kinderen en daar de voogd wel maar de rechter en de kinderen niet in mee kreeg. Het heeft mij laten meedoen aan de divorce challenge (een wedstrijd vanuit het ministerie om vechtscheidingen te voorkómen en kinderen beter te kunnen helpen) en heel veel mensen kunnen helpen die met jeugdzorg issues zaten. Precies de reden ook dat ik aangaf wat ik aangaf. Als een vd ouders...hoe onterecht ook....gaat voor gedwongen keuzes...kun je als achterblijvende ouder er slechts in meegaan. Hoe ? Door het kind de ruimte te geven. Door mee te werken aan vertrek naar de andere ouder als zij dat willen. Contact te stimuleren met deze andere ouder...etc. Vb..mijn dochter gaf mij aan bij haar moeder te willen gaan wonen. Maar mocht dat van moeder niet aan mij zeggen. Ze had aangegeven dat ik dan heel boos zou worden. Ik werd bij moeder en haar partner van van alles en nog wat beschuldigd. Dochter presteerde op school niet meer..viel uit...was steeds afwezig. Jeugdzorg dook erop. Ik praatte met haar en het hoge woord kwam er uit. Ik zei...als je bij mama wilt wonen vind ik dat helemaal ok. Ik wil graag dat je een goede band hebt met haar. Ik snap dat het voor jou lastig is en vind dat jij er geen keuze in zou moeten hoeven maken. Ik ga mama bellen voor je en er alles aan doen om voor elkaar te krijgen wat je zou willen. De druk werd door partner moeder heel hoog opgevoerd...maar....juist door het los kunnen laten ...door de mogelijkeid te geven en de ruimte om naar de ander te mogen gaan...gebeurde dit niet. Moeder trok zich echter steeds meer terug. Zelfs vastgelegde omgangsregelingen en hoger beroepen om omgang af te dwingen brachten haar tot op heden niet op andere gedachten. Maar ondertussen wordt het verhaal verteld dat de kinderen door mij bij haar worden weggehouden...dat ik een strijd voer ...dat de kinderen bij mij naar de kloten gaan (woorden nieuwe partner)...etc. Dus ik snap echt de pijn die het doet. Dagelijks maak ik mee wat het met de kinderen doet. We hebben te dealen met de keuzes van anderen en kunnen zelf slechts ons best doen. Slechts meewerken behoort tot de mogelijkheden omdat strijd lijdt tot een onmogelijke kans op herstel. Daarom geef ik mijn kinderen steevast mee....als je mama weer ziet..geef haar een knuffel. Wil zij je haar verhaal vertellen zeg dan.....mama ik wil je alleen even vast houden...ik wil dat je er voor mij bent...alsjeblieft zeg even niets en houdt mij vast. Alleen zo is mijn stellige overtuiging kan voorkomen worden dat het herstel van een relatie tussen hen uitloopt op een pijnlijke mislukking. De kinderen hebben vele vragen...hun vragen gaan boven de vragen vd ouders. Hun geluk is leidend. Hun boosheid en hun pijn zal begrepen moeten worden waarbij schuld niet kan bestaan. Alleen met begrip voor de kinderen..een luisterend oor voor hun verhaal zal er acceptatie kunnen komen waardoor het verleden niet meer leidend zal zijn voor een nieuw begin maar het heden. Precies zoals nicole dat ook zo mooi aangaf. De knuffel staat daarbij voor het heden. De warnte van elkaar...de liefde ...het luisteren ook. De vrede en de harmonie waardoor er ruimte komt om weer samen te kunnen werken aan plezier. Ik wens je oprecht veel wijsheid...kracht en liefde toe en hoop dat je de kans zult krijgen om de band met je kinderen op hun voorwaarden als zij er klaar voor zijn te kunnen herstellen. Ps...nicole ook jou wens ik toe dat je de band met je moeder kunt herstellen en je de wijsheid..liefde en kracht mag ervaren van het heden !
Nicole - 20 sep 2018
Mooie reactie xz, dank je wel!
Elke-rositha gratza - 8 sep 2021
Een vader smeekt zijn dochter al 17 jaar om hem te ontmoeten en hij stuurt haar bloemen en briefe hij is altijt goed voor haar geweest haar moeder is jong gestorven en nu heeft hij kanker zijn laaste wens van hem is dat zij hem noch eenmaal in haar armen sluit