De vorige keer woonde ik nog tijdelijk bij mijn moeder, omdat mijn huis nog niet klaar was. Ondertussen heb ik mijn huis weer verder afgekregen, ik kan er in elk geval slapen en koken. Toch een hele overwinning voor jezelf om de vloer helemaal zelf te hebben gelegd in huis, om de muren te zien opknappen met een laagje verf.. En ook om de kinderkamers vorm te zien krijgen. Dat zijn de mooie dingen van het verhuizen en inrichten van je nieuwe huis. Een hele overwinning, omdat ik de vloer echt helemaal zelf heb gedaan, terwijl ik met rugklachten zit. Na de vloer leggen en de muren verven, was het zaak om mijn bed en bank neer te zetten en de kookstel aansluiten. Dat was gelukkig een simpel klusje.
Nu ik helemaal weer in mijn huisje zit, heb ik veel tijd om alles uit te pakken en in te richten. Met een verhuizing merk je pas hoeveel spullen je eigenlijk hebt. En er komen ook allerlei herinneringen boven. Wanneer je foto’s ziet. Of als je de spullen ziet die je samen hebt gekocht. Of ineens kom je een trui tegen en denk je: jemig, heb ik die nog steeds? Die heb ik al 15 jaar ofzo. En nog meer van die dingen. Allerlei spullen en de daarbij behorende herinneringen over een lange periode. Pas als je gaat verhuizen, weet je echt hoeveel spullen je hebt verzameld en hoeveel moeite het je eigenlijk kost om daar afscheid van te nemen.
Sommige herinneringen zijn leuk, sommige doen wel pijn, omdat ik dan weer aan de leuke tijden met Conny denk. Maar dat is een deel van het proces. Het is wel iets om met de psychologe te bespreken, om te kijken of ik het wel goed aanpak. En het is meteen een mooi moment om toch van sommige dingen afscheid te nemen. Omdat ik ze toch niet gebruik. Of omdat ik het toch wel wil vervangen omdat de herinnering eraan toch te pijnlijk is. Of omdat nu ik er beter naar kijk, het toch aan vervanging toe is.
Het inrichten van mijn huis op mijn manier is een hele verademing, voorheen moest ik altijd in overleg met Conny gaan hoe we alles gingen indelen, wat voor meubels willen we en dat kon af en toe een lastig proces zijn, omdat we toch best verschillende smaken hebben. Dat was dan altijd water bij de wijn doen, maar wie doet dan hoeveel water bij de wijn he? Nu kan alles naar mijn smaak en inzicht ingedeeld en geschilderd worden, zonder rekening te houden met iemand. Dan merk je pas hoezeer je dat gemist hebt…
De weekenden met Sean en Eowyn gaan ook lekker door. Zeker nu ze hun eigen kamers bij mij hebben, met Sean zijn eigen bed en Eowyn met haar ledikantje, kunnen ze heerlijk elke vrijdag tot en met zondag bij mij zijn. Beide genieten ze er volop van en ze konden meteen wennen aan hun nieuwe kamers, iets wat me eigenlijk goed mee viel. Waarschijnlijk omdat ze hun bedjes en andere spullen herkenden, was de overgang niet zo groot. Hoe dan ook, zeker Sean vind het prachtig om bij papa te zijn, hij geniet volop en komt mij steeds knuffelen en zeggen: papa, ik vind je lief.. Elke keer weer een smeltmomentje. Dan weet je weer je nu de moeite voor doet met het huis inrichten.
Hun kamers zijn klaar, op een kleurtje na. Sean heb ik gevaagd wat voor kleur hij zou willen en zijn enthousiaste antwoord: blauw, zoals Thomas (de trein). Tja, je bent Thomas gek of je bent het niet he. Maar het is heel fijn hoe enthousiast hij dan reageert. Wanneer ik ga schilderen, ga ik kijken in hoeverre hij mij kan helpen. Lekker samen met papa zijn kamer afmaken, dat is toch prachtig?
Iain, 35 jarige alleenstaande, gescheiden papa. Na de scheiding co-ouder van een zoontje en dochter. ‘Ik schrijf nu om mijn ervaringen te verwerken en om mijn (positieve) ervaringen te delen met anderen, over hoe ik de scheiding ervaar en mijn leven als alleenstaande papa tijdens en na de scheiding’.
REAGEER OP DEZE BLOG