Eline: heel veel liefde

Na de ontmoeting met Leon ben ik haast nog erger in de war dan eerst. Wat is hij leuk geworden… De man waar ik 30 jaar geleden als een blok voor viel, is er nog steeds. Maar er is zoveel meer in hem gegroeid. We waren destijds nog zo jong, onervaren ook. Toen hij verhuisde naar de andere kant van het land, was het vrij snel over met de liefde. Dat kwam niet alleen door de afstand, maar vooral omdat we nog niet open konden communiceren. Hij heeft dat in de afgelopen jaren net zo goed geleerd als ik, en we praten nu openhartig over van alles en nogwat. Toch blijven we om De Vraag heen dansen… Wat gaan we nu doen? Ik weet wat ik wil, maar wat wil hij?

Mijn verstand zegt dat het niet slim is. Allebei net een huis gekocht op bijna 200 km van elkaar, en Leon is nog maar een paar maanden weg bij zijn ex, ook al was de relatie al maanden daarvoor voorbij. Hij zal veel te verwerken hebben, ruimte voor zichzelf nodig hebben. Past een prille relatie daar wel in?

Elke dag zoekt hij me op, met een lief berichtje, iets grappigs dat hij heeft gevonden, een herinnering. En elke keer maakt mijn hart een sprongetje. We maken plannen om over een paar weken naar het theater te gaan, een muziekvoorstelling uit onze eerste verkeringstijd. Het voelt zo heerlijk… maar ik durf er nog niet aan toe te geven.

Tot hij op een dag appt: ‘Ik mis je’. Dan is er geen houden meer aan… Ik bel hem op, en we spreken het uit. Ja, ik vind je nog net zo leuk als toen, het voelt zo vertrouwd. Ik wil je zien, ik wil je zoenen. De vlinders barsten in alle hevigheid los, en de dagen erna loop ik met een grote glimlach rond. Ik kan het haast niet geloven, ik wist niet dat het nog kon.

Ook al is het verlangen groot om direct in de trein te springen, we spreken af dat we het rustig aan doen. Want die ruimte, die is hard nodig, zowel voor hem als voor mij. Over zeven dagen zie ik hem weer, in zijn nieuwe huis. We tellen de dagen af tot we weer tegenover elkaar staan op het station, maar nu met open hart en open vizier. Dan kan ik echt in zijn armen wegkruipen, verdrinken in een zoen.

Waar we het vroeger moesten doen met een geschreven brief of kaartje bij gebrek aan internet en social media, spreken we elkaar nu een paar keer per dag. ‘Ik vind je zo lief’. Hoe pril het ook nog is, het voelt heel stevig en vertrouwd. Geen garanties en beloftes, maar wel veel, heel veel liefde.

Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.