Vorige keer schreef ik al ‘het zijn rare tijden‘. Eerder dan ik had verwacht en misschien was er ondertussen al wel veel te veel spanning opgebouwd, werd de zoon bij ons afgeleverd. Er ging eerst nog een heen en weer gebel en geruzie en gedoe aan vooraf. Zoon ook aan de telefoon, die zag het niet meer zitten. En de laatste nacht sliep ik niet. Mijn man sliep ook niet. De zoon bleek ook ‘s nachts nog zijn telefoon gecheckt te hebben. Dus allemaal van slag.
Hou op met ruziën en laat het kind komen!
Op een gegeven moment wil ik toch dealen met de spanning en hoezeer ik me er ook probeer buiten te houden, ja het is iets tussen de ouders, toch? Moet de spanning er af. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar. Dus, laat het kind maar komen. En nog een keer laat ik weten: hou op met ruziën en gedoe. Laat het kind komen.
De volgende ochtend. Je voelt het gewoon in de lucht hangen, maar het bleef windstil. Nog een keer: laat het kind toch komen. Ja maar, ja maar… Ja, inderdaad. Nog meer berichten heen en weer. Het kind wilde het niet, begon tegen te stribbelen. En toen was ik er klaar mee. Ja, soms moet iemand het toch doen. Mijn man toegesproken, het kind heeft het nu niet meer voor het zeggen. Haal het kind op! NU!
Nog meer heen en weer berichten. Halen of brengen. Echt, je zou er toch een sik van krijgen. Laat mij maar halen. Spreek maar een tijd af. Geen gedoe. Klaarstaan, in de auto en gaan! Ze kwam toch maar brengen. Ja, er zijn grenzen en de stiefouder het laten opknappen was zelfs voor haar een brug te ver. Haha.
Eerst maar afkoelen
Kind volledig over de pis in huis. Eerst maar afkoelen. Gelukkig geen volledige lockdown, dus we gaan wandelen. Even laten gaan.
En daar kwam de rust. Goed gesprek voeren. Aanvullende regels uitleggen die verschillen van de weekendregels. Geruststelling. Aanpassing. Flexibiliteit.
Mijn beide ouders hebben slechte ervaringen opgedaan met hun stiefouders en dat hebben ze altijd met zich mee gedragen. Heel jong al heb ik ergens het besluit genomen dat ik zo niet in het leven wil staan, niet zoals mijn ouders, niet zoals hun stiefouders. En zo geschiedde.
Kind doet het super, helpt me, luistert, doet z’n huiswerk. Gewoon fijn. Gezellig.
Ik ben Tessa, sinds bijna 10 jaar stiefmoeder van de kinderen van mijn partner die om het weekend ook bij ons wonen. Het zijn leuke jongens en het brengt veel gezelligheid, maar het is ook nog steeds wel een beetje een zoektocht naar mijn rol in het geheel.
Lees ook de andere blogs van Tessa.
Lees ook de blogs over Corona van andere bloggers:
Coronacrisis versus scheidingscrisis, aan elke crisis komt een eind! Blog van Femke
Aggie - 13 apr 2020
Beste stiefmoeder, Wellicht is jouw houding jegens de biologische moeder wel het probleem. In elke blog lees ik negativiteit over haar. Jij presenteert jezelf als "beter". Je bent partner van een man met kinderen bij een andere vrouw. Zie jezelf dan ook als partner niet als stiefmoeder die superieur is over hun eigen moeder.
Maris19 - 16 apr 2020
Aggie hoe kun je positief zijn tegenover een moeder die altijd moeilijk doet, wiens wil wet is en zelf niet aardig doet tegen jou? Mij lukt het niet ben ik bang.