Ga zitten jongen, we moeten praten’, dat is wat hij tegen mij zei.
Ik pak een stoel, ga zitten zoals hij zegt en ik zeg:
‘Pap, het is mijn leven, ik doe wat ik wil, ik ga niet langer meer kruipen.
Ik sta op en loop straks zo de deur uit’.
Hij zegt: ‘Ik zie veel van mezelf in jou. Wat ik heb gedaan toen ik jong was, dat doe jij nu ook’.
Ik sta op en zeg hem nog dat ik me veilig voel, dat ik weet hoe een scheiding voelt, ik heb het meegemaakt als kind en nu als vader van kinderen.
Ik kon niet geloven wat ik zag na deze woorden.
Een traan in zijn ogen. Ik heb mijn vader nooit zien huilen.
Hij probeerde nog afscheid te nemen toen ik zijn huis verliet.
‘Dag jongen’. ‘Dag pap’
Hij riep me nog na dat als ik weer struikel, ik rechtop moet staan.
Dat ik trots moet blijven, ondanks dat ik vernederd ben.
Dat ik mijn lessen moet leren, ook al zijn het niet de lessen die ik wil leren.
En dat ik vooral mijn dromen moet najagen.
En elke stap die ik zal maken, de steile helling op zal het meer dan waard zijn.
Als ik maar blijf lopen als een man.
En nu ben ik een paar kilometer onderweg op onverharde wegen.
Ik heb dingen geleerd die ik niet wist en ik zie zelfs dat mijn eigen dochter weer op mij begint te lijken, zoals ik op mijn vader lijk.
Ik heb geleerd over opofferen, de dromen niet opgeven, ook al verlies je soms een gevecht. Alles wat ik wil is een beter leven en iets om in te geloven. En laat ik nu geloven in mijn beide kinderen.
En terwijl ik dit schrijf, staan de tranen in mijn ogen.
Het is niet makkelijk om aan de verkeerde kant van de weg te staan en geen idee te hebben hoe ik kan omkeren en de goede kant op te lopen. Hoe krijg ik de wind weer mee?
En ik hoop ooit tegen mijn zoon te kunnen zeggen, wat mijn vader mij ooit zei:
‘Ga zitten mijn zoon, we moeten praten. Het is jouw leven, jij gaat doen wat jij wilt, kruip niet langer, maar sta op en loop als een man’
‘En als je ooit verder moet zonder mij, omdat ik er dan niet meer ben, loop dan als een man en het leven lacht je toe’
I-Pat: Vader van twee kinderen, regio Rotterdam, analoge man in een digitale wereld, beland in vechtscheiding, blogt recht uit het Rotterdamse hart.
Lees ook de andere blogs van I-Pat.
Toni de Leeuw - 10 mei 2021
Wat een goed verhaal. Zulke gesprekken tussen vader en zoon zijn soms nodig. Sterkte met alles.
I-Pat - 11 mei 2021
Dank je wel Toni...
Peter-Jan - 13 mei 2021
Wat heb je het mooi opgeschreven. Zo is het, inderdaad.
I-pat - 13 mei 2021
Dank je wel Peter-Jan. Altijd leuk om te horen dat je het mooi vindt. Fijne dag nog
Xz - 13 mei 2021
Happy are these who dream their dreams And are willing to pay the price to see Them come true stond er op Texel bij de parachutisten school waar ik uit een vliegtuig sprong om mijzelf te laten zien dat ik geen hoogtevrees meer had. De trap op ga je tree voor tree. Wellicht sla je er af en toe een over. Naar beneden is het dezelfde weg. Leef je eigen leven en bedenk....geluk zit diep van binnen in jezelf ! En tot slot : Je bent los gelaten en moet ook de ander vrij laten. Je schrijft dat je je vernederd voelt. Dat mag en dat kan natuurlijk. Zoals ik het meemaakte zat dat gevoel mij echter in de weg. Het hield mij bezig. Deed mij verdriet. Mijn angst en eigen ik/ ego voorkwamen dat ik de volgende fase met plezier en in het nu levend kon halen. Zodra ik mijn exgenote ook als slachtoffer kon gaan zien...net als mij zelf kon ik mijn trots op zij gooien...kon ik mijn boosheid laten gaan...kon ik met begrip op haar reageren ..kon ik horen waar haar behoeftes lagen en kon ik er zijn voor de kinderen en ook hun behoeftes zien en horen. Het versterkte tegelijk ook de band met mijn kinderen. Ik wens je heel veel succes en vooral plezier !
I-pat - 14 mei 2021
Dank je wel Xz. Ik zie echter mijn kinderen niet.. Daar zit mijn vernedering.
Mirjam - 14 mei 2021
Wat mooi! Heel waardevol. Ik ben wel benieuwd waarom je je vernederd voelt nu je je kinderen niet ziet.
I-Pat - 15 mei 2021
Hallo Mirjam, Zonder al te veel in detail te treden: Ik voel me vooral vernederd omdat ik mijn kinderen niet zie, vanwege onwaarheden die verteld zijn. En dingen die je niet hebt gedaan, kun je niet bewijzen, dat maakt het lastig.