Gisteravond zei mijn partner: het voelt zo veilig als je tegen me aan ligt. De eerste gedachte die door mij heen ging was dat ik me bij hem ook veilig voel maar toch ook altijd op mijn hoede.
Veiligheid
Veiligheid was een gevoel of woord waar ik vroeger niet eens over nadacht. Thuis was namelijk mijn veilige haven. Mijn vader had een affaire en op een woensdagavond vertelde mijn vader dit aan mijn moeder. Mijn zus kwam vanuit haar studentenstad naar huis en die avond hebben we met elkaar in de woonkamer “gepraat”. Ik zeg het tussen aanhalingstekens want het was niet echt praten maar vooral veel huilen en schreeuwen.
De volgende middag is mijn vader vertrokken uit huis en daarbij vertrok ook mijn veilige gevoel.
Leeg en koud
De acties van mijn vader daarna verergerde dat gevoel alleen maar; ’s nachts wisselde hij de kleine auto die hij mee gehad genomen voor de grote auto, hij stond opeens voor de deur om spullen op te kunnen halen en hij was anders. De lieve grappige charismatische vader die ik daarvoor kende was opeens afstandelijk en agressief. Zelfs mijn hond was in beschermingsmodus.
Mijn moeder was bang voor hem en dat voelde ik. De sloten werden veranderd van het huis maar mijn veilige gevoel was allang weg. Ik durfde niet meer alleen thuis te zijn en het huis wat altijd als een warme plek voelde was nu leeg en koud.
Voor moeder zorgen
Mijn slaapkamer was nog mijn enige veilige en vertrouwde plek. Hier was ik vaak te vinden en dan deed ik ook regelmatig de deur op slot. Hier kon ik volledig mezelf zijn en hoefde ik niet voor mijn moeder te zorgen. Mijn moeder die niet meer in staat was om volledig voor zichzelf (laat staan voor mij) te zorgen door haar verdriet en boosheid.
Ze vond het eigenlijk niet leuk dat ik zo veel boven zat en moest er ook dagelijks opmerkingen over maken. Begreep ze dan niet dat dat mijn enige fijne plek was?
Kind zijn
Ik heb op een punt gestaan om bij mijn toenmalige vriend en zijn ouders te gaan wonen maar mijn moeder hield dit tegen. “Ze kon niet zonder mij”. Jaren later heb ik eindelijk tegen haar kunnen zeggen dat ze me destijds had moeten laten gaan zodat ik weer aan een gevoel van veiligheid kon werken en nog een paar jaar kind kon zijn…
Ik ben Alexandra, ik ben 28 jaar en ik woon in Amsterdam. Ik wil graag een positieve draai geven aan alles wat ik meegemaakt hebt. Mijn ouders hebben jarenlang een vechtscheiding gehad waar mijn zus, broer en ik in het midden van hebben gezeten. Ik heb hiervoor veel hulp gehad, therapie, coaching en lieve vrienden en een partner. Inmiddels kan ik ook echt zeggen dat ik er een goede weg in heb gevonden en dat ik ook eindelijk van veel zorgen af ben. Ik kan veel tips en ervaringen delen omdat ik in de afgelopen jaren veel heb meegemaakt zoals dus ruzies, maar ook een samengesteld gezin.
Lees ook de andere blogs van Alexandra.
REAGEER OP DEZE BLOG