“Ik stop met vechten” Fien wil laten zien hoe het ook kan

Ik schreef nog maar kort blogs voor deze site. Toen nam ik een besluit, waarin de blog voortzetten niet de meeste handige keuze zou zijn. Dus meldde ik me alweer af als blogger. 

Mijn besluit heeft veel positiefs teweeggebracht. En dat zou ik toch graag willen delen. 

Zonder oordeel of vingerwijzen, kan het misschien inspirerend zijn.

Vechtscheiding

Goed, (of eigenlijk helemaal niet goed): wij belandden in een ordinaire vechtscheiding. Iets wat we de kinderen en elkaar beloofd hadden niet te doen. Het gebeurde toch.

De inzet van jeugdhulp was daar alles behalve helpend in. Sterker nog, onder andere zorgden zij ervoor dat we steeds harder tegenover elkaar kwamen te staan.

En hoewel we er beiden van overtuigd waren te handelen uit het belang van onze kinderen, waren we vooral bezig elkaar te bewijzen dat de ander de schuldige was. En jeugdzorg was hierin een rottende voedingsbodem. Zij zetten de kinderen niet voorop, maar hun protocollen en wetjes. En als je hen aansprak op het uitblijven van handelen, verwezen ze je van het kastje naar de muur. Niemand nam verantwoordelijkheid.  

Ik stop met vechten

In december was mijn maat vol. Een aantal dingen volgden elkaar in korte tijd op, die openden mij de ogen en deden me besluiten: ik stop met vechten. Als ik geen ruzie meer maak, dan moet de andere kant wel mee. In je eentje kun je geen ruzie maken. Dat besluit alleen al gaf me gelijk meer energie. 

Ik benaderde mijn ex met uitgestoken hand en vertelde hem dat ik het ruzie maken op ging geven. Dat ik klaar was. Dat ik een streep eronder wilde zetten. Ik nodigde hem uit voor een gesprek. Iets waar hij even over na wilde denken- wat ik terecht vond. We stonden zo wantrouwend tegenover elkaar dat álles op dat moment verdacht voelde. 

We hebben overeenkomsten

Gelukkig nam mijn ex mijn aanbod aan. We praatten samen. Uren. En bleken, zonder het van elkaar te weten, van dezelfde dingen last te hebben als het de jeugdzorg betrof. We bleken meer overeenkomsten dan verschillen te hebben in onze aanpak naar de kinderen. We bleken beiden dingen opgepakt te hebben waar we de ruimte niet meer voor voelden (of namen) tijdens onze relatie. 

We waren het erover eens dat we over de gedane zaken in het verleden geen consensus zouden bereiken, omdat we ieder onze eigen visie over het gebeuren hadden. En dus spraken we af: de oude koeien blijven in de sloot. 

Lucht

Plots is er ruimte voor lucht. Alsof ik een loden jas naast me neergelegd heb. Natuurlijk, het voelt nog altijd een beetje ongemakkelijk en wringend als we bij elkaar zijn. Dat zal wellicht ook met de tijd wel beter worden. Maar er is ruimte om op een normale manier met elkaar om te gaan.

Even een belletje of appje bij vragen, zonder spanning. Even een kop koffie bij de wissel, ipv koud aan de deur met zo min mogelijk woorden. Hem verander ik niet, net zomin als hij mij kan veranderen. Maar ik kan er nu wel beter mee omgaan. Meer afstand tot nemen. En me, nu de boosheid uit de weg is, ook beter verplaatsen in hem. 

En degene die hier het meest baat bij hebben zijn onze kinderen. Die ineens niet meer zo knel zitten tussen de mensen van wie zij het meeste houden. 

Ik ben Fien, een veertiger en trotse moeder van twee pubers van 13 (dochter) en 11 jaar (zoon). Ik ben inmiddels twee jaar gescheiden. Hoewel mijn ex en ik de kinderen anders beloofd hadden is het ons niet gelukt om in goede harmonie uit elkaar te gaan. Ik vind dat zeer spijtig, dit verdienen de kinderen niet. En wij eigenlijk ook niet. Ondanks alle pijn en verdriet is dit wel een heel leerzaam proces voor ons allemaal. Inmiddels hebben we de strijdbijl begraven en zijn we in goed overleg met elkaar. Corona crisis en co ouderschap gaat ons goed af!

Daarnaast prijs ik me alweer een tijdje zeer gelukkig met een nieuwe partner. Mijn ervaringen rondom scheiden, lijden en, ondanks de beurse plekken op mijn ziel, met vertrouwen een nieuwe relatie aangaan, deel ik graag met jullie in deze blog. 

Lees ook de andere blogs van Fien.