Ongelofelijk… Het is net of ik, in mijn hoofd, een transformatie heb ondergaan… ik besef het me nu ineens. In de afgelopen week ben ik anders naar mezelf gaan kijken ten opzichte van de wereld om me heen. En dan gaat het om datgeen wat me al jaren zo kwetsbaar maakte…. mijn lijf!
Overgewicht
Sinds mijn 17e heb ik overgewicht. Niet in extreme mate maar volslank kun je het niet noemen…. het is iets meer dan dat. Altijd vergeleek ik me met slanke vrouwen met mooie lichamen. Altijd zag ik dat wat ík niet had. Het is twintig jaar een worsteling geweest. Tot voor kort vergeleek ik mezelf met meisjes van 25 en besefte me niet eens dat dat niet reëel is.
Feit is dat ik een lijf heb, dat twee prachtige zonen gedragen en gebaard heeft. Dat is niet te vergelijken met dat prille vrouwenlichaam van een meisje van 25. Het is een lijf om trots op te zijn. Ja, nu ineens zie ik dat… En ik weet niet of ik hier gekomen was als ik niet gescheiden was.
Troostvoer
Even voor de duidelijkheid, mijn overgewicht heeft niks met mijn ex-man te maken. Hij is niet de reden ervan. Het zijn de happen die ik keer op keer in mijn mond stopte. Troostvoer. Sinds mijn 17e van troost, naar troost naar troost. Geen grote dingen maar wel een lange reeks van klein “ongeluk” achter elkaar. Ontzettende onzekerheid over mezelf en mijn lichaam versterkte de drang naar eten alleen maar verder. En jaren van worsteling in mijn relatie maakte die drang niet minder.
Kracht
Maar sinds de scheiding sta ik zo ontzettend in mijn kracht. Ik heb mezelf terug gevonden. Ik voel me goed en zelfverzekerd. Ik heb mezelf verwend met de mooiste jurken en flaneer over de boulevard des levens. Ik ben een vlinder.
REAGEER OP DEZE BLOG