Dat er ook een semi grappige kant zit aan het verstrijken van de tijd in een lastige, onwenselijke situatie begin ik met de dag beter te begrijpen. De acties van X ter voorbereiding van de afwikkeling van onze scheiding en de uiteindelijke zitting ergens dit jaar werken serieus op mijn lachspieren. Je kunt er, tijdens de verwerking van de scheiding, maar beter de humor van inzien zei laatst iemand tegen me. Niets is minder waar.
Er worden nog altijd stukken naar de rechtbank verzonden als input voor de bodemprocedure. Die van X zijn bijzonder vermakelijk. Zelfs zijn advocaat kan hem niet stoppen in zijn drang zichzelf onsterfelijk belachelijk te maken. Die noteert als een echte uurtje-factuurtje-advocaat gewoon wat zijn cliënt hem opdraagt. Dat de ene advocaat de andere niet is, is me intussen wel duidelijk. Blij toe dat die van mij uiterst professioneel te werk gaat en zich niet laat leiden door mogelijke frustraties mijnerzijds.
Anyway, die van X doet dat dus wel. Ik vermoed dat hij niet opgewassen is tegen de dwingende ‘wil’ van zijn cliënt. En zolang hij zijn 250 euro per uur krijgt, doet hij vrolijk wat hem is opgedragen. Dit resulteert in bizarre uitspraken in formele stukken die niets met de feitelijke afwikkeling te maken hebben. Ik probeer me het gezicht van een rechter voor te stellen als hij stukken onder ogen krijgt. Hoofdschuddend, schuddebuikend en tenslotte schouderophalend “Ach we hebben er weer zo eentje”. De wildste fantasieën kan ik er op na houden. Ach ja, je moet wat hè.
Telkens als er weer iets op de mat ploft ga ik er eens goed voor zitten. Tissues in de aanslag. Voor de tranen inderdaad. Maar tegenwoordig zijn ze van het lachen in plaats van het huilen. Zo schijn ik jarenlang een buitenechtelijke relatie te hebben gehad en ga ik sinds we uit elkaar zijn te vaak en te duur op vakantie. Echt waar. X schijnt niet te snappen dat hij met zijn poging mij zwart te maken vooral een niet al te rooskleurig beeld van zichzelf neerzet.
Een ander terugkerend lachwekkend moment is wanneer X de vooralsnog opgelegde alimentatie overmaakt. Dit moet volgens de uitspraak van de rechtbank voor de 1e van de maand. Waar ieder ander zijn vaste betalingen inpland, wacht hij tot de laatste dag en tot 10 minuten voor middernacht. De laatste keer stond er zelfs zowaar een opmerking bij: “Fijne vakantie ”. Waar ik eerder nog moest glimlachen, schaterde ik het uit! Want toen ik het zag was ik inderdaad op vakantie. Voor de duidelijkheid, van mijn eigen verdiende centen. Maar een kniesoor die daar op let. Toch?
Olivia blogt over haar leven tijdens haar verwerking van de scheiding. Ze is 44 jaar, heeft 3 puberkinderen en is ruim 3 jaar geleden in een scheiding beland waar ze nog steeds mee worstelt.
REAGEER OP DEZE BLOG