Zoals zovelen zat ik afgelopen januari te kijken hoe Het Journaal nieuws werd. Een gewapende jongeman wilde zendtijd. Toen het voorbij was, kwamen de vragen. Wie was hij? Waarom deed hij wat hij deed? In de verslaggeving werd eerst gedacht dat het een terrorist was. Al snel bleek dat het ging om een heel slimme jongen. Wat kennelijk niet samen kan gaan met een terrorist. Alle verklaringen werden op de één of andere manier overboord gegooid. Maar toch kwam er later op de avond een soort van verklaring. Althans, daarna leek het gokken naar de beweegreden, in stilte te verzanden. Hij had namelijk gescheiden ouders. Er werden daarna nog even wat beelden laten zien van één van de ouderlijke huizen. Ik voelde een soort zucht van opluchting door Nederland gaan. Aha, dat was het. Zijn ouders zijn gescheiden. Het leven kan nu verder.
Statistieken
Natuurlijk is het erg mooi dat het geen terrorist was. En in de weken die volgden werd er nog wel wat over hem gesproken. Maar bij mij bleef vooral die verklaring hangen. Die ouders zijn ongetwijfeld niet gescheiden met het idee om hem later met een neppistool het journaal te laten gijzelen. Dat is ons plan helemaal niet. Ik lees al jaren statistieken. En sinds ik gescheiden ben, lees ik die over kinderen van gescheiden ouders heel graag. Nou ja, graag niet. Maar mijn oog valt er nu vlugger op. Ed Spruijt is een scheidingsonderzoeker. En zijn naam duikt dan ook op met ieder nieuwe publicatie van cijfers. Schrikbarende cijfers ook. Problemen van kinderen met gescheiden ouders zijn twee keer zo groot, zij hebben later een groter scheidingsrisico, hebben een lager eindniveau van hun opleiding, hebben minder inkomen en een slechtere band met hun ouders (bron: http://www.ke-opleidingen.nl/congressen/scheiden-kind-en-ouderschap/samenvattingen/ed-spruijt-).
Kinderen van gescheiden ouders
Natuurlijk allemaal zaken die ik mijn kinderen niet toewens. In het begin van de scheiding wist ik zeker dat dat mijn kinderen niet zou overkomen. Inmiddels ben ik bijna 9 jaar verder en een illusie armer. Ook mijn kinderen tellen mee in die scheidingsstatistieken. Er zijn de afgelopen jaren wat problemen met, om en bij de kinderen voorbij gekomen. Verhalen die niet aan mij zijn om te vertellen. Ik vind namelijk dat het hier moet gaan om mijn nieuwe stappen en niet die van de kinderen. Maar genoeg problemen om regelmatig te moeten overleggen, heel veel overleggen met allerlei mensen en instanties. Om wakker van te liggen, huilbuien over te hebben en hoofdpijn van te krijgen. Problemen waar nooit een echte oorzaak voor gevonden wordt. Het is gewoon zo’n algemeen overheersend gevoel. Een spanning, verdriet en woede die ze nergens kunnen uiten. En wat ze daarom alleen uiten op andere plekken dan waar het veroorzaakt wordt. Misschien wel bij het journaal. Want we weten nu nog steeds niet goed wat hem toen bezielde.
REAGEER OP DEZE BLOG