Mijn vorige blog was best wel opgetogen met het bericht dat er weer contact is met de vader van mijn kinderen. Ik hoopte dat dit, na 5 jaar ontbreken van contact, een kleine doorbraak zou zijn. Maar ik weet nog dat ik het ook ingewikkeld vond want je weet dat je een narcist eigenlijk op afstand moet houden. Echter, toch het proberen waard omdat het nu eenmaal de vader van je kinderen is.
Zou dit de ommekeer zijn?
Twee weken ging het goed. 14 Dagen! Foto’s gingen over en weer en ik begon zelfs al een beetje ruimte in mijn hoofd te krijgen over dat ik nu misschien niet meer continu beschikbaar voor de kinderen hoefde te zijn. Ik had me zelfs uitgesloofd om van zijn verjaardag een echt feestje te maken voor hem en de kinderen. Foto van de kinderen mooi laten inlijsten en zijn favoriete geurtje en een mooi boek voor hem aangeschaft. Hij bedankte me nog. Zou dit werkelijk de ommekeer zijn?
Dreigen met de rechter
Vanaf vrijdag begon uit het niets voor mij de terreur van appjes. Heel vroeg in de ochtend. Waar het op neer komt is dat hij mij verwijt dat hij geen aandeel heeft in het toekomst en welzijn van de kinderen. Gedreigd wordt met de rechter, veilig thuis en de kinderbescherming. Ik zou het saboteren en er niet open voor staan. Ik zou de alimentatie voor mezelf opsparen en ga zo maar door. Gelukkig kijk ik daar inmiddels wel doorheen. Ik probeerde het nog de positieve kant op te sturen door voor te stellen om wekelijks een half uurtje te bellen en de kinderen vaker zijn kant op te laten gaan maar daar was hij duidelijk niet op uit.
Na talloze berichtjes voorgesteld dat hij vooral naar de rechter moet gaan en aangegeven dat het prille contact bij deze weer is beëindigd. Natuurlijk gaat hij niet naar de rechter en natuurlijk ontvang ik waarschijnlijk over een paar dagen of weken weer een berichtje alsof er niets gebeurd of gezegd is. Ik ben het inmiddels gewend.
De zoveelste keer
Tja, terug bij af voor de zoveelste keer. Je zou zeggen stop hiermee en trap er niet meer in. Vaak genoeg denk ik dat ook. Toch vind ik dat ik het omwille van de kinderen toch steeds weer moet proberen. Ik moet het een kans geven. Ik wil later nooit het verwijt krijgen dat ik de deur gesloten hield. De wijze waarop gemanipuleerd wordt is naar de kinderen toe zo geraffineerd dat ik soms bang ben dat zij er niet doorheen zullen kijken. Het blijft daardoor wel een open wond of nee, beter; het is inmiddels een litteken dat af en toe weer duidelijk zichtbaar is.
Ik ben Charlotte. Inmiddels woon ik al ruim 5 jaar niet meer met mijn ex-partner, gediagnosticeerd met narcistische stoornis, samen en zijn we 3 jaar officieel gescheiden. Helaas is het na 5 jaar nog altijd niet mogelijk om in goed overleg voor de kinderen te zorgen. Dat zorgt soms voor lastige situaties waar de kinderen en ik steeds beter mee leren om te gaan.
Lees ook de andere blogs van Charlotte
Nikkie - 23 sep 2023
Mijn jongste is net 18. Nu pas kan echt de streep eronder gezet worden. Is het mogelijk om met jou in contact te komen?