Zeven jaar geleden ben ik getrouwd met een fantastische vrouw, de liefde van mijn leven. We hadden toen al 22 jaar een relatie en 2 prachtige kinderen. Jeugdliefdes, al vanaf ons 16e jaar bij elkaar en veel lief en leed met elkaar gedeeld.
Meer dan de helft van ons leven
Terwijl ik het schrijf verwonder ik me er weer over hoe bijzonder het eigenlijk is, vanaf je 16e al 29 jaar samen, meer dan de helft van ons leven. Oh ja, ik ben 45 voor de rekenaars onder de lezers.
Even een korte “profielschets” van zowel mijn vrouw als van mij;
Mijn vrouw is heel erg lief, zacht en zorgzaam, pleasend en enorm sociaal, heeft een grote groep vrienden en collega’s waar ze veel mee omgaat en altijd veel behoefte gehad om sociaal actief te zijn, sporten en stappen met vriendinnen, etc.
Ik ben attent, loyaal, niet op mijn mond gevallen, zorgzaam, eigenwijs hoewel de scherpe kantjes met de jaren wat minder zijn geworden (vind ik zelf dan), een stuk minder sociaal, heb ook niet zoveel behoefte gehad aan veel sociale contacten sinds we samen zijn en leefde vooral mijn ons leven.
Werken, een beetje hobby’s maar niet echt heel actief. Het werken en gezinsleven was voor mij genoeg en kostte me veel energie waardoor er weinig overbleef voor andere dingen.
Heb een paar keer met een burn-out gekampt en ben voor mijn gevoel nooit meer de oude geweest ondanks alle hulp die ik daarbij heb gezocht en gekregen.
Opposites Attract
Behoorlijke tegenpolen hè. Die conclusie hadden we zelf ook meermaals getrokken maar, zoals we altijd tegen elkaar zeiden; “Opposites Attract” (van Paula Abdul, kennen jullie hem nog, generatiegenoten?). Ze kreeg van mij de vrijheid om lekker haar dingen te doen. En we vulden elkaar ook altijd goed aan, hadden nooit ruzie (wel eens een woordenwisseling, maar echt ruzie? Nooit!), waren open en eerlijk tegen elkaar, dus “what could possibly go wrong”? Nou, daar ben ik begin april 2021 achter gekomen…
What could possibly go wrong?
Nadat we in 2019 en 2020 een aantal sterfgevallen dichtbij hebben meegemaakt, waaronder een hele goede vriendin en mijn schoonvader, merkte ik ergens begin 2021 dat mijn vrouw niet lekker in haar vel zat.
Dat uitte zich onder andere in nog meer weggaan naar vriendinnen, nog meer telefoongebruik, het huishouden kostte haar meer moeite.
Soms werden die sociale contacten en het telefoongebruik mij wat te veel, dus dat was reden voor discussie. Ik had al een aantal keer bij haar aangegeven dat ik het verstandig zou vinden als ze hulp zou zoeken. Misschien had ze toch nog wat te verwerken aangezien er behoorlijk wat gebeurt was de afgelopen 2 jaar, maar ze ondernam daarin geen stappen.
Signaal gemist
Achteraf gezien heeft ze een keer (of was het vaker en heb ik het maar één keer geregistreerd?) gezegd; “Misschien moeten we samen met iemand gaan praten?”. Waarop mijn reactie was; “Dat is prima maar misschien kun je beter eerst met je eigen issues aan de slag?”. Signaal gemist… Zoals achteraf blijkt dat ik er meer gemist heb.
Op een vrijdag was bij mij “de maat vol” nadat ze weer alleen op haar telefoon had gezeten om met vriendinnen te appen en heb ik aangegeven dat ik echt wilde dat ze actie ondernam. Dat heeft ze direct gedaan en ze kon de maandag daarna bij de huisarts terecht. Toen ze terugkwam van de afspraak van de huisarts en ik vroeg hoe het gegaan was zei ze dat we even moesten gaan zitten. Ik zeg nog gekscherend “Oh, is het zo erg?” met een lach. Niet wetende dat wat zou volgen mijn leven totaal ondersteboven zou gooien.
Hoi. Mijn naam is Phil. Ik ben 45 jaar, vader van een zoon van 18 en een dochter van 15. In april 2021 stortte mijn wereld in toen mijn vrouw mij vertelde dat haar gevoelens voor mij weg zijn en dat ze onze relatie wil beëindigen. Graag deel ik in deze blog mijn ervaringen in deze verschrikkelijk moeilijke periode met jullie. Mijn 1e blogpost is geschreven 10 weken nadat mijn vrouw vertelde dat ze niet met me verder wil. Ik wil graag mijn kant van het verhaal met jullie delen, waarbij ik hoop dat andere mensen die in soortgelijke situatie zitten hier steun uit kunnen halen of dat misschien zelfs kan worden voorkomen dat dit bij anderen gebeurt.
PJ - 8 jul 2021
Hi Phil, Wat dapper dat je jouw verhaal wil delen en wat naar wat jou is overkomen. Het is mij ook ongeveer zo overkomen. Ik aarzel of ik de reactie moet geven die je hieronder straks leest - als ik op de knop "reageren" druk. Omdat ik je niet ken, en/of omdat het misschien confronterend kan zijn. En wie ben ik om hiermee te komen? Je zegt "het werken en gezinsleven was voor mij genoeg en kostte me veel energie waardoor er weinig overbleef voor andere dingen". Je zegt dat je één of meer burn outs hebt gehad. Kan het zo zijn, dat jij degene was die jouw gezin draaiende hield? Kan het zo zijn dat jij je ex (niet langer je vrouw, dat besef moet misschien ook nog komen) uit de wind hebt gehouden en eigenlijk teveel voor haar over hebt gehad, waardoor je jezelf bent kwijtgeraakt? Zij was met "vriendinnen" bezig, met haar telefoon en zo. Kan het zo zijn dat jij misschien meer hebt gedaan voor jouw gezin dan redelijkerwijs van je mag worden gevraagd - en je deed het graag? Kan het zo zijn, dat jouw partner van toen zich minder beschikbaar maakte in jouw gezin? Ik reageer met deze vragen, omdat dat wat achter die vragen zit die ik jou hierboven stel, exact mijn verhaal is. En ik herken zoveel in jouw verhaal. Wat je schrijft, daar heb ik zo lang mee geworsteld - het zijn vragen. Hoe zit dat dan, hoe verhoudt alles zich tot elkaar? Hoe kon ik nou een burn out krijgen, waar kwam dat vandaan? Ik ken mijn antwoord nu. Hoe het ook zij, neem nu alle tijd voor jezelf en bouw een nieuw leven. Laat achter wat was behalve het mooiste wat je hebt: je kinderen. Rouw is verdriet om een gezamenlijke toekomst die niet meer komen gaat. Neem daar de tijd voor. En laat achter wat was. Met vriendelijke groet, PJ
Phil - 12 jul 2021
Hi PJ, Bedankt voor je uitgebreide reactie en wat naar om te horen over jouw situatie. Hopelijk zijn jouw worstelingen voorbij nu je weet wat in jouw geval de oorzaak is geweest. Je hebt me aan het denken gezet, maar jouw situatie is anders dan die van mij, zoals alle situaties van elkaar zullen verschillen. In mijn volgende blogposts zal dat duidelijker worden. Nogmaals dank voor je reactie en medeleven, dat waardeer ik enorm. Groetjes, Phil
PJ - 8 jul 2021
PS, ik deel mijn reactie toch, omdat april nog maar zo kort geleden is. Als ik terugkijk op mijn eigen verhaal, dan heb ik zeker drie jaar nodig gehad om het enigszins te kunnen duiden. Dan moet het accepteren eigenlijk nog komen. Ik weet hoe moeilijk dat is - en hoeveel pijn alles in dit traject doet.
Rene - 8 jul 2021
Hoe herkenbaar. Ook bij komt dat besef steeds meer. Ook te lang alleen bij mijzelf gezocht.
Phil - 12 jul 2021
Hallo Rene Dank voor je reactie. Fijn om te horen dat het herkenbaar is maar ook heel erg vervelend om te horen dat dit herkenning oproept. Ik zoek het zeker niet alleen bij mezelf maar probeer een realistisch en zo objectief mogelijk beeld te vormen van wat er is gebeurd en waarom. En nog belangrijker, hoe kan ik dit in de toekomst voorkomen want ik kijk liever vooruit dan terug. Groet, Phil
Zoekende - 8 jul 2021
Hoi Phil, wat dapper, dat je je verhaal al zo snel deelt en wat erg voor jullie huwelijk. Je hebt signalen gezien, dat haar gedrag veranderde. Je hebt geprobeerd dit aan te pakken. Twijfel niet aan jezelf. Ik zag ze ook in mijn huwelijk, maar verwachtte geen scheiding als gevolg. Wij vanaf de 18 samen. Jullie kunnen alsnog therapie volgen om de scheiding samen aan te gaan en antwoorden te krijgen waar het mis is gegaan, zeg maar. Ik was jou, huismus en introvert. Heerlijk. Maar cijferde mezelf steeds meer weg. Zoals ik dat achteraf gezien in mijn jeugd deed. Ik ben blijkbaar met mijn ' vader' getrouwd. Het had nooit goed kunnen gaan, achteraf gezien..nu aan mezelf werken, zodat ik niet weer in dezelfde valkuil trap, veel sterkte, wees heeeel lief voor jezelf..
Phil - 12 jul 2021
Hoi Zoekende, Bedankt voor je lieve reactie. Ook ik zag een scheiding echt niet aankomen, er waren zo weinig concrete aanwijzingen voor dat dit nooit in me is opgekomen. Op dit moment twijfel ik nog bijna overal aan dus ook aan mezelf. Aan de andere kant gaat het vaak ook best goed met me. In de blogposts die nog komen zal ik meer laten weten over hoe ik met de situatie om ga en dat mij dit op persoonlijk vlak ook veel heeft gebracht en nog steeds brengt. Groetjes, Phil
Sil - 15 jul 2021
Hoi Phil, Herkenbaar verhaal. Een jaar geleden stond mijn leven plots helemaal op de kop. Ik was net verhuisd met mijn gezin naar de geboortedorp van toen nog mijn man. Daar zouden we samen oud worden. Huis gekocht, verbouwing achter de rug en de rust zou wederkeren, dat dacht ik. Toch kwam die niet, na wat vragen werd duidelijk dat hij niet gelukkig meer was. Al langere tijd niet. Hij had geen ander en wilde het proberen of het nog goed kwam. 5 mnd later op onze trouwdag kwam hij thuis en vertelde dat hij een ander had. Al maanden. Ze woont in zijn geboortedorp en hij kende haar van vroeger. Mijn wereld stort in. Ik heb mijn maatje na 22 jaar samen verloren en ik woon in zijn geboortedorp waar ik alleen de kinderen heb. In Corona tijd een sociaal leven op bouwen lukt niet. Ik heb me afgelopen jaar vaak eenzaam gevoeld. Toch heb ik omwille van de kinderen gekozen om hier voorlopig te blijven wonen tot de jongste over 4 jaar gaat studeren. Ik heb het niet zien aankomen door de hele verhuizing. Ik kan het soms nog niet geloven waarom iemand waar je zo lang mee samen was niet open was voor de verhuizing. Waarom niet…
Phil - 18 jul 2021
Hoi Sil, Dank je voor je reactie. Natuurlijk kan ik alleen over mijn situatie spreken maar mijn vrouw heeft aangegeven dat ze heel lang bij zichzelf gedacht heeft dat het wel goed zou komen maar ze heeft daar zo lang mee rondgelopen dat er iets in haar is geknakt. Blijft moeilijk om zoiets te begrijpen. Maar of ik het nu wel of niet begrijp, verandert de situatie niet. Vooruit kijken, met positieve dingen bezig zijn, "je eigen slingers ophangen", hoe moeilijk het ook allemaal is. Heel veel sterkte en ik weet zeker dat jij, en mensen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden, hier sterker en gelukkiger dan ooit uit zullen komen. Groetjes, Phil
Phil - 18 jul 2021
Hallo, Als er mensen zijn die, naar aanleiding van deze blog, contact met mij zouden willen opnemen om bijvoorbeeld hun verhaal kwijt te kunnen dan sta ik daar zeker open voor. Mijn gegevens zijn bekend bij de beheerders van deze website. Groetjes, Phil