Hierbij nogmaals een prachtige blog van Nadia. Omdat hij zo ontzettend echt is…. Lees alle blogs van Nadia
Na de mededeling ben ik in eerste instantie helemaal doodgeslagen. Het is zo onwerkelijk en zo onverwachts. Ik heb een miljoen vragen. Ik weet niet eens meer welke ik wel en niet hardop gesteld heb. Het feit dat ik geen uitleg krijg over het waarom vreet aan mij. Wat heb ik gedaan? Wat is er mis met mij? Hoe kan het na een aantal moeilijke jaren, waarin hij ook al eens weg ging en weer terug kwam, dat hij pas nog zei zo blij te zijn weer samen te zijn en dat hij nu zo gaat? Begrijpen doe ik helemaal niets. ” Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij” . Dat is de enige uitleg. Maar wat dan? Wat ligt er dan aan jou???
Totale paniek
Daarna komt paniek. Totale paniek. Hoe moet het met ons kind? Loopt hij een trauma op? Krijgt hij later problemen hierdoor? Hoe gaat hij nou ooit iemand vertrouwen? Met onze hond? Met mij? Met ons? O,nee, er is geen ons meer. Hoe moet het met het huis? Met geld? Met werk? Met allerlei praktische regelzaken? Hoe doe ik het alleen? Alles, helemaal alleen? Is dit dan mijn toekomst? Alleenstaande moeder op een flatje driehoog in de achterbuurt met een kind dat je alles moet ontzeggen? En wie wil er nou ooit nog iets met een alleenstaande moeder met een kind die meer zorg vraagt dan gemiddeld? Blijf ik altijd alleen? Kan ik ooit nog iemand vertrouwen? Hoe bouw ik ooit weer een sociaal leven op na moeilijke jaren waarin ik al mijn tijd en energie aan mijn gezin heb gegeven? En hoe doe je dat dan als je altijd aan huis gekluisterd zit? Wie zorgt er voor mij als het even niet meer gaat? Wat als ik ziek word? Wat als….
Mensen leven mee en bedoelen het allemaal goed. Maar hun vragen versterken mijn paniek: Kun je wel in je huis blijven wonen? Gaat hij wel alimentatie betalen? Je deed het al 95% alleen, dus 100% lukt je ook wel. Maar geloof mij, die 5% lijkt misschien weinig, maar is voor mij toch een heel groot gevoel. Alle verantwoording over alles moet ik helemaal alleen dragen. PANIEK !!!
Ik kan van ellende niet eten en niet slapen. Ik kan niet denken en vergeet alles. Ik haal adem, maar dat is ook al het leven wat er in mij zit. En ondertussen loop ik gewoon door. Want ik heb een zoon (laat ik hem Z. noemen). En die heeft het heel moeilijk. Dus zijn leven moet zo normaal mogelijk doorlopen, voor zover als dat mogelijk is in deze situatie. En in alle paniek heb ik blijkbaar wel het vermogen om voor Z. te overleven. Ik kook, licht de school en de opvang in, licht mensen om mij heen in, ga met hem naar de speeltuin, speel met hem en loop het normale dagpatroon af. Maar van binnen…van binnen raast een tornado die me verscheurt en uit elkaar rukt. Deeltjes van mij, van mijn hart en van mijn ziel, dwarrelen neer en waaien weg.
Nadia: Ik ben 40 jaar en heb een zoon van 5 en een jonge hond. Mijn man wil scheiden en ik heb geen idee hoe de toekomst eruit gaat zien.
Glenda - 14 aug 2015
Beste Nadia, Zo herkenbaar wat je schrijft en veel mensen zullen het zeggen maar het is echt waar."Het komt allemaal goed schatje". Ik dacht inmiddels 3 jaar geleden hetzelfde over als jij. Inmiddels kan ik zeggen dat na mijn kinderen, de scheiding het beste is wat me is overkomen. Gek om te zeggen want ik dacht dat ik het gelukkigste meisje van de wereld was. Een vriend van me zei altijd"je hebt geen referentie kader". Hij heeft gelijk gehad. Ik ben nu veel gelukkiger als alleenstaande moeder. Ben erachter dat wanneer iemand niet bij je wilt zijn je nog zo hard je best kunt doen maar dat hij toch niet blijft. Vind jezelf weer terug en ik weet zeker dat over een tijd je nog een keer aan me terug denkt. De quote die mij geholpen heeft is"I am not what happened to me. I am what I choose to become."Jij vindt jouw quote die je er door heen trekt. Succes met alles. Groetjes, Glenda
Laura - 14 aug 2015
al die vragen, inderdaad heel herkenbaar. Ik ben zelf nu een jaar verder en heb nog steeds veel vragen, maar ik kan inmiddels steeds beter accepteren, dat ik op de meeste geen antwoord zal krijgen. Ik wil niet zeggen, dat ik nu gelukkiger ben dan toen we nog samen waren, maar het gaat de goede kant op. Mijn dochter en ik wonen in een fijn huis, we hebben leuke buren, ze gaat inmiddels naar school (ze is 4.5) bij ons in de straat en heeft het daar erg naar haar zin. Op mijn werk kan ik mijn uren zo indelen, dat ik zoveel mogelijk bij haar ben. En die nieuwe liefde? hoeft nog even niet, maar wie weet........
Yvonne - 14 aug 2015
beste Nadia, Zo herkenbaar.....het gevoel van paniek, niet weten hoe verder... Alle vertrouwen kwijt zijn en de angst voor wat komt. Na ruim 5 maanden alleen, zonder de kinderen, voelt het nog steeds zo. Geen antwoorden krijgen op vragen als "waarom" kan je helemaal opslokken. Maar je moet toch verder......alleen hoe! En iedereen kan blijven zeggen dat het ooit weer goed met je zal gaan, zolang niemand je de hand reikt of helpt is dat in de praktijk toch echt om wanhopig van te worden. Toch blijf ik geloven in mezelf! Dat is mijn houvast! Stay strong Nadia ! En blijf in jezelf geloven. X
Thera - 20 aug 2015
Hoi Je verhaal is erg herkenbaar. Het wordt heus beter. En op sommige vragen krijg je antwoord. Sommige zillen nooit beantwoord worden en op andere vragen wil je straks niet eens meer antwoord. Gewoon dag voor dag nemen. Dat werkte voor mij het beste. Groet, Thera