Net als een puber, blog van Marieke

In de maanden na mijn scheiding heb ik totaal geen behoefte aan een nieuwe partner. Mijn focus ligt op mezelf en mijn kinderen. Ik sta in mijn kracht, heb eigenlijk niemand anders nodig.

Op een zaterdagavond ga ik naar een feestje van een collega. Ik trek mijn mooiste vintage jurkje en mijn pumps aan. Voel me “on top of the world” en dat straal ik ook uit, zonder arrogant te zijn. De vrouw die ik normaal ben, onzeker over haar maatje meer, is van de aardbol verdwenen. Wat fijn om me zó te voelen. Ik krijg die avond vele complimenten over mijn nieuwe jurk. Ik voel me heerlijk, ik straal, ik dans de sterren van de hemel. Een wildvreemde vrouw stapt op de dansvloer op me af en zegt “Waaaaauw, ik sta zo te genieten van jou”. Het raakt me, ze beschrijft hoe ik me voel, want ik geniet ook van mezelf, van mijn zelfverzekerde, krachtige gevoel. Het is zo mooi om dat ook van een ander te horen.

Enkele dagen later volgt nóg een compliment. Ik hoor van mijn collega dat haar broer helemaal gecharmeerd was van mij toen hij me zag op het feest….. waaaaauw….. een man….. gecharmeerd van mij……. en het is nog een leuke man ook…. Helaas is hij getrouwd dus zeg ik gekscherend tegen haar “Als hij gaat scheiden zeg je hem maar dat hij me mee uit eten neemt!” Hij blijft in mijn gedachten, triggert een diep verlangen naar verbondenheid, naar een man aan mijn zijde.

Enkele dagen later kom ik hem onverwacht tegen in de supermarkt. Mijn hart maakt een sprongetje. Hij staat voor een van de schappen op zoek naar een product. Hij belt, waarschijnlijk met zijn vrouw. Ik stel me op achter een laag schap op enkele meters afstand. Van dit afstandje bekijk ik hem. Ik check mijn outfit… goedgekeurd! Ook vandaag voel ik me zelfverzekerd. Minutenlang blijf ik hem bekijken, sta ik op een vierkante meter te hupsen. Kriebels in mijn buik. Totaal niet bezig met de heerlijke gebakjes in dit lage schap voor mij. Ik bedenk me wat ik tegen hem zal gaan zeggen. Dan ineens kijk ik naar links. Een vakkenvuller met aan haar zijde een krat vol met producten om bij te vullen kijkt me met een vreemde blik aan. Zo van “wat ben jij hier nou raar aan het doen?!” Ik lach in mezelf en snel loop ik weg. Ondertussen loopt hij naar de groente- en fruitafdeling. Ik heb ineens nog appels nodig. Ik probeer mezelf in de kijker te spelen maar hij merkt me niet op… Om niet als een volslagen idioot door de winkel te blijven lopen besluit ik te stoppen met mijn onopgemerkte avances. Ik ga. Dromend sta ik aan de kassa, kijk rond of ik hem nog zie, loop naar mijn auto, ga zitten en dan barst ik in lachen uit….. ik lijk wel een puber….. heerlijk dit gevoel!!!!

Ik ben Marieke, ik ben 38 jaar, moeder van twee zoontjes van 4 en 6 jaar en gescheiden sinds begin 2015. Sinds de scheiding sta ik weer in mijn kracht, het is zó fijn om me na jaren weer zo te voelen!