‘Hoe was het woensdag?’ vraagt Pia, mijn vriendin. Ik moet heel hard nadenken. Woensdag? Ze lacht om mijn vragende gezicht. ‘O, dat zegt al genoeg’. Ik snap er niks van. ‘Je had toch een date?’ Nu is het mijn beurt om te lachen. Ik maak een wuivend gebaar. ‘Oh joh, die is allang weer uit mijn systeem’. Ze grinnikt.
Het afgelopen jaar heb ik een stuk of 15 mannen ontmoet. Soms voor een kop koffie, soms voor een etentje, een enkele keer een wandeling en één keer een museumbezoek. En vrijwel altijd bleef het daarbij, en was ik ze na een paar dagen alweer compleet vergeten. Heel soms volgde er een tweede date, en een enkele keer een derde, maar verder dan dat is het niet gekomen. Ook de man die ik op de borrel heb ontmoet, bleek niet de juiste match. Hij was getrouwd met zijn televisie, er bleek geen normaal gesprek mee te voeren. Pia smult van mijn verhalen, ook al gunt ze me van harte een leuke relatie. Die gun ik mezelf ook, maar ja… waar zit toch die speld in die berg hooi?
Op een dag krijg ik een mailtje van iemand die ik een paar maanden geleden heb ontmoet. Ik weet nog precies hoe die date was. Leuk, spontaan, gezellig. Ik weet bijna elk detail nog, want het was de enige persoon die nog geregeld door mijn hoofd spookt. Na een paar dates kapte hij het af met een vaag verhaal, waar ik mijn vraagtekens bij had. En nu vraagt ie ineens hoe het met me is. Ik twijfel of ik zal antwoorden. Ik voel de deuk in mijn hart weer als ik terugdenk aan mijn tranen, ik heb weinig zin iets op te rakelen dat toch geen toekomst heeft. Maar mijn nieuwsgierigheid wint het, en we raken in gesprek.
Even later kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan, want wat blijkt? Een flink misverstand was de reden van de breuk. Ik moest mijn huurhuis uit en had grote moeite betaalbare woonruimte te vinden. Hij zag de bui al hangen, en dacht dat ik met mijn koffers bij hem op de stoep zou staan. Hij had het Spaans benauwd gekregen en me met een smoes afgewezen, omdat hij het te lullig vond om precies te zeggen waar het aan schortte. Het blijft even stil op de app als blijkt hoe de vork in de steel zit. Een paar uur later volgt de vraag: ‘Ik ga een boswandeling maken, ga je mee?’ Ik zeg ja.
Een half uurtje later lopen we door een bevroren bos, en kletsen honderduit. Wat is het leuk om hem weer te zien! Bij het afscheid blijft het niet bij drie wangzoenen, en we spreken af elkaar gauw weer te op te zoeken. Al gauw zien we elkaar elk weekend, en voelt het hoe langer, hoe beter. Zou het dan dit keer….?
Eline is in 2014 na een relatie van 25 jaar gescheiden. Ze heeft een eigen bedrijfje als tekstschrijver en redacteur. De twee jongste kinderen, Jens (17) en Bob (16), wonen na de scheiding bij haar. De oudste, Frank, (19) woont bij Erik, haar ex.
REAGEER OP DEZE BLOG