Natuurlijk wil ik dit weekend met je ruilen
“Gefeliciteerd lieve schat, pappa is enorm trots op jou!”. Vandaag zwemt de oudste blondine af voor haar B diploma. Omdat het eigenlijk mijn weekend niet was, maar mevrouw een volleybaltournooi had waar ze niet onderuit kon, knikte ik volmondig ja toen ze me vroeg of ik bij het afzwemmen kon zijn. Natuurlijk. Out of the question. Een ochtend om trots op te gaan zijn. Een herinnering samen te maken. En ik ben er bij. En trots. Heel, heel trots. Een B diploma is een mijlpaal in het leven van een kindje. Dat is nu mijn dochter.
Ander doel
Vanaf de dag dat ik vader werd, veranderde er onbewust enorm veel in mijn leven. Ik was niet meer alleen, diende vanaf dag een hoger doel. Het gelukkig maken van mijn kinderen. Zij staan voorop. Altijd. Overal. Toen mevrouw zwanger was van de oudste blondine, probeerde ik me voor te bereiden op het vaderschap. Las boeken, vroeg aan vrienden hoe het zou zijn als vader. “Je komt er zelf wel achter” was de korte strekking van hun conclusie. En ze hadden gelijk. Je kunt je niet voorbereiden op ouderschap. Je ervaart het vanaf de eerste minuut als je je kleintje in je armen houdt. Je weet direct dat je er je hele leven er voor ze zal zijn, en zij weet dat ook.
Eigen herinneringen
Doordat ik de 40 ben gepasseerd, kijk ik steeds meer terug op mijn jeugd, de herinneringen die daaraan heb, en het gezin waar ik uit kom. Ik kom uit een enorm warm gezin, met een vader die altijd voor me klaar staat en stond, een enorme lieve gevoelige moeder die zorgde voor de warmte in huis en de eindeloze gesprekken samen, en een jonger broertje die nu ook een van mijn beste vrienden is. Ontelbare fijne en warme herinneringen heb ik aan mijn jeugd. Het heeft me gemaakt zoals ik ben. Met alle ups- en downs en persoonlijke ontwikkelingen die ik doorstaan heb. Mijn moeder is 3 jaar geleden plots overleden op jonge leeftijd, en nog meer ben ik me bewust van het feit dat herinneringen zo tastbaar zijn, en ze moet koesteren. Het gevoelige, sociale en warme heb ik van haar. Ze heeft een gat geslagen, en mis haar enorm. Elke dag.
Herinneringen maken
Die jeugd die ik gehad heb, met een aantal kleine aanpassingen, wil ik ook de blondines meegeven. Een lieve rare gekke pappa, die er altijd voor ze is, die kwaliteitstijd met ze doorbrengt, die er altijd voor ze is en zal zijn en waar je alles tegen kunt vertellen. Die ze grenzen laat opzoeken en net het zetje geeft om iets te doen wat ze eigenlijk niet durven. Die ondernemend is, bordspelletjes doet, en met ze knutselt. Die de kieteldood geeft. Die nagellak bij ze aanbrengt en hun haren kan vlechten. Die het enorm fijn vind dat de meisjes in de ochtend even bij pappa in bed kruipen. Die van ontelbare kusjes en knuffels houdt. En het allerbelangrijkste… die al zijn liefde projecteert op hen.
Ik ben enorm bewust tastbare herinneringen aan het maken. Voor hen. Voor later. Voor het moment dat ik er een keer niet meer ga zijn. Dat zij diezelfde herinneringen mogen krijgen als ik ze heb mogen beleven. Dat ze trots op me kunnen zijn. Dat ik hun vader ben geweest. Dat ze enorm veel liefde hebben gekend van me. Dat er een spontane glimlach op hun gezichten ontstaan als ze aan me denken. Dat ze van me blijven houden. Altijd.
Ze komt uit het zwembad en loopt naar me toe. Ik geef haar een dikke zoen, en knuffel haar. “Wat ben ik trots op jou, enorm goed gedaan”, fluister ik in haar oor. Ze glimlacht en kijkt me aan. We hebben er weer een mooie herinnering bij gemaakt.
REAGEER OP DEZE BLOG